กรงรักในมือซาตาน

ทับถมทรมาน

"ฮึก อึก" ร่างกายบางนอนนิ่งดั่งท่อนไม้ ปล่อยให้ชายตัวใหญ่ย่ำยีกระทำต่อเรือนกายตามอำเภอใจ เขาทรมานเธอยังไม่สาแก่ใจด้วยเหตุใดก็ไม่อาจรู้แน่

...ใบหน้าขรึมและจมูกคม ดอมดมลงซอกคอขาว ร่างเสลาสั่นระริกด้วยแรงสะอื้น อยากจะฝืนขัดขืนหนีก็ไร้ซึ่งความปรานีจากเขา เธออาจจะโดนทุบตีตบหน้าหากคิดทำเช่นนั้น

...สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือยอมถูกย่ำยี ร่างกายหนาเสียดสีสัมผัสกับผิวกายของฟาติน ตัวตนความเป็นชายพองตัวด้วยมีอารมณ์ที่พัดพา มือหนาเคล้นคลึงเต้าอิ่มจนเต็มมือ บีบแรงด้วยอารมณ์ดิบในตัวจนฟาตินนั้นเจ็บแปลบนิ่วหน้างอ

"เราเกลียดน้ำตาผู้หญิงเสียจริง!...ตอนอยู่ในฮาเร็มเห็นอ่อยเรี่ยราด เม็ดเงินมันคงล่อตามากสินะ เธอมันก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำที่หิวเงิน!" อานัสผู้แข็งกร้าวและเย็นชาละตัวออกห่างและเปลื้องอาภรณ์ห่มกาย และไม่วายพูดเสียดแทงใจของฟาตินที่นอนนิ่งน้ำตาไหล มองภาพชายที่คุกเข่าคร่อมเธอเลือนลาง เพราะม่านน้ำตาบดบังการมองเห็น

"ฮึก ฮึก" เธอยังคงสะอื้นร่ำไห้ จะพูดอะไรมากไปก็ไม่ได้ จึงทำเพียงสื่อความรู้สึกเจ็บช้ำผ่านม่านน้ำตาสีใส

"น้ำตาของเธอมันไร้ค่า! เหมือนกับตัวเธอนั่นแหละฟาติน ผู้หญิงที่ขายตัวเองกินศักดิ์ศรีที่จมเม็ดดินอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเรา หึ!..." คำพูดมากมายที่ดูแคลนยิ่งทำให้คนฟังนั้นเจ็บ ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้สิ่งที่เธอพบเจอมันคือชะตากรรม และการที่ถูกเขากระทำก็วิบากกรรมหนักไม่ต่างกัน!

"อึก!!" เธอจุกและเจ็บตรงกลางกาย เมื่อความเป็นชายจ้วงแทงเข้ามาอย่างไร้เมตตา ความสาวที่ไม่คับแน่นดังเก่า ยังเจ็บแสบเพราะตัวตนที่ยิ่งใหญ่ของเขา ยิ่งเขากระแทกยิ่งสร้างความเจ็บให้แก่เธอ

"ผู้หญิงร่านอย่างเธอต้องเจอแบบนี้" แม้จะขยับร่างกายสนองตัณหาให้ตัวเอง ความยำเกรงในคำพูดก็ยังไม่มี ทั้งที่ใช้ร่างกายของเธอบำเรอตัณหาราคะเพื่อความสุขสม หรือที่ทำเช่นนี้ย่ำยีเพราะให้เธอนั้นเจ็บปวดเจียนตาย หรือหมายจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น!

"......ฮึก! ขอร้อง" คำวิงวอนสั้น ๆ ที่เปล่งออกมาพร้อมม่านน้ำตา

เธอเจ็บปวดรวดร้าวยิ่งภาพของการเริงรักของเขาก่อนหน้าแทรกแซงเข้ามาในห้วงความคิด ยิ่งเรียกน้ำตาของเธอให้รินไหล ร่างกายที่เป็นสองต่อจากคนอื่น ชายที่กำลังแสดงบทรักกับเธอทำให้เธอแทบอยากกัดลิ้นตัวเองตาย แต่ก็ทำไม่ได้! ความตายที่หวังเป็นที่พึ่งพิงเธอก็ไม่อาจเรียกร้อง

ดั่งเช่นที่คิดทำในที่ผ่านมาสุดท้ายชะตากรรมก็ทำให้เธอรอดพ้นจากความตาย เพราะเขาช่วยเธอไว้จากครั้งหนึ่งเคยกรีดข้อมือตัวเองหวังปลิดชีพจากความทรมานนี้

"คิดว่ามีสิทธิ์ขอร้อง อ่า อย่างนั้นเหรอ ซี๊ด...อ่า" เสียงกระเส่าหอบพร้อมจังหวะสวนเอวจ้วงแทงดั่งบ้าคลั่ง คำพูดเจ็บปวดหลั่งออกมาพร้อมกับน้ำตาของฟาตินที่ไหลรินไม่ขาดสาย

"ท่านมันคือปีศาจ!! เป็นซาตานร้ายในร่างมนุษย์! ท่านมันหยาบ...."

เพี๊ยะ!! เสียงพูดแข็งกร้าวและดวงตาที่รุ่งโรจน์ด้วยไฟแค้นพลันหายไป เมื่อฝ่ามือใหญ่ตบแรงเข้าแก้มของเธอจนหันไปอีกทาง กลิ่นเลือดในปากคละคลุ้งเข้าจมูก แม้จะรู้ที่พูดไปเป็นการท้าทายแต่เธอทนไม่ไหวต่อความทรมานนี้ ความโกรธทำให้เธอพูดเช่นนั้นออกไป

ปึก! ปึก! ปึก!

เขาสวนเอวเข้าออกกระแทกร่างกายของฟาตินอย่างโหดร้าย ร่างกายของเธอสั่นคลอนแทบวิงเวียน

"ฮือ ปล่อยนะ! ไอ้คนใจร้าย ออกไปจากร่างกายฉัน...ฮืออออ" แม้จะถูกทำบทรักแต่คนที่ไม่อยากให้ทำพยายามขัดขืนและทุบตีลงอกแกร่ง แต่ด้วยแรงหญิงที่น้อยกว่า จึงถูกมือหนากดตรึงเหนือหัวจนแน่นิ่ง สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจรอดพ้นต่อซาตานร้ายตนนี้ไปได้

"อย่าปากดีให้มาก" ความโมโหเมื่อถูกต่อว่า จึงพลั้งมือหนาฟาดลงเต็มแรง เลือดที่ไหลกบปากฟาตินแม้จะเห็นแล้วมีความรู้สึกผิดเล็ก ๆ ก็ยังปากหนักแม้ห่วงใย

เขากระแทกแกนกายอย่างต่อเนื่องไม่รู้เหนื่อย คนใต้ร่างที่จำนนทำได้เพียงนอนหลับตานิ่ง ยอมรับต่อการกระทำที่ปวดใจ ก่อนที่สติที่มีทุกอย่างดับวูบและเลือนหายไป เมื่อสภาพร่างกายเธอไม่อาจจะทนความทรมานนี้ได้ไหว....

...คนที่ถูกใช้งานทางร่างกายอย่างหนักในการเริงรักตัณหานอนจมกับที่นอนด้วยพิษไข้ ร่างกายอ่อนล้าโรยแรง ลำแสงจากฟากฟ้าส่องสว่างจ้าเข้ามาในห้องหับที่ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา

...ดวงตาคมค่อย ๆ กะพริบปรับรับแสง เรี่ยวแรงแขนอ่อนแรงยกขึ้นไม่ไหว ฟาตินทำได้เพียงลืมตาตื่นเมื่อรู้สึกตัว เพดานห้องสีทองเธอจ้องมองอย่างคนเหม่อลอย แววตาดั่งคนที่ไร้จิตวิญญาณ เธอทอดถอนสายตามองรอบด้านก่อนจะบรรจบพบกับชายหนุ่มล่ำสันที่ย่ำยีเธอในที่ผ่านมาที่กำลังนั่งจ้องเธอด้วยแววตาที่ดุร้าย

"ก็ยังไม่ตาย รีบหายแล้วมาทำหน้าที่ของตัวเองซะ!" คนที่ปากหนักเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกร้าว คำพูดที่ได้ยินทำให้ฟาตินปวดร้าวอยู่ในอก ดวงตากลมสั่นระริกดั่งคนกำลังจะร้องไห้ เมื่อชายตรงหน้าไร้เมตตาต่อหญิงร่างเล็กอย่างเธอเสียจริง จะประวิงอย่างไรให้เขานั้นใจดีเพียงเสี้ยวแก่เธอ ไม่ต้องมากมายแค่เสี้ยวของเมตตาก็นับว่าดีมากแล้วถ้าเทียบกับตอนนี้ที่ฟาตินประสบพบเจอ

"................" เธอนิ่งเงียบไม่เปิดปากพูดโต้ตอบ ทำเพียงนอนนิ่งมองหน้าเขาเท่านั้นด้วยหัวใจที่เจ็บร้าว

"ไม่ต้องมาหน้าเราด้วยแววตาเช่นนั้น หึ...คงอยากจะบีบคอเราให้ตายล่ะซิ แต่คนอย่างเธอไม่มีวันทำอะไรเราได้หรอก ... เจ็บปวดใช่ไหมล่ะ แค้นเราเสียให้มากพอ เราจะรอวันที่ผู้หญิงต่ำตมที่ชื่อฟาตินศิโรราบแก่เรา เชคฮ อานัส" เขาพูดพร่ำร่ายยาว คำพูดที่เสียดแทงน้ำใจของคนที่นอนนิ่งไม่สามารถไหวติงไปไหน จิตใจของเขาคงหยาบกระด้างมากคณานับได้ แค่ผู้หญิงที่นอนเจ็บไข้ก็ไม่วายจะต่อว่า มิหนำซ้ำยังเหยียบย่ำเธอด้วยคำพูดที่แสนจะเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจ

"ฮึก อึก" ฟาตินที่ไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้ ทำเพียงหลับตาลงปิดสนิทสะอื้นร่ำไห้ ปล่อยน้ำตาให้รินไหลออกมาเพราะเจ็บปวดเหลือแสน ความแค้นอันใดที่ทำให้อานัสนั้นทารุณเธอได้เพียงนี้

"เราเกลียดน้ำตาเสียจริง เอะอะก็ร้องไห้ อ่อนแอน่ารำคาญ!" อานัสสะบัดเสียงต่อว่าเมื่อเห็นน้ำตาของฟาตินไหลรินลงหางตา พร้อมกับน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

"ไม่อยากอยู่แบบนี้...ขอตายเสียยังดีกว่า" ฟาตินพูดออกมาด้วยคำพูดที่ตัดพ้อ เธอไม่ไหวแล้วกับการที่ต้องรองรับอารมณ์ คำพูดโสมมที่ทิ่มแทงหัวใจให้เจ็บปวด อยากหลุดพ้นต่อคนใจร้ายแม้จะต้องอาศัยความตายเป็นที่พึ่งพิงก็ยินยอม หากอยู่แบบมีลมหายใจแล้วจะทรมานเจียนตายเช่นนี้

"ไม่อยากอยู่ก็รักเราสิ...แค่รักเรา ปัดไอ้บราฮิมออกไปจากหัวใจ ง่ายนิดเดียวก็จะไม่เป็นเช่นนี้" อานัสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงยะเยือกดุจดั่งธารน้ำเย็นจากเทือกเขา

"รักท่านเหรอ...ไม่มีทาง! พื้นที่หัวใจของฟาตินไม่คิดทับซ้อนให้ใครเข้ามา ท่านจะไม่มีวันได้ยึดครองพื้นที่หัวใจของฟาติน จำไว้!!" ฟาตินลืมตาเบิกกว้าง จ้องมองหน้าอานัสอย่างเคืองแค้น แววตาเฉิดฉายความโกรธและเกลียดชังอย่างชัดเจน

"ไม่มีทางอย่างนั้นเหรอ!...ไม่มีพื้นที่หัวใจให้เราอย่างนั้นหรือ ? ถ้าอย่างนั้นก็จมความกับทรมานทุกข์ระทมเช่นนี้ต่อไป จนกว่าหัวใจของเธอจะมีเรา!" อานัสปรี่ประชิดตัวคนที่นอนป่วย มือหนาบีบแน่นตรงหัวไหล่มน บีบกำจนฟาตินนั้นเริ่มเจ็บปวดเนื้อผิว หน้านิ่วงออย่างไม่อาจทานทนได้ไหว

"ปล่อยนะ!"

"ทำไม! ไอ้บราฮิมมันมีดีอะไร ทำไมถึงปันใจให้มันได้ ทำไมห๊ะ!! ทำไมฟาติน ทำไม! ทำไม!" อานัสเขย่าฟาตินอย่างแรงอย่างคนบ้าคลั่งควบคุมสติไม่อยู่ เมื่อได้รับรู้สิ่งที่ฝืนต่อหัวใจ ร่างกายบอบบางสั่นคลอนกระทบกับพื้นที่นอนนุ่ม แรงสั่นทำให้คนที่มีอาการป่วยเริ่มวิงเวียน ภาพที่มองเห็นเลือนลางเริ่มพร่าเบลอ

"ปล่อย...ฟาตินเจ็บ" ฟาตินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่มีหรือที่คนกำลังคุ้มคลั่งจะฟังเสียงพูดของเธอ

"ทำไมรักเราไม่ได้!! ทำไมกันฟาติน! ทำไม!" คนอาละวาทยังคงเขย่าฟาตินไม่หยุดหย่อน เขาคุ้มคลั่งและผิดหวังในคำพูดที่ฟาตินเอ่ยมา คำพูดปฏิเสธตัดเยื่อใยทำให้อานัสนั้นเจ็บปวดรวดร้าว ดั่งคมหอกแหลมทิ่มแทงหัวใจ เมื่อเขาพอใจฟาตินมาแต่แรกและจ้องมองอยู่นาน แต่ก็ไม่อาจพานพบให้บรรจบให้รักกัน เมื่อเธอนั้นมีใครอื่นให้หัวใจอยู่แล้ว และแถมยังเป็นคู่อริที่บาดหมางกันมานาน

"อ๊ะ! เจ็บ....ปล่อย..." ฟาตินพยายามบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแม้ร่างกายของเธอจะปวดเมื่อยด้วยพิษไข้ เมื่อทนไม่ไหวคำพูดสุดท้ายจึงสูญคืนลำคอ ก่อนที่สติที่มีเพียงน้อยนิดจะมลายหายไป ร่างกายแน่นิ่งในบัดดล

"ฟาติน! ฟาติน! ฟื้นสิฟาติน... ใครอยู่ข้างนอกตามหมอที ภายในสิบนาทีถ้าหมอไม่มาเราฆ่าทิ้งแน่!" สิ่งที่เห็นทำให้เกิดความห่วงใย หญิงสาวนอนนิ่งอยู่ในอ้อมอก เธอสลบเพราะเขาที่ทำรุนแรงต่อเธอ ความกังวลเริ่มก่อเกิดหากเสียเธอไปเขาคงเจียนตายไม่ต่างกัน...