คนชีกอ
1593 คำ
สมองฟ้าครามว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี อย่างเดียวที่คิดได้ตอนนี้คือหาที่ตั้งหลักก่อน แต่คนของศกุนมีเต็มกองถ่าย และตัวประกอบไร้ปากเสียงอย่างเขาใครจะเชื่อน้ำคำ
“สวรรค์ โปรดช่วยลูกหมาน้อยสุดหล่อทีเถิด” เขาพึมพำขณะวิ่งไม่หยุด เป็นตอนนั้นที่สายตาจับจ้องไปยังท้องฟ้า คืนนี้พระจันทร์ส่องแสงสว่างงามจับตา และเขาเหมือนจะเห็นกระต่ายน้อยอยู่บนนั้น
“เทพเซียนบนสวรรค์...ช่วยผมด้วย ผมไม่รู้จะหันหน้าพึ่งใครแล้ว ช่วยให้ผมรอดพ้นจากความเฮงซวยทั้งหมดนี่ทีเถอะ ลูกหมาน้อยๆ ทนไม่ไหวแล้ว ฮือๆ ขอให้มีชีวิตที่ดีกว่านี้ ได้เป็นดาราแถวหน้า รับบทเด่นๆ สักครั้งในชีวิต ผมสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด ฮือๆ ผะ...ผมไม่อยากเป็นไอ้ฟ้าคราม ตัวประกอบต๊อกต๋อยอีกแล้ว”
ฟ้าครามไม่อยากอ่อนแอ แต่เขาถูกเอารัดเอาเปรียบมามาก ความน้อยใจที่อัดแน่นมานานเลยไม่อาจข่มกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป เมื่อก้าวไปข้างหน้าได้อีกสามสี่ก้าว เขาต้องร้องเสียงหลง เพราะจู่ๆ ก็ลื่นไถลพลัดตกถนน ซึ่งด้านล่างมีแม่น้ำสายกว้าง
“อ๊าก! ชะ ช่วยผมด้วย ผะ ผมว่ายน้ำไม่เป็น!”
ฟ้าครามตื่นตระหนกขวัญเสีย ร่างเขาจมลงไปในน้ำทันที ถึงจะใช้ทั้งมือและเท้าช่วยกันว่ายน้ำสุดฤทธิ์ แต่ไม่เป็นผล กระทั่งรู้สึกคล้ายจะขาดอากาศหายใจ นั่นทำให้เขากลัวสุดขีด
เวลาผ่านไปนานเท่าไรฟ้าครามก็ไม่แน่ใจ แต่รู้สึกว่าร่างกายเบาหวิวและล่องลอยไปไกล ก่อนจะตกลงบนบางสิ่ง
ความรู้สึกแรกคือแข็งมากและอุ่นจัด แล้วยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นเหล้าชั้นดีลอยอบอวลรอบตัว
กระทั่งสายตาปรับภาพได้ชัด เขาต้องตกตะลึงในความหล่อเหลาของบุรุษที่เขานอนทับอยู่
ผู้ชายคนนี้หน้าตาดี ดีมากจนหัวใจฟ้าครามสั่นรัวคล้ายลั่นกลองศึก เขาดูละม้าย ว่านอัน เคลย์ คูเปอร์ แต่ไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะมีดวงตาคมกริบสีดำสนิทดุจตาของพญาอินทรี จมูกโด่งคม คิ้วหนาเข้มส่วนปลายเฉียงขึ้น มองแล้วรู้ว่าเป็นหนุ่มเชื้อสายจีนเต็มร้อย
“เหมือนมาก เหมือนอย่างที่คิดเอาไว้ ปะ เป็น ทะ ท่าน ใช่หรือไม่”
ในหัวฟ้าครามหมุนคว้างไปหมด ซึ่งน่าประหลาดใจนัก เขารับรู้ได้ในทันทีว่าคนตรงหน้าคือใคร และตัวเขาหาใช่ฟ้าครามคนเดิมอีกต่อไป
“เจ้ายังมีสติดีอยู่หรือไม่ ถามเช่นนี้ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”
ดวงตากลมโตไม่วายจับจ้องดวงหน้าเติ้งไห่หลง มองอย่างตื่นตะลึงในความสง่าผ่าเผย
“จงไขเรื่องนี้ให้กระจ่าง เจ้ามีธุระอันใดถึงได้จู่โจมข้าในยามวิกาล!”
คำถามนั้นทำให้ผู้ที่ตกมาจากสวรรค์และหล่นทะลุเกี้ยวองค์ชายแปดต้องรีบคิดหาทางเอาตัวรอด
ฟ้าครามขยับปากพะงาบๆ เสียงที่เปล่งออกมาค่อนข้างสูง แต่น่ารักน่าฟัง
เรื่องแปลกประหลาดได้เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้เขากำลังก้าวสู่บทบาทใหม่ ในหัวมีคำพูดเต็มไปหมด และพอเปิดปาก เรื่องราวต่างๆ ก็พรั่งพรูออกมา
“ผม...เอ๊ย ผู้น้อยมาที่นี่เพราะมีเหตุผลสำคัญ และท่านควรให้เกียรติ” คนที่พลัดหลงเข้ามาในโลกนิยายรีบปรับเปลี่ยนสรรพนามแทนตนให้เข้ากับยุคสมัย
ฟ้าครามจับต้นชนปลายได้อย่างรวดเร็ว เขากำลังรับบทสำคัญในนิยายที่ตนเองเขียน มิใช่ตัวประกอบปลายแถวอย่างที่แล้วๆ มา
เติ้งไห่หลงมองคนงามแล้วหัวเราะออกมาพรืดใหญ่ ก่อนรั้งเอวคอดของคนร่างเล็กเข้าหากายแกร่งที่อุ่นซ่าน และพ่นลมหายใจร้อนผ่าวรินรดใบหน้าสวยจัดของอีกฝ่าย
“เด็กน้อย ถ้าอยากให้ข้าเห็นความสำคัญของเจ้า ก็ควรทำตัวให้งดงามสมใบหน้านี้”
ฟ้าครามอึ้งอีกหน น้ำเสียงและวิธีการพูดของบุรุษเบื้องหน้า ฟังอย่างไรก็เหมือนเกี้ยวสตรีที่พึงพอใจอยู่
“ท่านต้องการสิ่งใดกันแน่ และจะปล่อยผู้น้อยได้หรือไม่”
ฟ้าครามพูดจาคล่องปาก ทั้งนี้คงเป็นเพราะเขากำลังเข้าสู่บทบาทที่ตนเองได้รับ
เติ้งไห่หลงยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มยั่วยวนบาดตาบาดใจฟ้าครามจนเขาวุ่นวายใจ
“สิ่งที่ข้าปรารถนาในตอนนี้ คืออยากให้เจ้าเป็นนางเล็กๆ ช่วยอุ่นเตียง ดูแล้วคงมอบความสำราญใจให้ข้ามิน้อยเทียว”
ดวงตากลมโตของฟ้าครามเบิกค้าง ด้วยตื่นตะลึงที่เติ้งไห่หลงทำปากยื่นปากยาวคล้ายเป็นการส่งจูบ
คนที่โผล่มาจากโลกปัจจุบันจึงตัวแข็งทื่อ เขาไม่คาดคิดว่าอ๋องรูปงามจะมีรสนิยมการตัดแขนเสื้อ ทั้งที่บทที่เขียนไว้ อ๋องแปดคือผู้ชายสง่างาม เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เป็นสุภาพบุรุษ มิได้มีรสนิยมอย่างที่ฟ้าครามสัมผัสได้ในตอนนี้
“อย่านะ ทะ ท่านจะแทะโลมผู้น้อยด้วยคำสัปดนย่อมผิดวิสัยพระเอก!”
เติ้งไห่หลงหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม ขบขันท่าทางตื่นกลัวของคนตรงหน้าระคนเวทนาอยู่สักหน่อย กระนั้นก็อยากเย้าแหย่ ด้วยเขาคันที่หัวใจยิบๆ
เป็นตอนนั้นที่นิ้วเรียวยาวของอ๋องแปดสัมผัสกลีบปากบางๆ สีแดงสดฉ่ำ เขาเอ่ยถ้อยความซึ่งมีสิเน่หาต่อคนที่ตกจากฟ้าและทะลุเกี้ยวหลังใหญ่
“กลีบปากยังสวยฉ่ำเยี่ยงนี้ แล้วกลีบดอกเบญจมาศนั้นเล่าจะงดงามชวนให้ข้าสัมผัสมากกว่านี้เพียงใด...กุนซือน้อย!”
“เด็กน้อยอย่างนั้นรึ ผู้น้อยไปเป็นตัวเล็กๆ ของท่านตั้งแต่เมื่อไร”
ฟ้าครามรู้สึกสยิว ขนลุกซู่ไปทั้งร่าง เติ้งไห่หลงรูปงามมาก สายตาพราวระยับ กับมือใหญ่ๆ ที่ถึงเนื้อถึงตัวพลอยให้ชายหนุ่มจากโลกแห่งความจริงอ่อนระทวย
“ตอนนี้ยังไม่เป็น แต่อีกสักชั่วก้านธูปดับคงได้รู้กัน”
“เหลวไหล หะ หากข้าเป็นเด็ก ท่านจะคิดลามกได้หรือ”
“ฮ่าๆ ๆ พิศดูแล้ว คงไม่เยาว์วัยจนไม่รู้ประสากระมัง ข้าคิดว่าอะไรต่อมิอะไรคงพอใช้งานได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นคงไม่มีสิ่งใดติดขัด หากเราจะร่วมกันอุ่นเตียง!”
“ต่ำช้า! ท่านอย่ามาเล่นนอกบท ท่านรู้ไหมว่าผู้น้อยคือใคร” ฟ้าครามยืดอกขึ้น ดวงตาเรียวสวยและหวานจัดจ้องหนุ่มรูปงามเขม็ง
“ไหนลองบอกข้าให้ชื่นใจสิว่าเจ้าเป็นผู้ใด นางฟ้าหรือว่าเทพเซียนที่ต้องการหลอกล่อข้าให้ลุ่มหลง”
ได้ยินอย่างนั้นคนที่โผล่เข้ามาในโลกนิยายที่ตนเองเขียนก็แทบเอาเท้าก่ายหน้าผาก เติ้งไห่หลงช่างเป็นพระเอกที่ชวนให้กระทืบเสียจริง
“ผู้น้อยน่ะหรือ ก็คือ...อี้เหริน คนที่ท่านจะต้องยอมสยบแทบเท้าอย่างไรเล่า”
เมื่อหลุดปากออกไปแล้วฟ้าครามก็ช็อกไปชั่วขณะ ดะ เดี๋ยวนะ...นี่เขาโผล่มารับบท ‘อี้เหริน’ เด็กสาวที่ปลอมตัวเป็นกุนซือชายอย่างนั้นหรือ!
สมองฟ้าครามประมวลผลอย่างเร็ว ตอนนี้เขารู้ว่าตัวเองกำลังรับบทอี้เหริน แต่เหตุใดหลายสิ่งเกี่ยวกับตัวอีกฝ่ายกลับพร่าเลือนไม่แจ่มชัด โอ๊ย...นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน
“เอาละ ถึงเจ้าจะยืนยันว่าตนเป็นผู้ใด แต่โทษฐานที่คิดลอบสังหารข้านับว่าร้ายแรง ทว่าเห็นที่ยังเด็ก คงปัญญาน้อยไม่ค่อยรู้ความ ข้าจะเว้นโทษตายให้สักหน แต่...ยังมีโทษอื่นที่เจ้าไม่อาจหลบเลี่ยง”
อี้เหรินกลั้นลมหายใจรอฟัง ลุ้นว่าอ๋องแปดจะมาไม้ไหน ด้วยเติ้งไห่หลงขึ้นชื่อในเรื่องรีดเค้นความลับจากปากศัตรู เขามีห้องลับในตำหนักบุปผามิรู้โรย เป็นห้องสำหรับจัดการกับศัตรูโดยเฉพาะ นอกจากนั้นยังมีสถานที่ชวนให้ขนลุกอีกมากมายในตำหนัก เรื่องนี้เป็นเขาเองที่เขียนขึ้น!
“ตะ แต่ผู้น้อยคืออี้เหริน คนที่ในภายภาคหน้าจะช่วยเหลือท่าน โปรดอย่าทำรุนแรง”
อี้เหรินประกาศอีกหน สีหน้าสีตาบอกให้รู้ว่าเขาต้องการขอความเมตตาจากบุรุษรูปงาม
“ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ต้องได้รับโทษจากข้า โทษนี้จะทำให้เราได้ร่วมอภิรมย์กันอย่างหวานซึ้ง ไม่แน่...หากเจ้าสามารถให้กำเนิดบุตรชายแก่ข้า เจ้าก็จะได้เป็น...หวางเฟย[1] คนงามที่ตำหนักบุปผามิรู้โรย ฮ่าๆ ๆ”
ท่าทางหื่นๆ และนิสัยชีกอของไห่หลง ช่างผิดกับตัวละครที่ฟ้าครามเขียนเอาไว้ในนิยาย เขาเลยประหวั่นใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ชายหนุ่มกอดตัวเองแน่น เป็นตอนนั้นที่รู้สึกถึงบางอย่าง
แน่นอนว่าเขามาอยู่ในร่างอี้เหริน แต่ถึงเป็นเด็ก รูปร่างก็ควรมีเนื้อนมไข่มากกว่านี้ ทว่าเหตุใดอี้เหรินคนนี้ถึงแบนราบเช่นนี้ พอเขาขยับตัวอีกนิด สิ่งที่ทำให้ต้องตกใจหนักกว่าเดิมคือ...ช้าง ใช่แล้ว เขามีช้างน้อยติดตัวและโผล่มายังโลกอดีตด้วย
- ผู้เขียน
