รักแท้พรหมลิขิต

รอยยิ้มที่เธอฝากไว้ (26)

ภูวินยืนอยู่นอกห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลอย่างไร้เรี่ยวแรง ความรู้สึกสิ้นหวังและความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนเข้าครอบงำ หัวใจของเขาหนักอึ้งราวกับมีอะไรทับไว้ น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่เขาจ้องมองไปยังประตูห้องฉุกเฉิน ภาพของริสาที่นอนแน่นิ่งบนถนนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ราวกับฝันร้ายที่ไม่อาจลบเลือนออกไปได้ ทุกวินาทีที่ผ่านไปเหมือนเวลาถูกยืดออก จนกลายเป็นความทรมานที่ไม่สิ้นสุด

"ทำไมถึงปล่อยให้มันเกิดขึ้น... ทำไมฉันถึงช่วยเธอไม่ได้..." ภูวินพึมพำกับตัวเอง เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ และความรู้สึกผิดก็เริ่มกัดกินหัวใจของเขาช้า ๆ เขานั่งลงกับพื้นในโถงโรงพยาบาลที่เงียบงัน ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไป ความรู้สึกเจ็บปวดและกลัวว่าริสาจะจากไปตลอดกาลเริ่มแผ่กระจายในจิตใจของเขา ความคิดที่จะสูญเสียเธอทำให้หัวใจเขาแตกสลาย เธอเป็นคนสำคัญที่เติมเต็มชีวิตของเขา แต่ตอนนี้เธอกำลังต่อสู้เพื่อชีวิตบนเตียงในห้องฉุกเฉิน ขณะที่ภูวินจมอยู่ในห้วงของความเจ็บปวด เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาเงยหน้ามองเห็นพ่อของริสาเดินเข้ามา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น พ่อของริสารู้ว่าภูวินอยู่กับริสาก่อนที่เหตุการณ์ร้ายแรงนี้จะเกิดขึ้น ความโกรธในใจพ่อของริสานั้นยากที่จะระงับ เมื่อเขาเห็นภูวินนั่งอยู่ เขารีบตรงเข้ามา กระชากคอเสื้อของภูวินทันทีด้วยความโกรธ

"ไอ้ภูวิน! แกทำอะไรกับลูกฉัน!" เสียงตะคอกของพ่อริสาดังขึ้น ทำให้ภูวินสั่นสะท้าน

"ผม... ผมขอโทษครับ..." ภูวินพยายามพูด แต่เสียงของเขาสั่นไหว น้ำตายังคงไหลลงมาจากดวงตาของเขา

"ขอโทษงั้นเหรอ! แกคิดว่าคำขอโทษจะช่วยอะไรได้เหรอ! แกทำให้ลูกฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ แกมันเลว แกไม่ควรเข้ามาในชีวิตของลูกฉันตั้งแต่แรก!" พ่อของริสาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธที่เขาไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไป ภูวินรู้สึกเหมือนทุกคำพูดของพ่อริสาทิ่มแทงหัวใจของเขาจนแหลกสลาย เขาพยายามอธิบาย แต่ไม่มีคำพูดใดสามารถออกมาได้อย่างถูกต้อง เขารู้สึกผิดอย่างลึกซึ้ง ไม่เพียงแต่เขาไม่สามารถปกป้องริสาได้ แต่เขายังกลายเป็นต้นเหตุของความทุกข์ทรมานของคนอื่น ๆ ด้วย ขณะที่ทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันอย่างดุเดือด เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกอย่างกระทันหัน หมอที่รักษาริสาเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด ทำให้พวกเขาทั้งคู่หยุดและหันไปมองด้วยความหวังที่ยังคงเหลือน้อยเต็มที

"อาการของริสาเป็นอย่างไรบ้างครับ?" พ่อของริสาถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ ความหวังในดวงตาของเขาแทบจะเลือนหายไป

หมอมองทั้งสองคนด้วยความจริงจัง ก่อนจะตอบว่า

"ตอนนี้อาการของเธอค่อนข้างวิกฤติ เธออยู่ในขั้นโคม่า ร่างกายของเธออาจไม่ตอบสนองชั่วคราว เราจะต้องดูแลเธออย่างใกล้ชิดและเฝ้ารอให้เธอฟื้นขึ้นมา" คำพูดของหมอทำให้ทุกอย่างเงียบลงทันที ภูวินรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เขาไม่สามารถหายใจได้อย่างปกติ ความหวังสุดท้ายของเขาพังทลายไปต่อหน้าต่อตา น้ำตาแห่งความสิ้นหวังเริ่มไหลอีกครั้ง ขณะที่พ่อของริสาก็ยืนนิ่ง ช็อกกับความจริงที่เขาไม่ต้องการยอมรับ หลังจากนั้นไม่นาน ภูวินนั่งเฝ้าริสาอยู่ข้างเตียงในห้องผู้ป่วยหนัก สายตาของเขาจ้องมองใบหน้าที่ไร้การตอบสนองของเธอ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความกลัว คำพูดของพ่อริสาดังก้องในหัวของเขาตลอดเวลา

"เมื่อไรที่ริสาตื่นขึ้นมา แกต้องไปจากลูกสาวฉัน และหย่ากับเธอทันที! ถ้าแกไม่ยอมรับ แกก็ไปจากที่นี่ซะตั้งแต่ตอนนี้!" คำพูดนั้นทิ่มแทงเข้าไปในจิตใจของภูวินจนทำให้เขานอนไม่หลับ เขาจับมือของริสาไว้แน่น หวังว่าสัมผัสนี้จะช่วยให้เธอรับรู้ถึงการอยู่ข้าง ๆ ของเขา ความหวังอันริบหรี่ในใจของเขาไม่เคยดับลง เขายังเฝ้ารอให้เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

.

เช้าวันถัดมา แสงอาทิตย์เริ่มส่องเข้ามาในห้องผู้ป่วย ภูวินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ร่างกายอ่อนล้าจากการไม่ได้นอนทั้งคืน แต่เขาไม่ยอมลุกหรือหันไปจากริสา ทุกอย่างรอบตัวเริ่มเบลอ แต่เขายังคงเฝ้ามองใบหน้าของเธออย่างตั้งใจ ทันใดนั้น ภาพที่เขาจินตนาการก็เริ่มเกิดขึ้นจริง ริสาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเธอสว่างไสวด้วยชีวิต รอยยิ้มที่คุ้นเคยผุดขึ้นบนริมฝีปากของเธอ ภูวินรู้สึกถึงหัวใจที่พองโต เขาบีบมือของเธอเบา ๆ และเรียกชื่อเธอด้วยความรู้สึกตื้นตัน

"ริสา..." น้ำเสียงของเขาสั่นเครือด้วยความดีใจ น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้ม

"พี่ภูวิน ทำไมร้องไห้แบบนี้ล่ะคะ เดี๋ยวไม่หล่อนะ" ริสายิ้มหวานให้เขาเหมือนที่เคยเป็น แต่แล้วทุกอย่างกลับเริ่มเลือนหายไป เขากะพริบตา และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ริสาก็ไม่อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว

เสียงหนึ่งดึงเขาออกจากความฝัน

“ขอโทษค่ะ” เสียงพยาบาลที่เข้ามาเช็กสัญญาณชีพของริสาทำให้เขาสะดุ้งออกจากภาพลวงตา ภูวินหันกลับมามองและพบว่าริสายังคงนอนแน่นิ่ง น้ำตาของเขาเริ่มไหลอีกครั้งเมื่อรู้ว่าทุกสิ่งที่เขาเห็นเป็นเพียงความฝัน หัวใจของเขาหนักอึ้งมากขึ้น เขารู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นในทุกขณะ ภูวินนั่งนิ่ง น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่มือของเขายังคงกุมมือริสาไว้แน่น ความเงียบในห้องผู้ป่วยหนักสร้างบรรยากาศที่ทวีความอึดอัด ราวกับว่าทุกสิ่งรอบตัวถูกหยุดเวลาไว้ ข้างในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกผิด และความสิ้นหวัง คำพูดของพ่อริสายังคงวนเวียนในหัวของเขาไม่หยุด แสงแดดอ่อน ๆ ของเช้าวันใหม่ค่อย ๆ ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ภาพความฝันที่เขาเคยเห็นเมื่อคืนยังคงหลอกหลอนเขา มันทำให้เขารู้สึกถึงความหวัง แต่ในความเป็นจริง ริสายังนอนนิ่งอยู่เช่นเดิม

“ริสา...” ภูวินกระซิบเสียงแผ่ว น้ำเสียงของเขาสั่นเครือด้วยความสิ้นหวัง

“ฟื้นขึ้นมานะ… อย่าทิ้งฉันไว้แบบนี้เลย”