บทที่14 เป็นห่วง

1178 คำ

บทที่14 เป็นห่วง ปอร์เช่.... ก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำใสก็อร่อยดีแต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่มีส่วนที่หายไปให้ไอ้หมอนั่นผมนั่งมองยัยเด็กสกปรกทานอย่างสบายใจ ปากทานก๋วยเตี๋ยวแต่ตามองชีสเค้กในจานหวานหยดย้อย ยัยเด็กนี่ไม่สำนึกบุญคุณกันเลยรู้งี้เอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่อายุแปดเดือนซะก็ดี "เสาร์นี้หม่าม้าให้กลับบ้านรู้เรื่องหรือยัง" "รู้แล้วหม่าม้าโทรบอกเมื่อเช้า บอกว่าคิดถึงลูกสาวที่สุด" "หึ!" ทุกวันนี้เหมือนการอยู่ด้วยกันใกล้ชิดกันกลายเป็นชีวิตประจำวันของปอร์เช่ไปแล้ว เขาทำตัวติดอลินยิ่งกว่าฝาแฝดถึงอลินจะล็อกห้องเขาก็หาทางเข้ามานอนกับจนได้ "เฮียคนนี้เพื่อนเฮียหรือเปล่ามากดติดตามอลินทุกช่องทางเลย" อลินส่งโทรศัพท์ให้ปอร์เช่ดู "เห็นมาส่องอยู่หลายวันแล้ว" ผมรับโทรศัพท์มาดูถึงได้รู้ว่าคนที่มากดติดตามคือน้ำรินแฟนเก่าของผมเอง เท่าที่ผมรู้มาน้ำรินพยายามถามคนใกล้ชิดผมเกี่ยวกับผู้หญิงที่อยู่กับผมและผมคิดว่าเธอค

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม