ทันทีที่ถึงเวลาเลิกงานมุกดาก็รีบเก็บข้าวของส่วนตัวก่อนจะเดินออกมาจากสำนักงาน จังหวะการก้าวเดินดูจะรีบเร่งกว่าทุกวัน ทำให้เผลอสะดุดเข้าที่บันไดขั้นสุดท้าย โชคดีที่ได้มือของใครบางคนคว้าเอวไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเธอคงเจ็บตัวไม่น้อย
“เจ็บตรงไหนไหมครับน้องมุก” เป็นโตมรที่ถามขึ้นพร้อมกระชับเอวบางเข้าหาตัว การกระทำนั้นเรียกสติอีกคนขึ้นมาได้ทำให้เธอต้องรีบขืนตัวออกห่าง ไม่ชอบใจเลยกับแววตาของเขาที่มองมา
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะพี่โต” ถึงจะรู้สึกไม่ชอบสัมผัสของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ลืมหันไปขอบคุณเขาตามมารยาทที่ควรมี
“น้องมุกจะรีบไปไหนครับ หรือว่ากำลังหนีใครอยู่”
คำถามต่อมาที่ดังขึ้นมันเหมือนกับว่าคนตรงหน้าจะรู้ทันความคิดกันไปหมด แต่จะให้เธอบอกไปตรง ๆ ก็ไม่กล้า สุดท้ายจึงปฏิเสธกลับไปเบา ๆ
“เปล่าค่ะ”
“แน่นะครับ พี่ก็นึกว่าน้องมุกหนีพี่ซะอีก” ไม่
