ยังมึนงง ไม่รู้จะทำยังไงดี
1047 คำ
"ทำยังไงละพี่ แล้วเขาคนนั้นจะเป็นใครละ" สายตาของวุ้นจ้องมองไปที่เพดาน เหมือนจะจ้องให้เห็นใบหน้าของหนุ่มคนไหนสักคนให้มันปรากฏอยู่ตรงนั้น มันคงยังมืดแปดด้าน แต่ไม่มีวิธีการไหนในหัวสมองของวุ้นเย็นเลย มันมึนไปหมด
เธอลุกขึ้นนั่ง หันไปจับมือของพี่จิ
“แล้วพี่คิดว่าเป็นใครดีละคะ” เธอตั้งอกตั้งใจ ไม่ละสายตาจากใบหน้าของพี่จิ แต่จิรวดีกลับเคาะไปที่หน้าผากของเธอดังโป๊ก แล้วส่งเสียงหัวเราะดังลั่น
"คิดสิคิด...พี่แค่พูดนำทาง ที่เหลือแกต้องไปคิดเอาเอง พี่เพิ่งอ่านเจอในนิยายออนไลน์มา นางเอกปล้ำพระเอก สนุกมาก ๆ กิกิ ฮา...." พี่จิหัวเราะและยิ้มทำตาหวาน ๆ นึกถึงฉากวาบหวิวของพระนางในนิยายแล้วทำหน้าแดง ๆ
“ก็...วุ้นคิดไม่ออกเลยนิพี่” วุ้นเย็นนั่งหน้าเหี่ยว เมื่อเจอมุกนี้ของ จิรวดีเข้าไป เธอออกอาการถอนหายใจทิ้ง รู้สึกท้อแท้เข้าไปอีก
แป๊ะ... จิรวดีดีดนิ้วแรง ๆ ไปที่กลางหน้าผากของวุ้นเย็นอีกทีสุดแรง
“โอ๊ย... เจ็บนะพี่จิ” เธอรีบยกมือจับตรงที่โดดดีดแล้วมองพี่จิตาโต
"วุ้น แกเป็นคนฉลาด มองหาวิธีการสิจ๊ะ” พี่จิยิ้มให้กำลังใจ
“วุ้นต้องใช้สายตาที่แหลมคมของตัวเอง มองและเลือกหาผู้ชายดี ๆ สักคนมาทำพันธุ์ มองดูสิ ค้นหาดูสิ จะให้ใครมาเป็นพ่อของลูก ไหน ๆ ณ เวลานี้ วุ้นก็ไม่มีโอกาสหารักแท้แล้ว ก็หาแค่คนที่จะมาแก้ขัดไปก่อนดีไหม”
“......” ไร้ซึ่งความคิดเห็น เธอมึนหนัก
‘แบบนี้ก็ได้เหรอ’ เธอคิดในใจ
“เฮ้อ... ยายวุ้นแกเป็นถึงเภสัชกรนะ ฉลาดกว่าพี่ตั้งเยอะ พี่เป็นแค่พยาบาลหน้าห้องคุณหมอ คุณเภสัชขา...ใช้ยาสิคะ วางยานอนหลับเลย หรือยาปลุกเซ็กซ์ อะไรแบบนี้ เอาแบบให้มันจัง ๆ จั๋งหนับ ๆ จับให้อยู่คามือ ฮา...." พูดไปด้วยทำมือไปด้วย แล้วทำหน้าตากรุ้มกริ่ม จิรวดีกำลังสนุกกับความคิดของตัวเองไป ออกแนวเพ้อเจ้อเสียมากกว่า และพูดเล่นไม่จริงจัง แต่คนที่ฟังคิดตามทุกประโยคของนางเพราะอาจเป็นหนทางเดียวที่ทำให้เธอรอด
"หื้อ...พี่จิคะ จะให้วุ้นทำแบบนั้นน่ะนะ ทำวุ้นทำแบบนั้นจริง ๆ หรือพี่" หญิงสาวส่ายหน้านิด ๆ
@/////@ ตอนนี้ในหัวเริ่มหมุนติ้ว ๆ
“โตแล้วนะ คิดเองได้แล้ว จะสามสิบแล้วนะคะคุณน้อง คิดเอาเองจ้า คิดเอาเอง อิอิ...” จิรวดียิ้มพราว
"ไม่ทำตามที่พี่บอกก็ได้นะ ตามใจวุ้น พี่ก็แค่ให้ไอเดียดี ๆ อะนะ ฮา... ที่คิดได้ ณ ตอนนี้เท่านั้น แล้วถ้าวุ้นคิดไม่ออก ไม่อยากจะใช้แผนการนี้ วุ้นก็จำใจแต่งงานกับคนที่พ่อกับแม่หามาให้ก็แล้วกันนะ โอเค......" พี่จิทำเสียงสูง ยกนิ้วทำท่าโอเคไปด้วย
"อึ๋ย..." เธอคิดตามคำของจิรวดีอีกครั้ง จึงทำท่าขนลุกออกมา ใบหน้ากวน ๆ ของตะวันลอยมาแต่ไกล นึกเห็นหน้าตาและรอยยิ้มแบบนั้นแล้วก็ละเหี่ยใจ
“โอ๊ย...ไม่มีวันค่ะ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ วุ้นไม่มีวันยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่ ๆ ค่ะ วุ้นไม่ยอม.........”
"งั้นแกก็เริ่มมองหาผู้ชายดี ๆ ซะ คิดนะคะคิด... คิดไปค่ะ นั่งใช้ความคิดจ้าคุณน้องคนสวย พี่ต้องขอตัวกลับเข้าไปทำงานก่อนนะจ๊ะแม่หนูวุ้น บาย ๆ”
จิรวดีหันมามองยกมือโบกลา แต่ยังไม่พ้นประตูก็ชะงัก หมุนตัวหันมาหาหญิงสาวอีกครั้ง
"เออวุ้น....พี่ถามแกอีกเรื่อง แกมาหลบที่นี่ แกนึกหรือว่าพ่อกับแม่จะไม่มาตามหาแก ฮึ..." จิรวดีเตือน เพราะพ่อกับแม่ก็ชอบมานั่งเฝ้าวุ้นเย็นที่ทำงานบ่อย ๆ
วุ้นเย็นมีสีหน้าตกใจ
"ใช่ค่ะ ป่านนี้พ่อกับแม่มาถึงที่หน้าโรงพยาบาลแล้วมั้งพี่ หนูก็ต้องไปเหมือนกัน โอ๊ย...ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ทำไม ๆ ชีวิตของยายวุ้นเย็นมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ ฮือ..." เธอหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นไหล่แล้ววิ่งออกไปจากห้องนั้นทันที เพราะตอนนี้ยังไม่อยากเจอหน้าพ่อกับแม่จริง ๆ
ปึก...ตุบ...
เธอชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง ล้มลงไปก้นจ้ำอยู่กับพื้น
"วุ้นเย็นเป็นยังไงบ้าง" เธอเงยหน้ามองใบหน้าของเขาตาไม่กะพริบ
“หมอซัน” ทำปากพึมพำเหมือนอยู่ในความฝัน เอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มคนนั้นทันที
ใบหน้าของหนุ่มหล่อคนเดียวในโรงพยาบาลแห่งนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้า หมอซันเป็นคนเดียวที่เรียกเธอว่าวุ้นเย็น คนอื่น ๆ ในที่ทำงานจะเรียกเธอว่าวุ้นเฉย ๆ
'หมอซัน ใช่...แล้ว หมอซัน คนนี้แหละที่จะมาเป็นพ่อของลูกของฉัน' ความคิดบรรเจิด เธอยื่นมือของตัวเองส่งไปให้หมอหนุ่ม หมอซันรีบจับมือของวุ้นเย็น ก่อนจะฉุดให้เธอลุกขึ้นยืน
“วุ้นเย็นเจ็บตรงไหนไหม” เขาส่งสายตาสำรวจมองด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ค่ะ ไม่มีค่ะ ไม่เจ็บค่ะคุณหมอ” น้ำเสียงเพ้อพก สองตาจ้องใบหน้าของคุณหมอแบบไม่วาง
ความคิดล่องลอยคิดไปถึงงานแต่งงานของเธอกับหมอซันเรียบร้อยแล้ว
“จริง ๆ นะที่ว่าไม่เจ็บน่ะ” คุณหมอแสดงความเป็นห่วงอีกครั้ง
“ค่ะ” วุ้นเย็นยิ้มเต็มใบหน้า เขาเห็นเธอฉีกยิ้มก็ยิ้มตาม
“จะรีบไปไหนกันครับ วิ่งไม่มองเลย ดีนะไม่ได้รับบาดเจ็บ”
“เอ่อ....” เธอก็นึกไม่ออกเช่นกันตอนนี้ แต่หัวใจของหญิงสาวโลดแล่นดวงตาเป็นประกาย ฟ้าส่งหมอพรตมาหาเธอทันเวลาพอดี
เขาใช้สายตาสำรวจเธอ เห็นวุ้นเย็นไม่ได้ใส่ชุดทำงาน
“เลิกงานแล้วหรือครับ”
- ผู้เขียน
