"นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะจาห์มาล์ ลูกทำอะไรโดยไม่ตรองแบบนี้ได้ยังไง" เชคฮ อานัส ที่เริ่มตั้งสติได้กล่าวตำหนิบุตรชาย ด้วยความเกรี้ยวโกรธ รับรู้ว่าแอบหนีไปตั้งกองโจรก็ว่าหนักแล้ว แต่นี่ถึงกับคร่าชีวิตผู้อื่น ทำเอาผู้เป็นบิดาแทบล้มทั้งยืน แล้วหากเรื่องนี้การฆ่าคนถึงหูของภริยามีหวังได้ลมจับ ไม่ก็หยุดหายใจเป็นแน่
"แต่คนพวกนั้นมันสมควรตาย มันคดโกงคนอื่นอย่างหน้าด้าน ๆ แล้วไปเสวยสุขแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร แถมกฎหมายยังทำอะไรพวกชั่วนั่นไม่ได้อีก จะปล่อยให้มันลอยนวลหรือขอรับ" แย้งเสียงแข็งด้วยความทะนงตน
"แต่ลูกก็ไม่ควรตัดสินเองด้วยศาลเตี้ยแบบนี้...มันผิด!" เชคฮ อานัส หยัดตัวลุกยืนด้วยความโมโห แต่ก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์ที่มียั้งไว้ ไม่อยากจะให้เรื่องราวแพร่งพรายออกไปมากกว่านี้
"พวกมันผิดและเลวยิ่งกว่า ต้องรออีกนานแค่ไหนกว่าพวกมันจะได้รับโทษ จนตอนนี้มันโกงกินจนท้องจะแตก ก็ยังเอาผิดไม่ได้สักที" จาห
