เวลาต่อมา…
พรึ่บ!
ฉันค่อย ๆ ก้าวขาออกจากห้องลองชุด ซึ่งห้องลองชุดของที่นี่มันมีขนาดใหญ่มาก มันถูกแบ่งเป็นห้องย่อยอีกทีโดยมีผ้าม่านกั้นไว้ ฉันเปลี่ยนชุดแรกโดยที่วาโยไม่จำเป็นต้องเข้ามาช่วยใส่ เพราะเป็นเพียงเสื้อเบลาส์สีขาวออกโทนสีชมพูหน่อย ๆ เท่านั้น กางเกงยีนรัดรูปสีเข้มมันเข้ากันดี ฉันว่าถ้าแม่ของเขาใส่ก็จะทำให้เด็กลงมากเลยล่ะ แต่ว่าตอนนี้
“วาโย!”
“หือ?” ฉันยิ้มให้เขาบาง ๆ อย่างคนทำตัวไม่ถูก เมื่อสักครู่เขาเล่นเกมมือถืออยู่ และตอนนี้ที่เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน สายตาของเขา…ทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกเลย
“ถ่ายสิ”
“_” เพียงแค่สายตานิ่ง ๆ ของเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกเขินโดยไม่ทราบสาเหตุ วาโยยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายรูปฉัน ขณะที่ฉันก็ยิ้มบาง ๆ ให้กับโทรศัพท์เครื่องหรูของเขา วาโยเขาซื้อโทรศัพท์ใหม่โดยที่ไม่แยแสหรือถามหาโทรศัพท์เครื่องเก่าแม้แต่น้อย เขาคงรวยมากสินะ
“รูปเดียวก็พอมั้ง” ฉันยืนยิ้มจนเหงือกจะแห้งละ ขณ
