EP : 6
1256 คำ
“...แต่อย่างน้อยพี่ก็ไม่เคยทำให้อิงร้องไห้ก็แล้วกัน”
“ชิส์!” ฉันสะบัดหน้าหนีพี่เวย์ที่ยิ้มกวนประสาทมาให้แล้วก็เดินดุ่ม ๆ เข้าไปในปาร์ตี้เลย
“ไปไหนมาน้องอิง” เดินมาข้างในงานพี่ช้องนางคนสวยของฉันก็เดินมาหา
“อิงขึ้นไปข้างบนห้องมาค่ะพี่ช้อง” บอกใครไม่ได้หรอกค่ะว่าไปร้องไห้มา
“พี่ตามหาแทบแย่”
“พี่ช้องมีอะไรเหรอคะ”
“คือ...เดี๋ยว ๆ ทำไมผมน้องอิงฟูแบบนี้”
“คะ?” ฟูเหรอ? ตายจริง! ลืมไปเลยว่าอีตาพี่เวย์ขยี้หัวฉันตั้งหลายรอบ คนอะไรก็ไม่รู้ชอบขยี้หัวที่สุดเลย!
“ก็ฟูเยอะอยู่นะจ้ะ ไปโดนอะไรมา” พี่ช้องนางถามเบา ๆ ฉันเลยยิ้มเก้อ ไม่อยากโกหกเดี๋ยวพี่ช้องจะแอบคิดว่าฉันแอบไปเล่นบทเลิฟซีนกับใครมา
“พี่เวย์น่ะสิคะขยี้หัวอิงมาค่ะ”
“ดีกันแล้วเหรอน้องอิง”
“ไม่ค่ะ เหมือนจะดีแต่ไม่ดีดีกว่า กวนประสาท ว่าแต่พี่ช้องมีอะไรเหรอคะ” ฉันพูดพร้อมกับเอามือลูบผมตัวเองให้เข้าที่
“คือ...เมื่อกี้รุ่นพี่อิงเขามาขอเบอร์พี่ คนที่ชื่อพี่โฬมน่ะ”
“...ค่ะ” เพิ่งจะหยุดร้องไห้ไปหยก ๆ ตอนนี้น้ำตาจะตกอีกแล้วอิงเอ้ย ฮึ๊บไว้ก่อนนะน้ำอิง
“แล้ว...พี่ช้องคิดยังไงคะ” ฉันฝืนยิ้มแต่ในใจก็ลุ้นระทึกมากกับความรู้สึกของพี่สาวตัวเอง
“พี่ไม่ได้อยากให้ แต่พี่เกรงใจ กลัวเสียมารยาทเลยต้องให้”
“ฟู่ว!” โล่งเลยค่ะที่พี่ช้องไม่ได้ชอบพี่โฬม
“น้องอิงถอนหายใจทำไมจ้ะ”
“ปะ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร แต่ถ้าพี่ช้องไม่ได้คิดอะไรก็ปฏิเสธไปได้เลยนะคะ ไม่ต้องกลัวจะผิดใจกันหรอกค่ะ”
“พี่ไม่กล้า พี่จะทำยังไงดีถ้าเขาโทรมา พี่ไม่อยากคุยกับใครน้องอิงก็รู้”
“ถ้างั้นไม่ต้องห่วงนะคะ พี่ช้องไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ เดี๋ยวก็มีคนจัดการให้เอง” ฉันยิ้มให้พี่สาวคนสวย แค่พี่ช้องไม่ชอบพี่โฬมก็พอแล้ว เพราะถ้าพี่ช้องชอบขึ้นมาล่ะก็ได้วุ่นกันทั้งตระกูลแน่
“ใครจะจัดการให้ น้องอิงจะบอกให้เหรอจ้ะ แต่จะบอกยังไงดีไม่ให้เขารู้สึกแย่” พี่ช้องดูกังวล ก็แน่ล่ะค่ะสวยน่ารักนิสัยดีขนาดนี้การกลัวทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ถือเป็นเรื่องปกติของพี่ช้องมาก
“ไม่ต้องห่วงค่ะเชื่ออิงเถอะ” ฉันยิ้มให้พี่ช้องแล้วก็ขอตัวไปดูแลเพื่อน ๆ แต่ความจริงก็แอบจุกอยู่ที่ใจนะคะ
พี่โฬมที่ฉันแอบชอบไม่เคยมองมาที่ฉันเลย ไม่เคยเลยสักครั้ง ต่อให้ฉันจะพยายามเดินเข้าไปอยู่ในระดับสายตาเขาเท่าไหร่สิ่งที่ได้ก็มีแค่...ความว่างเปล่า
-เวลาต่อมา-
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...พี่โฬม
โทรมาตอนตีสองกว่า ๆ ?
“เฮ้อ!” ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงตื่นเต้นดีใจเพราะร้อยวันพันปีเขาไม่เคยโทรมา แต่ตอนนี้ที่เป็นเวลานี้ที่เพิ่งจะจบปาร์ตี้วันเกิดของฉันไปหมาด ๆ ฉันไม่ได้ดีใจเลยสักนิดที่รู้ว่าเขาโทรมา
ติ๊ด!
“ค่ะพี่โฬม”
“อิงนอนรึยัง”
“ยังค่ะ อิงเพิ่งเก็บของเสร็จ พี่โฬมมีอะไรเหรอคะ” ฉันถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอก จะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อหลังจากที่ฉันคุยกับพี่ช้องเสร็จกำลังมองหาเจ้าของตัวจริงของพี่ช้องเพื่อคุยอะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่ต้องคุยเลยเพราะฉันเห็นประกายไฟในตาของพี่ขุนเขา พี่ชายของฉันที่พ่วงตำแหน่งผู้ปกครองของพี่ช้อง และในอนาคตก็น่าจะเป็นสามีแน่นอน เห็นแค่นั้นก็รู้แล้วว่าพี่ช้องอยู่ในสายตาพี่ขุนเขาตลอดเวลา รวมถึงตอนที่พี่โฬมเข้าไปขอเบอร์ด้วย
“พี่โทรไปหาช้องนางมา”
“อ๋อค่ะ มีอะไรเหรอคะพี่โฬม หรือว่าโทรไม่ติดคะ”
“ติด แต่ผู้ชายรับสาย แถมยังด่าพี่ด้วย แล้วถึงเขาไม่บอกพี่ก็จำได้ว่าเสียงใคร”
“ค่ะ”
“เขาเป็นอะไรกับช้องนาง พี่ว่าไม่เหมือนพี่ชายนะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงทำให้ฉันลำบากใจที่จะพูด แต่มันก็ต้องพูดบ้างใช่ไหมคะ ถ้างั้นพูดอ้อม ๆ ก็แล้วกัน
“ค่ะ พี่ขุนไม่ได้เป็นพี่ชายของพี่ช้อง พี่ขุนเป็นผู้ปกครองค่ะ”
“ผู้ปกครอง? ปกครองแบบไหนถึงได้หวงขนาดนั้น”
“ก็...” พูดยาก พูดได้แต่ก็ไม่ได้สมควรพูดเพราะมันเป็นเรื่องภายในตระกูล ฉันไม่เอาไปพูดหรอกต่อให้ฉันจะชอบพี่โฬมมากแค่ไหนก็ตาม
“ไหนอิงบอกว่าช้องนางไม่มีใครไง” คงเพราะฉันตอบไม่เต็มปากเต็มคำเขาถึงได้เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างมั้งคะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ให้เข้าใจโดยที่เราไม่ต้องพูดมันดีที่สุดแล้ว
“อิงขอโทษนะคะพี่โฬม แต่อิงคงพูดเรื่องส่วนตัวของพี่ช้องทั้งหมดไม่ได้ อิงขอโทษจริง ๆ ค่ะ”
“พี่ไม่รู้ว่าระหว่างช้องนางกับพี่ขุนเขาคืออะไร แต่พี่ถ้ามีโอกาสพี่จะเดินหน้าเข้าหาช้องนาง ฝากบอกพี่สาวอิงด้วยนะว่าพี่รู้สึกดีกับเธอมาก”
“...ค่ะ” จุกกับเสียงที่โคตรจริงจังของเขา จุกจนเกือบจะตอบกลับไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ถ้ามีโอกาสอิงช่วยพี่หน่อยนะ มันอาจจะเร็วไปแต่พี่ชอบพี่สาวอิงจริง ๆ”
“...ค่ะพี่โฬม”
“โอเคพี่ไม่กวนอิงแล้วล่ะ ขอบใจนะอิง”
“...ค่ะ”
ติ๊ด!
“...ฮึก!”
อีกแล้ว กลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เขาจะชอบใครฉันไม่ว่าเลยแต่ทำไมต้องมาขอให้ฉันช่วย ฉันชอบเขามาตั้งหลายเดือนแล้ว ถึงมันจะไม่นานแต่เขาคือผู้ชายคนแรกที่ฉันรู้สึกดีด้วยนะคะ แล้วทำไมฉันต้องโชคร้ายมาเป็นแม่สื่อให้ผู้ชายที่ฉันแอบชอบด้วย
น้ำตาก็เอาแต่ไหล วันนี้ฉันน่าจะมีความสุขที่สุดแต่เปล่าเลย โคตรแย่
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
“ฮัลโหล”
“ฮึก! อิงร้องไห้อีกแล้ว ฮื่อ ๆๆ” ฉันไม่รู้จะโทรหาใครเพราะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ มีเขาคนเดียวนี่แหละที่รู้เพราะฉะนั้นเขาก็ต้องช่วยฉัน อย่างน้อยช่วยรับฟังก็ยังดีเพราะฉันอึดอัด
“เฮ้ยอิง เป็นอะไรก็ไหนยิ้มได้แล้วไง”
“เขาโทรมาพี่เวย์ เขาโทรมาขอให้อิงช่วยเป็นแม่สื่อให้เขา โคตรเจ็บเลยพี่เวย์ ฮื่อ ๆๆ”
“เฮ้อ! เบบี๋เอ้ย อยู่ไหนขึ้นห้องรึยัง”
“อยู่บนห้องแล้ว ฮึก!”
“แล้วจะนอนหลับไหมคืนนี้”
“ไม่อ่ะ อิงนอนไม่หลับหรอกค่ะ”
“ถ้างั้นก็ลงมา เดี๋ยวไปนั่งเป็นเพื่อน”
“พี่เวย์ยังไม่กลับเหรอ”
“จะถึงคอนโดแล้ว แต่กำลังวนรถกลับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากพี่เวย์เปล่า ๆ”
“ลงมารอพี่ ไม่ต้องไปนอนร้องไห้คนดียว พี่ไม่ได้ลำบากอะไร เราเป็นแบบนี้แล้วพี่จะปล่อยให้เราร้องไห้อยู่คนเดียวได้ยังเบบี๋”
- ผู้เขียน
