“มึงรู้ไหมไอ้โฬมว่ามึงทำร้ายความรู้สึกน้ำอิงมากแค่ไหน...มึงเหยียบใจเมียกู!”
“มึงกับ...”
ปัง!
“...” กูรักของกูมาตั้งนาน กูดูแลทะนุถนอมมาดีแค่ไหนแล้วเรื่องอะไรที่กูจะปล่อยให้ไอ้เหี้ยที่เข้ามาทำร้ายความรู้สึกเมียกูมันมีชีวิตรอดวะ
“ไอ้เวย์”
“มึงไม่ต้องถามเพราะกูไม่ตอบ กลับยังวะ” ผมหันไปบอกมันเพราะรู้ว่ามันจะถามอะไร จากนั้นก็ถามมันสั้น ๆ แล้วโยนปืนที่เพิ่งยิงหัวไอ้โฬมลงไปที่โซฟา
“สักวันมึงต้องตอบกูไอ้เวย์” ไอ้ขุนเขาจ้องหน้าผมแล้วก็พูดออกมา
“เออ กูเอารถน้องมึงกลับนะ สภาพกูโชกเลือดกูอยากกลับบ้านเลย” เพราะถ้าไปที่บ้านมันต่อ น้ำอิงได้สะเทือนใจแน่กับเลือดที่กระเด็นมาโดนตัวผมเต็มไปหมด
“อืม”
บทสนทนาของผมกับไอ้ขุนเขามีเท่านี้แล้วผมก็เดินออกมาข้างนอก ไปขึ้นรถของน้ำอิงแล้วก็ขับออกมา
ฆ่าคนตายครั้งแรกก็แปลก ๆ ดีเหมือนกัน แต่ผมไม่เสียใจ ไม่รู้สึกผิดเลยด้วยซ้ำ มันทำร้ายจิตใจคนที่ผมรัก มันเล่นกับควา
