สองวันต่อมา บัวตื่นขึ้นมากลางดึก
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอถูกลักพาตัวมา เมื่อวานอาการเธอเหมือนจะดีขึ้นแล้วแต่เธอยังคงแกล้งนอนป่วยต่อ ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ว่าหายไปไหน คนที่มาดูแลเธอก็คือพยาบาลคนหนึ่งที่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้เล็กน้อย
บัวพยายามถามผู้หญิงคนนั้นหลายคำว่าเธออยู่ที่ไหน แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ยอมบอกเอาแต่ยิ้มและทำหน้าที่ของเธอ
เมื่อวานนี้พยาบาลพาเธอออกมาเดินเล่น บัวพบว่าตัวเองอยู่ในบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง นอกจากเธอกับพยาบาลคนนี้แล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีใครที่อยู่ที่นี่อีก
นอกจากคนที่ทำอาหารให้เธอก็เหมือนจะเป็นเขมรเช่นกัน ผู้หญิงคนนั้นพอทำอาหารไทยได้บ้าง บัวซึ่งเอาแต่กินข้าวต้มเพราะยังไม่รู้สึกอยากอย่างอื่นยังคิดว่าฝีมืออาหารของแม่ครัวคนนี้ไม่เลวเลยคงได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี
บัวเฝ้าคิดทบทวนว่าตัวเองไปทำเรื่องอะไรให้ใครไม่พอใจจนต้องลักพาตัวเธอมาหรือเปล่า คิดยังไงก็แน่ใจว่าไม่มีล้านเปอร์เซ
