“วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง” พริกหวานถามลูกชายระหว่างที่รอหม้อเดือด
“เหมือนเดิมครับ”
“ถามจริงคำว่าเหมือนเดิมนี่เรียนรู้เรื่องบ้างเปล่า ครูที่ปรึกษาบอกจิไม่ค่อยสนเรื่องเรียน”
“พี่พริกวางใจได้เลยครับ เกรดจิดีแน่นอน”
“จ้า ๆ ถ้าลูกชายว่างี้แม่จะว่าอะไรได้”
“วันนี้จิไปร้านเกม”
“ไปบ่อยจริง”
“วัยรุ่นก็ต้องมีเรื่องหมกมุ่นสิครับ”
“จ้ะ งั้นวัยรุ่นก็กินเยอะ ๆ จะได้มีพลังหมกมุ่น” พริกหวานคีบหมูให้ลูกชาย
“เจ้าของร้านเรียกจิไปคุยครับ” ฮาจิพูดพลางคีบหมูเข้าปาก
“หือ จิทำอะไรผิด” พริกหวานหน้ามองลูกชาย เธอรู้ว่าลูกไปเล่นเกมที่ร้านการิน ก็มันเป็นร้านเดียวที่เด็กวัยรุ่นใฝ่ฝันอยากไป ซื้อคอมไว้ให้ที่บ้านอุปกรณ์ครบลูกชายก็บอกต้องไปเล่นกับเพื่อน ห้ามเด็กวัยรุ่นมันส่งผลดีที่ไหนล่ะ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เธอจึงต้องทำใจ ไม่อยากจะบังคับลูก
ถ้าเกิดลูกรู้อะไรขึ้นมาก็ทำใจไว้ว่าลูกโตแล้ว บางเรื่องก็ถึงเวลาต้องบอก
