บอส...เอวดุ

บทที่ 3 ยอมเป็นนางบำเรอ

จันทร์เจ้าพยายามรักษาสีหน้าให้ราบเรียบแม้ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เธอมีแม่ที่ต้องใช้เงินรักษา เธอมีน้องฝาแฝดที่ต้องเข้าโรงเรียนและต้องมีพี่เลี้ยงคอยดูแล จันทร์เจ้ายอมละทิ้งความฝันที่จะเป็นดีไซน์เนอร์และละทิ้งทุกอย่างเพื่อทำงานให้เตชิน

แต่ตอนนี้ดูจากท่าทางหื่น ๆ ของเขาแล้วจันทร์เจ้ารู้สึกตัวสั่นอยู่ไม่น้อย

"เอาล่ะ ฉันมีเวลาไม่มากถ้าไม่มีข้อเสนออย่างอื่นก็กลับไปได้และไม่ต้องมาหาฉันอีก"

จันทร์เจ้าตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เมื่อเตชินนั่งหันหลังให้เธอโดยไม่สนใจอีกต่อไป

"ฉันยินดีจะนอนกับคุณจนกว่าคุณจะพอใจ หนึ่งปีเป็นยังไงพอหรือเปล่า"

เตชินหันหลังให้เธอและเขาก็ลอบยิ้มออกมา แต่เมื่อหมุนเก้าอี้กลับมาใบหน้าของเขากลับเรียบเฉยแล้วยกมุมปากอย่างร้ายกาจ

"คิดว่าตัวเองสวยพอที่จะเอาตัวมาแลกอย่างนั้นเหรอ มั่นใจเกินไปแล้วตอนนี้ฉันรวยมากมีผู้หญิงต่อแถวมาสมัครเป็นแฟนมากมายทำไมฉันต้องจ่ายเงินให้เธอด้วย"

เขาหัวเราะอย่างเป็นต่อ ทำให้จันทร์เจ้าจำใจต้องขายตัวเองให้เขาอีก

"ฉันอายุสิบแปดปี ยังเด็กอยู่มาก ถึงฉันจะไม่เคยและยังบริสุทธิ์แต่ฉันสัญญาว่าลีลาของฉันเหนือคนพวกนั้นแน่นอน พอใจหรือยัง"

ดวงตาสีดำขลับของเตชินเต้นระริกอย่างขบขัน ทั้งยังโต้กลับมา

"อืมน่าสนใจดี แต่ว่าก่อนซื้อขายเขาต้องดูของก่อนใช่หรือเปล่า ขอฉันเช็กของได้หรือเปล่าล่ะ ฉันขอดูและชิมเธอให้ละเอียดเพื่อดูว่าสินค้ามีคุณภาพหรือเปล่า ถ้าเธอยอมฉันจะพิจารณาข้อเสนอนี้อีกครั้ง"

เขาไม่ได้รับปากว่าหากเธอให้เขาดูแล้วเขาจะช่วยเหลือเธอ ผู้ชายคนนี้ไม่ยอมเสียเปรียบยังกดเธอจนต่ำลงไปในโคลนตม แต่จันทร์เจ้าก็ไม่มีทางเลือก

เธอรู้ว่าตัวเองมีดีแค่ไหนรูปร่างของเธอจันทร์เจ้าดูแลเป็นอย่างดี เพราะอดีตเธอมีเงินจึงหมดไปกับการดูแลตัวเองตั้งแต่เด็ก เธอจึงไร้ที่ติและถ้าหากให้เธอเอาตัวไปเร่ขายให้คนอื่นเธอก็กลัวว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดเผย ยังไงเธอก็ขอหลงเหลือหน้าตาสักหน่อย

แต่กับเตชินคนนี้ เขาเป็นคนยังไงเธอรู้ดีในอดีตต่อให้เธอแกล้งเขามากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยเล่าพฤติกรรมเลวร้ายของเธอออกจากปากให้ใครฟัง เขาเป็นคนไม่ชอบพูดเรื่องคนอื่นรักษาความลับได้เป็นอย่างดี อย่างน้อยเธอก็วางใจเขาในข้อนี้

"แบบนั้นก็ได้ ถ้าคุณสัญญาว่าจะช่วยฉันอย่างเต็มที่ไม่ให้แม่และน้องของฉันต้องลำบาก ให้พวกเขามีชีวิตสุขสบายเหมือนเดิม"

เตชินยักไหล่เล็กน้อย

"ต้องดูว่าของมีคุณภาพแค่ไหน ถ้าคุณภาพดีราคาก็สูงตามอยู่แล้ว"

จันทร์เจ้ากอดอก ก่อนพูดออกไปด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

"จะให้ทำยังไง"

เตชินเอียงคอ ก่อนที่เขาจะพูดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขายกหูขึ้นแล้วบอกเลขาเบา ๆ

"คุณพนอผมบอกแล้วว่าอย่าให้ใครมายุ่งกับผมจนกว่าธุระของผมจะเสร็จ ถ้าคุณยังโทรมาอีกผมจะไล่คุณออกทันที"

พูดจบเขาก็วางสายทันที จันทร์เจ้าในตอนนี้เพิ่งเห็นกับตาว่าเตชินไร้ความยุติธรรมและเผด็จการแค่ไหน ท่าทางที่ผ่านมาที่เขามักจะทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมซ่อนตัวเองอยู่ในกรอบแว่นหนา ๆ นั้นที่แท้ก็แค่การเสแสร้งสินะ

เขามองจันทร์เจ้าตาไม่กะพริบแล้วประสานมือเอาไว้บนตัก

"ถอดเสื้อผ้าของเธอออกซะ แม้แต่ชั้นในก็อย่าให้เหลือ"

"นายเอ๊ยคุณเตชิน คุณจะให้ฉันทำตรงนี้เลยเหรอคะ มันจะเกินไปแล้วนะ"

เขาหัวเราะน้ำเสียงน่าหมั่นใส้

"เธอมีสองทางเลือก หนึ่งถอดเสื้อผ้าสองเดินออกจากห้องทำงานของฉันแล้วอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีก"

จันทร์เจ้ากำมือแน่นใบหน้าแดงจัดเพราะโกรธจัด กระทั่งเขาพูดขึ้นมาอีก

"ผมให้เวลาคุณสามวินาทีเพื่อตัดสินใจ"

พูดจบเขาก็เริ่มนับ

"หนึ่ง สอง"

"ถอดแล้ว ถอดแล้วอย่ากดดันกันให้มาก"

ในที่สุดจันทร์เจ้าก็พ่ายแพ้อย่างหมดท่า เพราะตอนนี้เขาเป็นต่อเธอจึงต้องยอม และคิดคำนวณในใจไม่ขาดตกบกพร่อง คนอย่างเธอไม่ยอมเป็นทาสของเขาฝ่ายเดียว สักวันหนึ่งเธอจะหาทางเอาคืนผู้ชายคนนี้

เตชินยิ้มเย็น เอาพยักหน้า

"ว่าง่าย ๆ แบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้ว"

ดวงตาสีดำสนิทของเขาดูจะเปล่งประกายเจิดจ้า และเอาแต่จ้องมองมือของจันทร์เจ้าที่เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอ เพราะวันนี้เธอคิดว่าเธอจะมาเสนอตัวเป็นเลขาให้เขาจึงแต่งตัวมาตามแบบฉบับเลขา เสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงยาวถึงเข่าสีดำเข้ารูปพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีดำอย่างสุภาพ

เตชินมองเธออย่างเงียบ ๆ แต่ดวงตาของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและหื่นกระหาย มันดูน่ากลัวจนจันทร์เจ้าแทบจะไม่กล้าหายใจ ในที่สุดเธอก็ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเหลือเพียงแต่ชุดชั้นในสีขาวที่กลืนไปกับสีผิวขาวผ่องของเธอ