“นี่แค่หนึ่งหาว เอาไว้ครบสามหาวเมื่อไหร่ ท่านค่อยมาจัดการคนงามก็มิสายหรอก คุณชายสกุลเติ้ง”
เอ่ยจบร่างเล็กก็วิ่งหนีเข้าห้องพักของตน
ยามนี้อี้เหรินหิว...เขาหิวและต้องการอาหารหนักมาก ซึ่งไม่ใช่ผลไม้หรือก้อนเต้าหู้
เด็กน้อยอ่อนแรงก็จริง แต่ความหิวเรียกร้องให้เขาไม่อาจอยู่นิ่งเฉย เขาปีนออกทางหน้าต่าง เพราะประตูหน้าด้านเป็นห้องพักของไห่หลง
แสงจันทร์คืนนี้สลัวราง มีก้อนเมฆบดบังและเป็นคืนพระจันทร์เสี้ยว เมื่อกวาดตามองรอบตัวเด็กน้อยก็ขนลุกซู่ เขากลัว กลัวสิ่งที่มองไม่เห็น แต่ความหิวทำให้ต้องออกไปหาอะไรสักอย่าง ตอนนี้การไปยังโรงครัวคงเป็นทางรอดเดียว
อี้เหรินเดินไปเรื่อยๆ เขาจำได้ว่าโรงครัวควรอยู่บริเวณนี้ แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งสับสน ห้องหับต่างๆ ดูคล้ายกันไปหมด กระทั่งอี้เหรินเห็นเงาหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้า เงานั้นเคลื่อนช้าๆ เนิบนาบ ก่อนจะเร็วขึ้นจนเขามองตามไม่ทัน
เงาดำวูบไหวไปมา ก่อนโผล
