“...ฮึก!”
“โตแล้ว นั่งร้องให้ขี้มูกโป่งเป็นเบบี๋ไปได้”
“...พี่เวย์อย่าปลอบสิ ยิ่งปลอบอิงยิ่ง ฮึก! ยิ่งร้อง”
“หึ ๆๆ ไม่ให้ปลอบแล้วจะให้พี่นั่งมองเราร้องไห้รึไง ใครจะทำได้ ถึงมีคนทำได้แต่พี่ทำไม่ได้หรอกอิง พี่ไม่เคยอยากเห็นอิงเสียใจ”
“...” ฉันเม้มปากกลั้นสะอื้นมองเขาที่ยังยิ้มอ่อนโยนมาให้ อีกแล้วค่ะ กี่ครั้งแล้วไม่รู้ที่เราทะเลาะกันมีเรื่องผิดใจกันแต่สุดท้ายเวลาที่ฉันมีปัญหาก็มีเขาคนนี้อยู่ข้าง ๆ เสมอ
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
“นี่ไงโทรมาแล้ว” ยังไม่ได้พูดอะไรกันต่อโทรศัพท์ของพี่เวย์ก็มีสายเข้า เขาชูให้ดูทำเอาฉันใจเต้นแรงอีกครั้ง เพราะก็ยังไม่รู้ว่าที่โทรมาจะเป็นข่าวดีหรือว่าข่าวร้าย
“ฮัลโหล ทางนั้นเป็นไงบ้าง”
“คุณช้องนางกับคุณหนูปลอดภัยแล้วครับคุณเอ็ม”
“ฮึก!” ฉันได้ยินเพราะพี่เวย์เปิดสปีกเกอร์โฟน พอได้ยินปลายพูดฉันก็ปล่อยโฮออกมาด้วยความโล่งใจ
“แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่ กลับมากันรึยัง”
“นายกำลั
