"ร้องไห้รึ?" น้ำตาของจัสซีเนียที่มันไหลลงหางตา ร่วงหล่นใส่แขนของจาห์มาล์พอดิบพอดี กับจังหวะที่เขากำลังสอดแขนให้หล่อนได้นอนหนุนแทนหมอน
"คนอย่างนายรักใครเป็นบ้างไหมองค์รัชทายาท" จัสซีเนียเอ่ยถามเสียงเศร้า ดวงตาที่ผลิตธารน้ำตาก็ยังไหลรินต่อเนื่อง เจ็บปวดกับคำพูดเหน็บแนมจนมันจุกในลำคอ เจ็บร้าวน้ำตาไหลแต่กลับไร้เสียงสะอึกสะอื้น คำพูดที่สะเทือนใจทำให้จัสซีเนียอยากจะหยุดลมหายใจลงตรงนี้
"ถามอะไรงี่เง่า!" จาห์มาล์ตะเบ็งเสียงกร้าวอย่างไม่คิดเกรงกลัวใครจะมาได้ยิน ยามวิกาลที่ป่านนี้ทั้งเหล่านางในหรือไม่ก็มารดา คงเข้านอนพักผ่อนกันหมดแล้ว คำถามของจัสซีเนียมันสะเทือนใจของเขาเช่นกัน
ครั้งหนึ่งเคยมีความรัก ทว่ากลับถูกหักหลังจนเจ็บช้ำไปทั้งทรวง ความรักที่มาพร้อมกับการทำลายให้เขาแทบเสียคน ความรักที่แสนจะแยกยาก แต่แล้วทุกอย่างก็พรากมันไปจากเขาอย่างไม่ไยดี เพียงเพราะสตรีหน้าเงินทำร้าย จนทำให้หัวใจที่เคยอ่อ
