“พวกเจ้าก็กระไร ทุกวันมานั่งพ่นน้ำลายแตกฟองไปอย่างเปล่าประโยชน์ได้ลงคอ หากอยู่ที่บ้านไม่มีอะไรทำก็มารับจ้างเฒ่าหลี่ช่วยพวกเราเย็บรองเท้าเพิ่มเสียก็สิ้นเรื่อง อย่าทำตัวให้เป็นคนแก่ไร้น้ำยาหน่อยเลย” นางหวังบ่นไม่ไว้หน้า
“เจ้าก็พูดไปนางหวัง ผู้ใดจะไปรู้เล่าว่ารองเท้าสกุลหลี่จะขายดิบขายดีถึงเพียงนี้ ข้าเห็นพวกเจ้าช่วยกันเย็บอยู่หลายคนแล้วก็นึกเกรงใจเฒ่าหลี่กลัวว่าเขาจะต้องเสียเงินจ่ายค่าจ้างมากมาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าร้านค้าของบุตรชายข้าก็ขายดีจนไม่ได้พักเช่นกัน ข้ายังทิ้งลูกทิ้งสามีมาช่วยที่นี่เลย อย่ามาดูถูกน้ำใจข้าเชียว”
“เอาล่ะๆ ข้าขอบใจพวกเจ้าทุกคนเลยที่มาช่วยข้า ช่วงเวลานี้ข้าคงจะหยุดผลิตรองเท้าไม่ได้หรอกผู้คนกำลังหลั่งไหลเข้ามาจับจ่ายซื้อของ ทนกันอีกนิดก็คงจะเริ่มเข้าที่และขายได้ในปริมาณปกติเองนั่นล่ะ" หลี่หยุนเคาะระฆังแยกสหายสตรีที่มีแววว่าหากปล่อยให้พวกนางกล่าวต่อไปอาจจะพากันออกนอกเรื่
