ตาคมละจากใบหน้า หันไปสนใจทำงานต่อ เราสองคนต่างทำงานโดยไม่มีใครปริปากพูดออกมาสักคน ฉันเหลือบมองเจย์เป็นพักๆ เพราะเขาเอาแต่ยกเบียร์ขึ้นดื่มไม่หยุด แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรออกไป
เจย์ลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ออกมาสองกระป๋อง เดินกลับมานั่งลงด้านข้างน้ำขิง ก่อนจะวางเบียร์ไว้บนแขนเธอ เมื่อเห็นน้ำขิงตั้งใจทำงานด้วยสีหน้าจริงจังจนเขาอดอยากแกล้งเธอไม่ได้
ความเย็นจากกระป๋องเบียร์ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งขึ้น
“อ๊ะ เย็น”
“หึ ดื่มไหม?”
“แน่ใจว่าอยากให้ฉันดื่ม?”
“ไม่ได้บังคับ แค่ถาม” เจย์พูดพร้อมกับส่งเบียร์มาให้แต่คำตอบที่ได้รับ มันอดหมั่นไส้ไม่ได้เลยจริงๆ ฉันรับเบียร์มาดื่มเข้าไปอึกใหญ่ เพื่อทำให้ตัวเองเลิกประหม่า
“นายกินเยอะ ไม่เมาบ้างเหรอ”
“ไม่”
“นั้นคอคนเหรอ” ถ้าไม่เห็นกระป๋องเบียร์ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าจำนวนไม่น้อยฉันคงไม่เชื่อคำพูดเขาหรอก
“คงกินกับเพื่อนจนชินแล้ว” ทำไมฉันรู้สึกว่าช่วงนี
