เมื่อเห็นอีกฝ่ายดูตื่นกลัว เยว่ปิงฉินจึงต้องเผยความจริงให้รู้
“อย่าใส่ใจเลย ที่กล่าวเช่นนั้นเพราะข้าแค่อยากหาความสำราญใส่ตัว ด้วยชีวิตนี้มีกรรมใหญ่หลวง จึงถูกส่งตัวมาที่มี่จือ”
ยามนี้เยว่ปิงฉินดูขรึมเครียด แววตาที่แฝงความขี้เล่นเมื่อครู่ก่อนหายไป
“ข้ามีพี่ชายอยู่สองคน หากเจ้าเป็นคนในแผ่นดินนี้ย่อมรู้จัก คนโตถูกพิษไร้นามนอนเป็นผัก คนรองก็หาดีมิได้ คงเหลือแต่ข้าที่พอพึ่งพาให้สืบสกุล”
อี้เหรินพยักหน้าน้อยๆ พยายามเล่นตามน้ำ
“แล้วเจ้าเล่า ออกมาเดินกลางค่ำกลางคืนเช่นนี้ไม่กลัวรึอย่างไร กฎของที่นี่เข้มงวด เจ้าอาจถูกขับออกจากสำนักได้ทุกเมื่อ”
“เยี่ยงนั้นคงไม่ดี และที่เตร็ดเตร่เช่นนี้เพราะอยากได้อาหารสักนิด”
“เอาละ เจ้าต้องการสิ่งใดจากโรงครัวแห่งนี้” เยว่ปิงฉินมองอี้เหริน เห็นอีกฝ่ายใบหน้าซีดเซียวและดูไร้เรี่ยวแรง
“ข้าหิว หิวจนไส้จะขาด อยากกินเนื้อสัตว์ หมู ไก่ ปลา...มากกว่านั้นอาจเป็นว
