“ไม่ทำอะไรนวลแน่นะ”
เขาทิ้งเวลาเกือบครึ่งนาทีกว่าจะส่งเสียงครางรับไม่เป็นภาษาพูด ฟังดูเคร่งขรึมดังอยู่ในลำคอของเขา พอรถชะลอตัวลงเพราะเป็นทางแยกที่ไปยังเส้นทางอื่น ข้างหน้ามีรถออกันออกไปทางเส้นนั้นหนาตัว เลยทำให้การจราจรช้าลงด้วย เขาค่อยหันมามองหน้าเธอพร้อมต่อประโยคของเธอที่ถาม เมื่อนาทีก่อนหน้า “ถ้านวลไม่ยอม”
ประไพพรรณีรู้สึกได้ว่าใบหน้าของเธอออกร้อนวูบขึ้นในตอนที่เขาพูดจบประโยค
“แพ้หรือเปล่าวะเนี่ยนวลเอ๊ย ทำไมหน้าแดงแบบนี้วะ”
เสียงทักของอาภาดึงเอาสติของเธอกลับมาที่เดิมอีกครั้ง ประไพพรรณีขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วดึงเอาแผ่นมาร์กหน้าออก เธอรู้ตัวเองว่าไม่ได้แพ้ แต่ที่หน้าแดง ก็เพราะนึกถึงเรื่องราวของเธอกับศศิร์ธาในตอนนั้นต่างหาก แล้วแกล้งบอกอาภาไปว่า
“สงสัยจะแพ้อย่างที่พี่ภาว่า นวลคงไปไม่ได้แล้วแหละ”
“บ้าบ้าบ้า บ้าที่สุดเลย ไม่ไปก็หมาน่ะสิคะ” อาภาร้องว่าเธอแล้วก็ยังวุ่นวายอยู่กับการขัด
