รอไม่นานอาหารทยอยนำมาวางลงจนครบ
ขณะที่กำลังกินอาหารอยู่นั่นเอง ประไพพรรณีรู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมในปาก เธอบิดใบหน้าไปทางอื่นด้วยความรู้สึกอาย ๆ เธออมมันไว้ก่อนจะก้มหน้าลง
“มีอะไรหรือ” เขาถามเธอ วางช้อนส้อมในมือลงบนจานของเขา ทำท่าจะลุกข้ามมาหา ประไพพรรณีขยับเก้าอี้ออกห่าง คงความอายเอาไว้เต็มอก บอกทั้งที่ของอยู่เต็มปาก อยากคายเต็มทีแต่ก็อาย
“นวลก็ไม่รู้ค่ะ”
เธอตอบแล้วรับกระดาษจากเขา เอามาปิดปากจนแน่น แล้วคายของในปากออก พร้อมกับมองลงมาที่ทิชชู เพราะว่าของที่เธออมไว้นั้นมีลักษณะเล็ก ๆ กลม ๆ
“ไหน มีอะไร เราทำให้พี่อยากรู้นะเนี่ย” เขาถามปนด้วยรอยยิ้ม แล้วลุกจากเก้าอี้ของตัวเอง เพื่อย้ายมานั่งตรงเก้าอี้ว่างข้างเธอก่อนจะยื่นมือมาดึงเอากระดาษที่เธอคายของในปากเอาไปดูโดยไม่มีท่าทีรังเกียจ
“รวยแล้วนี่นา” เสียงทุ้มพูดหยอกล้อ แม้ใบหน้าของเขาจะติดเรียบขรึม แต่ประไพพรรณีอ่านแววตาของเขาออก เธอมองอ
