ตอนที่ 5 ตัดสินใจสัก

814 คำ
ลีมองคนตัวเล็กที่วิ่งหนีคล้ายกระต่ายตื่นตูมไปจนลับสายตา...ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย! รสชาติของเธอยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา ................................. บัววิ่งหน้าตาตื่นกลับเข้ามาที่โต๊ะ คิดจะบอกเพื่อนว่าตัวเองเจออะไรมาบ้าง แต่ว่าตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้แล้ว เพราะแต่ละคนเมาเละไม่เป็นท่า บัวถอนหายใจนับศพเพื่อนที่เกือบจะตายเกลื่อนแล้วด่าออกมาด้วยความโมโห "นี่พวกมึงไม่คิดจะเหลือสติให้ตัวเองบ้างเหรอวะ กูเบื่อเก็บศพพวกมึงเต็มที พวกมึงนี่ตัวภาระชัด ๆ" โชคยังดีที่บ้านเพื่อนคนหนึ่งของเธอรวย จึงมีคนขับรถมาคอยดูแลและขับส่งเพื่อนถึงบ้านกันครบทุกคน บัวหิ้วปีกเพื่อนสาวที่เมาจนอ้วกไปหลายครั้งออกมาจากห้องน้ำ เธอยังกลัวว่าเขาจะตามมาและอดมองไปรอบ ๆ ร้านไม่ได้ เมื่อไม่เห็นร่างสูงของผู้ชายคนนั้นบัวก็เบาใจ เขาคงเมาแล้วไปลากผู้หญิงคนอื่นไปนอนด้วยแล้ว หล่อแบบนั้นคงมีคนเสนอตัวจนเลือกไม่ไหว หญิงสาวปัดความคิดวุ่นวายออกจากหัว แล้วดันร่างเพื่อนสาวขึ้นรถไป " ให้คนขับรถของกูไปส่งป่าวมึง" คาราแม่คอทองแดงที่พังยับเพราะเมาปลิ้นทุกงานพูดเสียงงัวเงียด้วยความหวังดี "ไม่เป็นไรกูกลับเองได้บ้านกูอยู่ซอยถัดไปเอง สบายมาก...มึงนั่นแหละกลับดีๆ นะ ไปส่งเพื่อนให้ครบทุกคนด้วย" คาร่าโบกมือบ๊ายบายในขณะที่คนอื่นเมาพับอยู่ในรถและยังทับกันเหมือนปลาเน่า ๆ เข่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยกลิ่นอ้วก บัวจึงโบกมือไล่พวกเขาให้กลับบ้าน ก่อนจะเดินไปยังที่จอดมอเตอร์ไซต์หน้าผับ บัวไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซต์มาแต่เธอขี่จักรยานมาเที่ยว หลายคนมองแปลก ๆ แต่เธอไม่สนใจ บ้านของเธออยู่ในซอยถัดไปและตอนนี้เป็นเวลาผับเลิกคนเดินออกมาจากผับยังกับมดแตกรัง ยังมีพนักงานร้านค้าร้านอาหารในบริเวณนี้ที่เลิกงานเวลาไล่เลี่ยกันอีกด้วย เธอใส่กางเกงยีนตัวเก่งแล้วเสื้อกล้ามน่ารัก ขับจักรยานคันเล็กน่ารักเหมือนเจ้าของแล้วฮัมเพลงเบา ๆ กระทั่่งรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ที่ต้นคอ ยังรู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องเธอไม่วางตา หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นใครสักคน เท้าจึงเร่งปั่นจักรยานให้เร็วขึ้น หรือว่าคืนนี้เธอจะเจอผีจริง ๆ วะ ตอนนั้นเธอเมาผีจึงตามมาหลอกหลอน . . รุ่งเช้า ก๊อก ก๊อก ก๊อก แอดดด! "บัว!!.....ตื่นหรือยังงงง" "งื้มมมม.....ขออีกห้านาทีน้าาาา!" "ไม่ต้องเลย!...ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เราบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ากลับดึก" "อืออออ...จ้าาาา...แม่คนที่สองงงง" "ไม่ต้องมาประชดเลยนะ...ลุกขึ้นมากินข้าวกลางวันก่อนเร็ว...มีเรียนบ่ายโมงนะวันนี้ลืมไปแล้วหรอ..นี่มันเที่ยงครึ่งแล้ว" พรึ่บบบ! บัวผุดลุกขึ้นมาจากที่นอนด้วยความตกใจ "เออ!...ใช่..ลืมไปเลยยย...แล้วทำไมแกไม่ปลุกเราตั้งนานแล้วอ้าาาา" "ไม่ต้องเลยยย...เราปลุกแกตั้งแต่ห้าโมงแล้วนะ...เลิกเถียงแล้วลุกไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว" กว่าจะจัดการอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเที่ยงเสร็จก็ปาไปบ่ายโมงพอดี ... มหาวิทยาลัย RMIT University "สายจนได้...." "..เราขอโทษนะพลอย..โกรธเราป่าวเนี้ย" "เราจะไปโกรธแกทำไมเล่า.. ปะ!..เข้าเรียนได้แล้ว" "เออ!พลอย..เดี๋ยวเรียนเสร็จแกกลับบ้านไปก่อนเลยนะ..ไม่ต้องรอเรา..เราจะไปร้านสักกับคาร่าอะ" "บัว...จะสักอีกแล้วหรอ...ไม่กลัวเจ็บหรอไง..เราห้ามก็ไม่ฟัง.." "นะๆๆ...เราขออีกครั้งเดียวแล้วจะไม่สักแล้ว...." "โอเค..แต่อีกแค่ครั้งเดียวนะ..ถ้าแม่บัวรู้..โดนบ่นแน่!" . ตกเย็น "เจอกันที่บ้านนะบัว" พลอยบอกบัวก่อนจะปั่นจักรยานมุ่งหน้ากลับบ้าน "ปั่นดีๆนะพลอย ถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วย" "ปะ..บัว...ไปกัน..เอออ.. กูไม่อยากจะพูดนะเว้ย..แต่ร้านสักเนี้ย..กำลังเป็นที่นิยมตอนนี้เลย..คนเต็มร้านทุกวัน" "ขนาดนั้นเลย!..แล้วแบบงี้กว่าจะไปถึงนี่..จะได้คิวที่เท่าไหร่เนี้ย" บัวหันไปถามคาร่า "เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง..กูจองคิวไว้ล่วงหน้าเเล้ว" "แล้วจองไว้คิวที่เท่าไหร่อะ" "กูได้คนที่หนึ่ง..มึงก็ต่อจากกูเนี้ยแหละ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม