Love is you.8 เสียงลมหายใจ
910 คำ
น้ำหวานเดินนำเค้ามาด้านในของช้อป ที่เป็นส่วนสำหรับลองชุดและมีไว้เพื่อวัดตัวในการตัดชุด วันนี้เค้าสวมเสื้อยืด กางเกงยีนส์สีดำ ดูเด็ก คล้ายจะลดวัยไปอีก
เธอเตรียมกระดาษ เพื่อจดไซร์ของเค้า มือบางสั่นน้อยๆ ปกติเธอไม่ค่อยถนัดงานแบบนี้อยู่แล้ว น้อยครั้งมากที่เธอจะต้องมาวัดตัวลูกค้า เธอถอนใจดังจน คนข้างๆอมยิ้ม
"ลำบากใจขนาดนั้นเลยหรอ "
เค้าถาม เธอตอบเค้าตรงๆ
"ปกติดิฉัน ไม่ค่อยถนัดค่ะ "
ณัฐฎ์ ยืนหน้ากระจก แล้วบอกกับเธอว่า
"ใจเย็นๆน่า น้ำหวานทำได้ ผมเชื่อมือ"
แค่คำพูดเพียงไม่กี่คำของเค้า ทำเอาน้ำหวานยิ้มน้อยๆออกมา เธอยืนหันหลัง วัดบ่าด้านหลัง วัดความยาวลงมา ถึงระดับเอว อ้อมมาด้านหน้า วัดช่วงอก และ ช่วงแขน สอบถามเค้าเบาๆ ว่า จะขยับให้หลวมกว่ากรือหรือเปล่า เค้าก็ตอบแบบสุภาพ ไม่มีท่าทีที่จะทำอะไรเธอสักนิด น้ำหวานมองคนตรงหน้า เค้าหล่อจริงๆ ออร่ากระจาย แบบที่เดินไปทางไหนรับรองว่าต้องมีคนหันกลับมามอง เธอหูร้อนขึ้นมาอีกแล้ว น้ำหวานหน้าแดงนิด ๆ
ณัฐฎ์มองคนตรงหน้า เธอหน้าแดง หูแดง เธออายเค้าหรอ คิดแล้วแขนอีกข้างก็ขยับไปรัดเอวคนตรงหน้าไว้ น้ำหวานร้อง อย่างตกใจ
"ปล่อยค่ะ "
ณัฐฎ์ พูดเสียงเรียบ
"ขยับมาใก้ลๆ หน่อยสิ ผมไม่กัดหรอกน่า ถึงแม้ว่าจะอยากกัดขนาดไหน "
พูดแล้วก็ทำปากยื่นๆ ไปตรงปากเธอ คล้ายจะบอกเป็นนัยว่า ตรงที่อยากกัดนะคือปากของเธอ น้ำหวานขยับตัวออกจากแขนเค้า
"เสร็จแล้วค่ะ เชิญคุณลูกค้าด้านนอกนะคะ "
นิ้วเรียวลูบไล้ที่แก้มอย่างเบาๆทะนุถนอม
"ขอบคุณนะครับ แล้วเจอกัน"
เค้าเดินออกไปข้างนอกแล้ว น้ำหวานจับหน้าอกตัวเอง เธอใจสั่นมาก จนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองด้วยซ้ำ โอ้ย ตายแล้ว ตายแน่ๆ น้ำหวานเอ้ย ความอ่อนหวานท่วมท้นในใจ เค้าน่ารักเหลือเกิน คุณณัฐฎ์ กลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำหอมเค้า ยังติดจมูก กลิ่นมิ้นที่อยู่ในลมหายใจเค้า ช่างหอมสดชื่นเกลือเกิน เธอกำลังตกหลุมเค้าเข้าแล้ว หลุมพราง หรือ หลุมรัก คงต้องดูกันต่อไป
ณัฐฎ์ เดินออกมาที่เค้าเตอร์ด้านหน้า เปิดกระเป๋าสตางค์เตรียมชำระเงิน ผู้จัดการหนุ่มหัวใจสาวเอ่ยอย่างสุภาพ สายตาเคลิบเคลิ้ม
"คุณลูกค้าไม่ต้องชำระเงินล่วงหน้าหรอกครับ คุณแป้งบอกว่าให้ได้รับเสื้อมาก่อนแล้วค่อยชำระตอนรับสินค้าก็ได้ครับ "
ณัฐฎ์ พยักหน้าแล้วเอ่ย บอกเสียงเรียบ
"ปกติใช้เวลาเท่าไหร่ สำหรับสูทตัวหนึ่ง "
ผู้จัดการตอบเสียงสุภาพ " 20-30วันนะครับ ถ้าคุณลูกค้ารีบ เราจะเร่งให้เต็มที่ "
"ไม่รีบตามสบายได้เลย ผมมาตัดเผื่อไว้ เอ่อ ขอเบอร์น้ำหวานหน่อยสิ "
ผู้จัดการหนุ่มฟังแล้วแปลกๆ " ถ้าชุดได้แล้วจะให้เลขาติดต่อกับคนวัดตัว จะได้เร็วไม่ต้องตามให้วุ่นวาย "
เค้าบอกเหตุผลย้ำความจำเป็นที่ต้องขอเบอร์ น้ำหวาน พนักงานสาว ผู้จัดการหนุ่มไม่ทันได้คิดอะไร หยิบนามบัตรของน้ำหวานส่งให้เค้า ปกติแล้วลูกค้าที่นี่ ถ้าถูกใจเซลล์ เพอเซอนัล คนใดแล้ว ก็มักจะเรียกหากันเป็นพิเศษอยู่แล้ว ผู้จัดการยื่นให้ แล้ว
"ขอบคุณที่คุณลูกค้าให้ความไว้วางใจในแบรนด์ของเรานะครับ" ณัฐฎ์ พยักหน้า ก่อนเดินออกจากช้อปไป
ช่วงพักกลางวัน น้ำหวาน วิว พี่โจ มานั่งทานอาหารในห้องพัก พี่โจเอ่ยเสียงลั่น
"คนอาไร้ หล่อไร้ที่ติ หล่อวัวตายควายล้ม หล่อสุดๆ ขาวตี๋ ออร่ากระจาย แถมสุภาพมากๆๆๆ แต่คงถือตัวมากนะ ถึงไม่ยอมให้ชายไม่แท้แตะต้องตัว โชคเลยตกไปที่ยัยน้ำหวานเลย ท้ายเสียงออกจะงอนๆปนอิจฉา แล้วบอกคำต่อมาทำเอาน้ำหวานถึงกับสำลักน้ำ
"แล้วเค้าก็ขอเบอร์หวานไปละนะ เค้าจะให้เลขาโทรมาตามเรื่องชุด อีกที "
สิ้นคำที่พี่โจบอก น้ำหวานลำลักน้ำทันที ก่อนจะใจเต้นตุบตับด้วยความตื่นเต้น เค้าขอเบอร์โทรไปคุยเรื่องงานเท่านั้นแหละ เธอปลอบใจตัวเอง แต่อีกแวบนึงกลับอิ่มเอมใจขึ้นมา อย่างอดไม่ได้ พี่โจมองอย่างขำๆ วิวก็พลอยอมยิ้มไปด้วย มื้ออาหารมื้อนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะพูดคุย
ณัฐฎ์ ใช้เบอร์ส่วนตัวเม็มเบอร์เธอไว้ เบอร์นี้เปิดตลอด 24ชั่วโมง ไม่ใช่เบอร์ทำธุรกิจ แต่เป็นเบอร์เพื่อนสนิท พ่อแม่ เลขา และคนสำคัญมากๆ เบอร์นี้เป็นที่รู้กันในกลุ่มเพื่อนสนิทว่า ห้ามให้ต่อ คนที่อยากได้ จะต้อง เป็นเจ้าตัวเท่านั้นที่ให้ เค้ามักจะให้เบอร์สำหรับทำงาน ติดต่อธุรกิจ ไว้คุยกับสาวๆ คู่ควง คนบางกลุ่มจึงคิดว่า เบอร์นั้นสำคัญที่สุดแล้ว แต่ความจริงไม่ใช่เลย เมื่อเม็มเบอร์เข้าไป ไลน์ก็ดังขึ้นทันที ตอนนี้เค้ามีทั้งเบอร์และไลน์ของเธอแล้ว จะหนีไปไหนได้ ณัฐฎ์ยิ้มกับตัวเอง
- ผู้เขียน
