(ด็อจ)
ผมเดินกลับเข้ามาหาพ่อที่นั่งรออยู่ เปิดประตูเข้ามาก็เห็นคนมานั่งจนเต็มโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เดินไปนั่งลงข้างพ่อ ตรงข้ามของผมมีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เธอส่งยิ้มมาให้ผมอย่างเป็นมิตร
"ด็อจมาพอดี" พ่อพูดขึ้น
"โตเป็นหนุ่มแล้ว แต่ก่อนยังตัวเล็ก ๆ อยู่เลย เวลามันเดินเร็วเนาะ" ใครก็ไม่รู้พูดขึ้น ผมจำไม่ได้แต่ท่านพูดเหมือนรู้จักผมเลยครับ ผมได้แต่ยิ้มอ่อนให้ พยายามตั้งสติที่มีทั้งที่ตอนนี้ในใจของผมว้าวุ่นมาก เพราะเรื่องที่เจอ ปลายสายที่รับแล้วไม่ใช่เสียงของเจ้าของเครื่อง
"ด็อจนี่เพื่อนพ่อ อาไม้กับอาบี แล้วนี่ก็น้องเฟรนด์ ด็อจจำได้ไหม?" พ่อของผมแนะนำทีละคน ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่ส่งยิ้มให้ แล้วก็ยิ้มทักทายน้องเฟรนด์ที่นั่งตรงข้าม
"จำไม่ได้...ผมขอโทษนะครับคุณอา” ก็ผมจำไม่ได้จริง ๆ แล้วตอนนี้ก็ไม่อยากจะคิดจะนึกอะไรเลย คงไม่ผิดถ้าผมตอบออกไปตรง ๆ
"ไม่เป็นไร ๆ ด็อจเจออาแค่ครั้งส
