บทที่14
เป็นห่วง
ปอร์เช่....
ก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำใสก็อร่อยดีแต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่มีส่วนที่หายไปให้ไอ้หมอนั่นผมนั่งมองยัยเด็กสกปรกทานอย่างสบายใจ ปากทานก๋วยเตี๋ยวแต่ตามองชีสเค้กในจานหวานหยดย้อย ยัยเด็กนี่ไม่สำนึกบุญคุณกันเลยรู้งี้เอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่อายุแปดเดือนซะก็ดี
"เสาร์นี้หม่าม้าให้กลับบ้านรู้เรื่องหรือยัง"
"รู้แล้วหม่าม้าโทรบอกเมื่อเช้า บอกว่าคิดถึงลูกสาวที่สุด"
"หึ!"
ทุกวันนี้เหมือนการอยู่ด้วยกันใกล้ชิดกันกลายเป็นชีวิตประจำวันของปอร์เช่ไปแล้ว เขาทำตัวติดอลินยิ่งกว่าฝาแฝดถึงอลินจะล็อกห้องเขาก็หาทางเข้ามานอนกับจนได้
"เฮียคนนี้เพื่อนเฮียหรือเปล่ามากดติดตามอลินทุกช่องทางเลย" อลินส่งโทรศัพท์ให้ปอร์เช่ดู "เห็นมาส่องอยู่หลายวันแล้ว"
ผมรับโทรศัพท์มาดูถึงได้รู้ว่าคนที่มากดติดตามคือน้ำรินแฟนเก่าของผมเอง เท่าที่ผมรู้มาน้ำรินพยายามถามคนใกล้ชิดผมเกี่ยวกับผู้หญิงที่อยู่กับผมและผมคิดว่าเธอค
