บทที่16
น่าสงสาร
ปอร์เช่เดินลงมายังร้านกาแฟด้านล่างของคอนโดน้ำรินเห็นเขาเดินตรงมาเธอก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ปล่อยโฮสวมกอดปอร์เช่ท่ามกลางสายตาของทุกคนในร้าน
น้ำรินแอบแปลกใจหากเป็นเมื่อก่อนเขาคงพาเธอขึ้นไปบนห้องแสดงว่าเขาพาผู้หญิงมาอยู่คอนโดจริงๆ ถึงได้ให้เธอรออยู่ด้านล่าง
"ใจเย็นๆ น้ำรินมีอะไรค่อยๆ พูดนะอย่าร้อง"
"ปอร์เช่พีทเขามีคนอื่นรินจับได้เมื่อวานเราเลยทะเลาะกัน ปอร์เช่รินกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้ รินขอมาหลบอยู่กับปอร์เช่ก่อนได้ไหม ฮึก!"
"รินครับ ไม่ใช่ว่าไม่ได้แต่ตอนนี้น้องสาวเราอยู่ด้วยเราว่ามันไม่เหมาะ"
"น้องสาว?"
"ใช่ น้องสาวที่หม่าม้ารับเป็นลูกบุญธรรมมาเรียนที่เดียวกับเราเลยมาอยู่ด้วยกันที่คอนโด เราว่ามันไม่เหมาะกลัวน้องเราจะอึดอัด"
"ไม่เป็นไรเราเข้าใจว่าสถานะของเรามันไม่เหมือนเดิมแล้วเราแค่หนีร้อนมาพึ่งเย็น ไม่เป็นไรเรากะว่าพรุ่งนี้เราจะกลับบ้านแต่ถ้าไปตอนนี้พีทคงตามไปทะเลาะ
