บทที่ 3.3 เด็กน้อยที่คุ้นหน้า
วันต่อมาเซี่ยโป๋ซีก็มาต่อเติมเรือน สร้างห้องข้างห้องเซี่ยอวี้ฉีให้อีกหนึ่งห้องและขายโรงเรือนเก็บฟืนเพิ่ม ใช้เวลาอยู่สามวันทุกอย่างจึงแล้วเสร็จ
เซี่ยอวี้เฉินมองดูห้องที่มารดากล่าวว่าทำให้เขาแล้วยิ้มกว้างยินดี ห้องนี้แม้ไม่ใหญ่โตแต่ก็ไม่คับแคบจนเกินไป ยามที่เปิดประตูห้องเข้าไปเบื้องหน้าเป็นโต๊ะตัวเตี้ยวางตั้งเอาไว้ บนพื้นปูด้วยฟูกที่มารดาเขานั่งเย็บอยู่สามวัน ด้านซ้ายมือติดห้องมารดามีเตียงไม้ไผ่ของเขาตั้งอยู่บนเตียงเองก็มีฟูกนุ่มเช่นกัน ดวงตาของเด็กน้อยร้อนผ่าว หมุนตัวกลับมาหามารดาแล้วโอบกอดเอวของนางแน่น
“ขอบคุณขอรับท่านแม่”
เซี่ยอวี้ฉีวางมือบนศีรษะเล็ก ยามที่ดวงตาของคนทั้งสองสบประสานกัน บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มกว้างไม่ต่างจากบุตรชาย นับจากที่นางได้มาอยู่ในร่างของสตรีแซ่เซี่ยผู้นี้ ทุกวันเฝ้าปรารถนากลับไปยังภพเดิม หากแต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความปรารถนาของนางเ
