“ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเพิ่งมา” หญิงสาวอีกคนช่วยพูดเสริม
ประไพพรรณีเองมาได้พักใหญ่แล้ว เธอกดบัตรคิวและยืนรอ ยืนมองอยู่เกือบสี่สิบนาที เห็นว่าลำดับของตาและยายเรียกช้ากว่าลำดับอื่น ตามอย่างที่คนเขาโวยวายก็ทำท่าจะเข้าไปช่วยโวยด้วยอีกเสียง แต่แล้วดันมีหนึ่งเสียงเรียกเธอเสียก่อน
“คุณนวล”
เสียงทักมาจากชายหนุ่มที่เดินนำหน้าเจ้าหน้าที่ของธนาคารไป แต่ยังวกกลับมาคุยกับประไพพรรณี หญิงสาวขยับตัวออกห่าง แต่ก็ไปไหนไม่ได้ เพราะในนี้ค่อนข้างแออัด เธอเพ่งมองอีกฝ่ายอยู่นาน จนได้ยินพนักงานที่อยู่ด้านข้างเรียกชื่อเขา ถึงค่อยจำอีกฝ่ายได้
“ถึงคิวแล้วนะคะคุณน็อต”
อ้อ ที่แท้ก็คนที่ว่าเป็นลูกชาย สส. ของจังหวัดนั่นเอง ประไพพรรณีนึกออกแล้ว วันที่เธอไปแห่เจ้าพ่อดินดำ ก็เป็นชายคนนี้ที่ยืนรอให้สาว ๆ ที่เข้าประกวดไปเต้นล้อมรอบตัว แล้วยังส่งสายตาหื่นกระหายมองบรรดาหญิงสาวบนเวทีอีกต่างหาก นึกแล้วขยะแขยง
ประไพพรรณีไม่
