“หากอยากรู้ เจ้าต้องยอมให้ข้าเข้าไปข้างในร่างกายงดงามนี้เสียก่อน”
อี้เหรินไม่ได้ตอบคำใด ในหัวคิดใคร่ครวญว่าในห้วงเวลาที่จะมาถึงนั้น เอวสอบทรงพลังจะเคลื่อนไหวดั่งม้าศึกและทำให้เขาพบความสุขกี่มากน้อย
‘มะ มันทั้งใหญ่โตและคับแน่น!’
คิ้วโก่งสวยต้องขมวดมุ่น เมื่อรู้สึกอึดอัดที่กลีบดอกเบญจมาศยามถูกเชยชม!
“ผ่อนคลาย...อย่าได้เกร็ง”
“องค์ชาย ท่าน...หมายจะทำอะไรผู้น้อย”
“แน่นอน ไม่ใช่การทำโทษที่เจ้าดื้อรั้น หลบหนีจากหอนอนออกมาดื่มสุราหรอก ข้าเพียงแต่อยากให้เจ้าล่วงรู้ความในใจที่มีอยู่”
“มันมิเร็วไปหรือ และผู้น้อยยังเด็ก”
“เด็กอะไรกัน น้ำนมเจ้าก็มีแล้ว อีกอย่างส่วนนั้นก็พร้อมมาก”
เอ่ยเสร็จเติ้งไห่หลงก็สำรวจกลีบดอกเบญจมาศด้วยนิ้วใหญ่ เขาแตะวนรอบๆ รอยแยกสวย ก่อนซุกหน้าลงที่เนินท้องน้อยอี้เหริน
“อื้อ...ทะ ท่านเป็นผู้ใหญ่ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว อุ๊ย...”
“ข้าอยากตักตวงความสุขนี้เอาไว้ตลอดกาล”
