ยามนั้นใบหน้าสวยจัดแต้มสีแดงระเรื่อ เด็กน้อยพยายามยกมือไม้ขึ้นปัดมือใหญ่ของอีกฝ่าย
“อย่าดื้อดึง เจ้าเป็นเด็กควรเชื่อฟังข้า”
“แต่ท่านกำลังทำให้ ผะ ผู้น้อยคิดมาก เราไม่ควรใกล้ชิดกันจนเกินไป” อี้เหรินกล่าว และนึกขึ้นได้ว่าเผยความในใจออกไปจนหมดเปลือก
“ถ้อยคำนี้ มีสิ่งใดซ่อนอยู่”
อี้เหรินถอยห่างจากอ๋องแปด ก่อนแสร้งหัวเราะเสียงแปร่ง
“โอ๊ย ข้าแค่กล่าวเพื่อให้ขบขัน ท่านอย่าได้ใส่ใจ ที่นี่ดูใหญ่โต ไม่มีข้าวปลาอาหารให้เด็กน้อยอย่างข้ากินรึอย่างไร”
เติ้งไห่หลงกอดอก มองอี้เหรินอย่างจับผิด
“เจ้ามิต้องกลัวจะอดอยาก ขอเพียงไม่เกียจคร้าน รับรองได้กินอย่างอิ่มหนำ”
“หากองค์ชายกล่าวเช่นนั้น ผู้น้อยถึงโล่งใจ”
“ข้าคิดว่าสิ่งที่เจ้าควรเป็นห่วงไม่ใช่เรื่องนั้นกระมัง หัวใจเจ้าต่างหากที่ต้องระมัดระวังไว้ให้ดี”
อี้เหรินชักสีหน้าและถามกลับทันควัน
“มีเหตุผลใดที่ผู้น้อยต้องกระทำเช่นนั้น”
เติ้งไห
