คนที่แต่งงานเป็นฉันได้มั้ย (10)
1267 คำ
"พี่ภูวิน...." ฉันพยายามเดินเข้าใจก็ไม่ทันเขาสักที ไอ้ขายาวๆ นั้นมันรีบไปไหนกันนะ หลังจากที่เขาไปทำวงอาหารแตกกระเจิงเขาก็ลากฉันออกมาเลย พอพ้นสายตาของทุกคน เขาก็ปล่อยมือฉันทันทีทำไมเขาได้โกรขนาดนี้นะ แล้วสาเหตุที่โกรธล่ะ คืออะไร โกรธที่ฉันไม่ตอบแชท โกรธที่ฉันไปกินข้าวกับคนอื่น หรือโกรธเพราะอะไร....
กึด!
".........."
กึด!
"ทำไม แค่นี้ก็เดินตามกันมาไม่ได้แล้วหรือไง"
พอฉันตัดสินใจหยุดเดินตาม เขาก็เลยหยุดเดินหนี ตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันคืออะไร ฉันแค่คิดว่า ไม่อยากให้เขาเดินจากไปแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่า จะเดินตามไปในฐานะอะไร แล้วทำไมเขาถึง....ถามฉันแบบนั้นกันล่ะ
"แล้วพี่จะให้ฉันเดินตามไปทำไมล่ะ"
"ก็เธอผิด เธอมากินข้าวกับคนอื่น แชทฉันเธอก็ไม่ตอบ เธอจะให้ฉันคิดยังไง" ถ้าเรื่องที่เขาโกรธคือ เรื่องนี้ แล้วทำไมเขาต้องโกรธด้วยล่ะ ทั้งที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ใช่หรอ ถ้าให้พูดตามตรง เราสองคนก็แค่คนบังเอิญมาเจอกัน....ก็แค่นั้นเองไม่ใช่หรอ
".........."
"ทำไม เธอจะบอกว่า ตัวเองไม่ผิดหรือไง มีอะไรก็ควรบอกกันสิ เธอไม่พอใจอะไรฉันหรือไง ทำไมถึงได้...."
"ฉันก็แค่โดนพ่อลากไปกินข้าวกับลูกเพื่อนพ่อ แต่มันก็คือ การดูตัวนั้นแหละ พ่ออยากให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น" ฉันตัดสินใจพูดทุกอย่างออกไป
"แล้วทำไมต้องเป็นไอ้หมอนั้นด้วยล่ะ คนที่จะต้องแต่งงานกับเธอ เป็นฉันไม่ได้หรือไง" นี่เขาพูดอะไรออกมา ทำไมเขาถึงพูดออกมาแบบหน้าตาเฉยแบบนั้นล่ะ มันคือการแต่งงานเลยนะ การแต่งงานที่แปลว่า เราต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต เขาจะมาอยากอยู่อะไรกับคนอย่างฉัน
".........."
"ถ้าให้พูดตามตรง ฉันเป็นผัวคนแรกของเธอด้วยซ้ำ ฉันจะไปขอเธอแต่งงานแล้วด้วย แต่เธอบอกว่า ไม่ได้ ต้องรู้จักกันก่อน พอรู้จักกันก็จะไปแต่งงานกับคนอื่นซะงั้น อะไรของเธอเนี่ย" ตอนแรกว่าจะโกรธที่เขาโวยวายแบบไม่ฟังฉันเลย แต่มองไปมองมาก็น่ารักดีนะเนี่ย เหมือนเด็กกำลังงอแงเวลาโดนขัดใจยังไงไม่รู้
"หึ!"
"นี่เธอขำอะไร เห็นมันเป็นเรื่องตลกหรอ ฉันจริงจังนะ"
"ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรพี่เลย"
"แล้วเธอขำทำไม"
"แล้วพี่เป็นอะไรล่ะ 555555 โวยวายไม่เข้าเรื่อง" ฉันพูดยิ้มแล้วก็ส่ายหัว ก่อนจะไปคว้าท่อนแขนของเขาแล้วก็ค่อยๆ เดินไปพร้อมกัน ช่างมันเถอะเรื่องสถานะอ่ะ อยู่ด้วยกันแล้วมีแต่รอยยิ้มก็พอแล้วแหละ
"อะไร นี่คือวิธีการง้อหรือไง"
"แล้วหายมั้ยล่ะ"
กึด!
"เลิกยิ้มได้แล้ว เออหายแล้ว" ถ้าเขาพูดแบบนี้แปลว่า หายแล้ว ไอ้ตาแก่นี้แพ้รอยยิ้มเด็กสาวหรือไงกันนะ
"แล้วเธอยังไม่ตอบเลย สรุปคนที่ต้องแต่งงานกับเธอ เป็นฉันได้มั้ย" ฉันหันไปมองหน้าเขาที่กำลังทำหน้าจริงจังอยู่ ทำไมเขาต้องอยากแต่งงานกับฉันขนาดนี้ด้วยนะ
"จริงจังหรอ"
"หน้าฉันดูเล่นอยู่หรอ"
"ป่าว ฉันก็แค่ถามเฉยๆ พี่ก็ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนั้นเลย เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็ดีออก"
"นี่! ยัยหนู ถ้าถึงขั้นที่ฉันจะยอมเป็นเพื่อนสนิทเธอ ฉันไม่ได้หวังจะอยู่แค่เฟรนโซนหรือพี่น้องโซนหรอกนะ ฉันเป็นคนที่จองเธอแล้ว เนี่ยแหวนนี้คิดว่า ฉันให้ไประดับนิ้วเฉยๆ หรือไง จองแล้วเนี่ย จองแล้ว!" เขาจับมือฉันขึ้นมาก่อนจะเขย่าๆๆๆ ข้อมือฉัน ราวกับว่า กำลังประชดอยู่
"ไหนพี่บอกว่า เห็นว่า สวยเฉยๆ เลยซื้อมาให้ไง"
"โอ้โห้ เราก็ซื่อซะด้วยอะเนอะ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ช่ายย ไม่รู้เรื่องเลยเนี่ย"
"นี่ แต่งงานกับฉันนะ ฉันรู้ดีว่า เราสองคนเริ่มต้นกันมายังไงแต่ว่า ฉันก็อยากให้เธอมั่นใจว่า ฉันรักเธอ อยากอยู่กับเธอไปตลอด ฉันไม่อยากเห็นเธอแต่งงานกับคนอื่นและก็ไม่อยากให้เธออยู่ให้อ้อมกอดคนอื่นเหมือนที่อยู่ในอ้อมกอดฉันตอนนี้ด้วย เพราะงั้นแต่งงานกับฉันได้มั้ย" ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่า การได้อยู่กับใครสักคนมันเป็นยังไง และฉันก็ต่อต้านมันมาตลอดด้วย แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือ ฉันอยู่กับเขาแล้วมีความสุขมาก ถ้าคนที่ฉันอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตเป็นแบบนี้ ฉันก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน ฉันก็เลยตอบตกลงไปแบบไม่คิดอะไรเยอะ เขาทำให้คนที่ต่อต้านการแต่งงานสุดๆ ยอมรับการแต่งงานแบบง่ายๆ ได้ยังไงเนี่ย
.
"ฮึก! ฮืออออออ พี่ภูวิน ทำไมพี่ทำกับฉันแบบนี้ล่ะ" ฉันทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง น้ำตาที่ไหลจนไม่รู้ว่าจะพื้นที่ตรงไหนของหน้าที่ไม่เปียก ฉันพึ่งสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดจากความรักแบบเต็มรูปแบบก็วันนี้แหละ ทำไมเขาตอนนี้กลับไม่ใช่พี่ภูวินคนนั้นของฉันอีกต่อไปแล้ว
"ปล่อยสักทีจะได้มั้ย"
"พี่..."
"ถ้าอยากให้ฉันกลับมานอนบ้าน ก็ปล่อย อย่าทำตัวน่ารำคาญแบบนี้ได้มั้ย" สายตาที่เย็นชาของเขาจ้องมองมาที่ฉันแบบไร้ซึ่งความอ่อนโยน แล้วผู้ชายคนนั้นที่เขาน่ารักกับฉันมาโดยตลอดเขาหายตั้งแต่เมื่อไรกันนะ
"แล้วพี่จะไปไหน กลับมากี่โมง"
"แล้วเธอจะถามอะไรเยอะแยะนักหนา เดี๋ยวฉันจะกลับมาตอนไหนก็กลับเองนั้นแหละ" เขาพูดพร้อมกับสะบัดแขนของฉันออกอย่างแรง แผ่นหลังที่เดินหันหลังให้ฉันแบบนั้น ฉัน....ไม่ชอบเลย.....ฮึกก ฮืออออออ!
.
"ที่รักกกกก! เห้ยเป็นไรอ่ะ ทำไมหน้าเปียกแบบั้นอ่ะ ร้องไห้หรอ ร้องไห้ทำไมอ่ะ" ฉันสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นตามเสียงเรียกของพี่ภูวิน ฉันเอาจับที่หน้าก็รู้เลยว่า ร้องไห้จริงหรอเนี่ย ฝันไปหรอ ใจหายจังวะ
"หื้มมม?"
"เป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้หรอ หน้าดูตกใจมากเลย เป็นอะไรหรือป่าว ฝันร้ายหรอ" ฉันพยักหน้ารับเบาๆ เพราะยังตกใจไม่หาย เขาคนนี้หน่ะหรอที่จะทำแบบนั้น สายตานั้นของเขามันน่ากลัวมากจริงๆ
"ฝันว่าอะไรหื้ม? โอ๋ๆๆๆๆ นอนต่างที่หรือป่าวเลยฝันร้าย ไม่เป็นไร" เขาเข้ามาสวมกอดฉันเอาไว้ก่อนจะเอามือลูบหัวฉันเบาๆ ฉันเลยตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง หัวใจที่เต้นแรงเพราะตกใจยังไม่หายเลย
"อ้อ ตกใจมากเลยใช่มั้ย ไม่เป็นไรนะ ทำอาหารให้กินเอาป่ะ"
"อืมๆ"
"โอ๊ยยย! อย่าทำหน้าเศร้าแบบนี้สิ ไม่เอาๆ" หลังจากการกระทำเหล่านั้นหัวใจที่แตกสลายจากฝันร้ายของฉันก็ถูกหลอมใหม่ขึ้นอีกครั้งอย่างง่ายดาย
- ผู้เขียน
