Love is you.7 รู้จักกันหรอ ?
825 คำ
ณัฐฎ์ เดินออกมาจากห้องเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆในห้องยังติดอยู่ที่ปลายจมูก เธอดูเป็นคนที่เข้าใจง่ายๆ และมีเหตุผลมากๆ เค้าไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะควบคุมตัวเองได้ดีขนาดนี้แต่เธอก็ยังทำได้ดี หลังจากได้ข้อมูลของเธอในช่วงสองทุ่ม เค้าก็ตรงดิ่งมารอเธอที่นี่ ขนาดดึกแล้วขนาดนี้ เธอยังดูดีในชุดทำงานแบบฟอร์มที่คนอื่นใส่ดูธรรมดา แต่ทำไมน้ำหวานใส่แล้วดูดีเหลือเกิน ภายในห้องเล็กๆของเธอดูสะอาดเรียบร้อย โต๊ะทานข้าวตัวเล็ก แก้วน้ำ ที่เขียนว่าLove ดูน่ารักขึ้นมาอีก เมื่อเธอยื่นมันมาให้เค้า ดื่มน้ำเปล่าในแก้วมัคใบใหญ่
น่าตลกชะมัด แต่เค้าก็ทำ อพาร์ตเม้นดูปลอดภัยในระดับหนึ่งในความคิดของเค้า เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก มีงานการที่ดีอยู่กับแบรนด์ที่มั่นคง ฐานะการเงินของผู้หญิงอายุขนาดนี้ถือว่าดีทีเดียว ดูน่าสนใจมาก ณัฐฎ์คิดในใจ ที่สำคัญ น้ำหวานยังโสด ความทรงจำค่ำคืนนั้นกลับมา เธอกอดเค้า จูบตอบเค้า อย่างไร้เดียงสาเหลือเกิน เค้าอยากได้น้ำหวานเหลือเกิน ต้องทำยังไง คิดสิคิดสิว่าจะเอายังไงต่อไป
คุณณัฐฎ์ กลับไปแล้ว เธออุ่นราดหน้ามากิน นั่งทานเงียบๆรู้สึกว่าราดหน้าวันนี้หวานกว่าปกติ น้ำหวานหน้าแดง คิดถึงคำพูดของวิว เมื่อตอนกลางวัน ว่าถ้าได้สักที คงจะดี ตัวเธอได้ตั้งหลายทีไปแล้ว คิดแล้วหน้าก็ยิ่งเเดงขึ้น เธอส่ายหน้าไล่ความคิดอันอ่อนไหว เค้าตามมาเเค่อยากให้เธอรู้เหตุผล ก็เท่านั้นว่าทำไมวันนั้นถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แค่นั้นเอง
เธอปลอบใจตัวเอง ก่อนจะควักเงินในกระเป๋าออกมานับ เธอต้องรับผิดชอบตัวเองมาตั้งเเต่อายุเพียง 18ปี การไม่เป็นที่ต้องการ ผลักดันให้เธอต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด น้ำหวานจะมีรายจ่ายสำหรับตัวเองวันละ 500บาท สำหรับค่ารถ ค่าอาหารทั้งสามมื้อ เวลาที่ไปทำงาน เงินที่เหลือในแต่ละวันจะเป็นเงินโบนัสพิเศษ สำหรับรวบรวมไว้ซื้อของบริจาคหรือทำบุญทุกสิ้นเดือน เธอต้องแพลนอนาคตเพราะเธอไม่มีใครแล้วนอกจากตัวเอง รายรับครึ่งหนึ่งจึงเป็นเงินเก็บของเธอ
น้ำหวานใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม วันนี้มีกระเป๋าที่ลูกค้าจองล่วงหน้าไว้ หลายใบ เธอค่อนข้างยุ่งที่จะต้องเตรียมกระเป๋าเพื่อส่งลูกค้า คุณแป้ง เจ้านายของเธอสั่งให้วิวมาเรียกเธอ ออกไปหน้าโชว์รูมเดี๋ยวนี้ ขณะที่เธอกำลังเตรียมการ์ดของกระเป๋า น้ำหวานแปลกใจมาก ที่คุณแป้งเรียกเธอ ปกติแล้วจะเป็น ผู้จัดการร้านมากกว่าที่จะรับคำสั่งจากคุณแป้ง น้ำหวานเดินออกไป พบว่าที่โซฟารับรองแขก มีคุณแป้ง และ คุณณัฐฎ์ นั่งอยู่ทั้งสองคุยกันอย่างคุ้นเคย เธอขยับเข้าไปใก้ลๆ นั่งบนเข่าเพื่อคุยกับคุณแป้ง เอ่ยถามเสียงกระซิบ
"คุณแป้งเรียกน้ำหวานหรอคะ "
คุณแป้งพยักหน้าก่อนกล่าวตำหนิ
"สวัสดีคุณณัฐฎ์ หรือยัง คุณณัฐฎ์ จะมาสั่งสูท "
น้ำหวานหันไปทางเค้า ก่อนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"คุณณัฐฎ์ สวัสดีค่ะ " เค้าพยักหน้าให้ก่อนตอบว่า
"สบายดีนะน้ำหวาน " คุณแป้ง งงกับคำตอบของรุ่นน้อง
" รู้จักกันหรอ? "
คุณแป้งเอ่ยขึ้น ณัฐฎ์ พยักหน้า ก่อนเอ่ยติดตลก
" ป๋ามาเปย์บ่อยขนาดนี้ เซลล์จะจำไม่ได้หรอ "
คุณแป้งบอกลูกน้องว่า "ดูแลให้ดีคนนี้ วีวีไอพี เข้าใจไหม " แล้วขอตัวออกไปข้างนอกก่อน
น้ำหวานลุกขึ้น ก่อนจะบอกเสียงสั่นๆว่า
"คุณลูกค้ารอสักครู่นะคะ ดิชั้นจะนำแบบผ้า แบบสูทมาให้เลือกค่ะ"
แล้วเธอก็ลุกออกไป ณัฐฎ์ มองตามอย่างอารมณ์ดี หนีไปเถอะ หนีไปให้รอดละกัน น้ำหวานเดินถือตัวอย่างผ้า และ แบบเสื้อสูท มาส่งให้เค้า
"เชิญคุณลูกค้าเลือกก่อนนะคะ" ณัฐฎ์ ชี้ส่งๆ และชี้แบบสูท แบบไม่ตั้งใจนัก ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง
"ผมรีบ ไปวัดตัวกัน"
ณัฐฎ์พูดลอยๆอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะยืนขึ้น น้ำหวานลุกขึ้นไปตามผู้จัดการร้านมา พี่โจ ชายหนุ่มร่างบึก หวีผมเรียบแป้ล บอกยี่ห้อสาว เดินยิ้มหวาน
"เชิญคุณลูกค้าวัดตัวค่ะ โจกล่าวเสียงหวาน "
ชายหนุ่มตวัดสายตากลับไปหาเสียงนั้น ก่อนจะเอ่ยออกมา
"ผมจะให้น้ำหวานวัดตัวผม ได้ไหม " คำว่าได้ไหม เสียงเย็นมาก โจยิ่มอ่อนๆ พลางเชิญเข้าไปด้านใน
"เชิญคุณลูกค้าเลยค่ะ น้องน้ำหวานมาวัดตัวคุณลูกค้าเดี๋ยวนี้"
- ผู้เขียน
