"เจ้ารอข้าที่นี่สักประเดี๋ยวนะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด มีผู้ใดมักชักชวนไปที่ใดก็ห้ามต้องรอปู่อยู่ที่นี่เท่านั้น" หลี่หยุนให้หลี่หลงหยางนั่งลงใต้ต้นไม้ ก่อนที่ตนเองจะดึงเอาเสื้อผ้าเก่าขาดที่เอาผ้าห่มห่อไว้มายัดใส่อกหลานชาย ส่วนตัวเองก็เอาผ้าห่มมาคลุมร่างเอาไว้ปิดบังเสื้อผ้าเก่าที่เต็มไปด้วยรอยปะชุนทั่วตัว
ชายชราเดินเข้าไปในโรงรับจำนำสิ่งของด้วยใบหน้าเชิดหยิ่งไม่ยี่หระกับสายตาหลายคู่ที่มองมายังตนเองที่แต่งกายประหลาดแม้แต่น้อย
"ขายหรือจำนำ" ลูกจ้างในโรงรับจำนำถามหลี่หยุนเสียงห้วน พลางใช้สายตาประเมินชายชราผมขาวตรงหน้าขึ้นลงหลายรอบเมื่อเห็นว่าชายชราส่งก้อนถั่วทองเม็ดเล็กมาให้ตรวจสอบ
"ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ลูกจ้างในร้านจะผยองถึงขั้นชักสีหน้าใส่ลูกค้าโดยมิต้องเกรงอกเกรงใจกันเช่นนี้ เดิมทีข้าก็คิดจะขาย แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว" หลี่หยุนหยิบทองก้อนเล็กกลับมาเก็บแล้วหมุนตัวเตรียมเดินจากไปทันที
"ช้าก่อนท่าน
