“แหม ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะคุณผ่อง”
เสียงหัวเราะของนิดาดังลอดผ่านสายโทรศัพท์ราวกับจะยืนยันตัวตน เป็นเสียงของผู้หญิงวัยใกล้เคียงกับผ่องจิต และดูเป็นมิตรแม้จะได้ยินเสียงแค่เบาๆ
“คุณใหญ่โทร.มาขออนุญาตเมื่อกี้ ว่าจะพาลูกไปถ่ายพรีเวดดิ้งแล้วอยู่ทำงานต่อ เขาขอพาลูกไปทำงานด้วย ไม่ต้องห่วงแม่นะลูก แม่อยากเห็นลูกใส่ชุดเจ้าสาวจะแย่แล้ว ช่างภาพจะให้ภาพเมื่อไรน่ะ แม่อยากดู”
น้ำเสียงชื่นชมกึ่งมีความสุขของมารดาทำให้ยาหยีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไอศูรย์ไม่ได้บอกอะไรเธอเลย เขาปรากฏตัวโดยไม่ได้นัดหมายแล้วกึ่งลากกึ่งบังคับเธอไปโน่นมานี่ เรื่องถ่ายพรีเวดดิ้งก็ด้วย เธอไม่รู้เลย
แต่ที่รู้แน่ๆ ก็คือเสียงของแม่ฟังดูมีความสุขมาก...
เธอไม่เห็นแม่มีความสุขขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ อาจจะตลอดทั้งชีวิตของเธอเลยก็ได้ เพราะแม้ว่าแม่ของเธอจะยิ้ม แต่แววตาและน้ำเสียงมักจะอมทุกข์อยู่เสมอ
คิดแล้วยาหยีก็อมยิ้ม
เห็นแม่มีความสุข
