12
1137 คำ
“ว่าไงนิด”
“คุณจิลลาให้มาดูค่ะ ว่าทำไมยังไม่ลงไป”
“อ่อ...เมื่อคืนนอนดึกน่ะ เลยตื่นสายไปหน่อย” ว่าจบเบี่ยงตัวหลบสาวใช้ที่ขอเอาตะกร้าเสื้อผ้าที่เก็บไปซักเมื่อวานมาไว้ให้ที่ในตู้
อรนลินยืนมองนิดที่เก็บเสื้อผ้าให้แล้วจึงเดินเข้าไปหา ถามอย่างสนใจว่า“นิดเอวเท่าไร”
นิดหลบตาเธอแบบอาย ๆ อ้อมแอ้มตอบว่า “ยี่สิบสี่ค่ะ”
“เท่ากันเลย”
ส่วนหน้าอก เธอไม่ถามหรอก เพราะหลักฐานมันฟ้องอยู่ให้เห็นเต็มสองตา ว่าของเธอมัน...อรนลินเผลอยักไหล่น้อย ๆ อย่างผู้มีชัย ยิ้มมุมปาก แล้วดึงชุดกระโปรงสามสี่ชุดในตู้มาวางบนที่นอน
“อย่าว่ากันเลยนะนิด หนูดีอยากให้นิดน่ะ”
“มะ ไม่ได้ค่ะคุณหนูดี”
“ทำไมจะไม่ได้ หนูดีเพิ่งซื้อมายังไม่ใส่เลยนะนิด”
“นั่นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลยค่ะ นิดเกรงใจ”
“เอาไปเถอะ หนูดีใส่ไม่ทัน อีกอย่างนะ มาอยู่บ้านป่าแบบนี้คงไม่ได้ใส่ไปไหนหรอก นิดเอาไปเถอะ เผื่อได้ใส่ไปเที่ยวกับเพื่อนกับแฟนบ้างไง”
พอพูดถึง ‘แฟน’ แก้มสีน้ำผึ้งของสาวใช้นามว่านิดก็แดงระเรื่อขึ้นมานิด ๆ
“นั่นไง มีแฟนแล้วจริง ๆ ด้วย ยิ่งต้องทำตัวให้สวยเข้าไว้ เอาไปเถอะนะ หนูดีให้”
“ขอบคุณมากค่ะคุณหนูดี” นิดยกมือไหว้อย่างคนหัวอ่อน เก็บพับชุด แล้วถืออย่างทนุถนอมทำท่าจะออกจากห้องไป ก็รีบร้องเรียกนิดไว้
“เดี๋ยวนิด”
“คะ”
“คุณติออกไปหรือยัง”
“ไปแล้วค่ะ”
พอได้ยินว่าเขาออกไปแล้ว อรนลินค่อยคลายใจลง พยักหน้าบอกอีกฝ่าย “ขอบใจมากจ้ะ”
หลังจัดแจงกิจวัตรส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว จึงลงมาที่ห้องกินข้าว ที่นั่นมีจิลลานั่งรออยู่ รอด้วยใบหน้าเรียบเฉยในแบบของจิลลา เย็นยะเยือก ชนิดไม่กล้าตีสนิทด้วยเลย พอนั่งเก้าอี้เรียบร้อย จิลลาถามขึ้น
“ทำไมถึงตื่นสายนัก”
“เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะค่ะ”
“นี่โฟเลต กินข้าวแล้วก็กินตามเสียเลย แล้วต่อจากนี้อีกสามเดือนห้ามยุ่งกันกับนายติเด็ดขาด”
บ้าไปแล้ว อย่างกับเธออยากยุ่งกับน้องชายของตัวนักนี่
ได้ยินจิลลาพูดมาแบบนี้ ไอ้ที่คิดมากอยู่ตอนแรก ก็ค่อยเบาใจลงมาอีกครึ่งค่อน สามวันของเขา ไม่มีผลกับเธออีกต่อไปแล้วสินะ เพราะจิลลาออกปากสั่งมาแล้วว่าอีกสามเดือนห้ามเขาเข้ามาขอผลิตลูกกับเธอ อรนลินคิดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข
“งั้น ขอหนูดีนอนแยกห้องกับคุณตินะคะ”
จำได้ว่ามาถึงวันแรกหลังจากเอาของไปเก็บ เธอขอแยกห้องนอนหลังจุติเข้าฟาร์มเลี้ยงไป แล้วงุบงิบอ้างว่าคงนอนไม่หลับเพราะแปลกที่ และจุตินอนกรนเสียงดัง
จิลลาไม่ตอบว่าอะไร แต่สายตาที่มองกลับมาราวกับจะกล่าวหาว่าเธอกลัดมันจนทนเห็นหน้าน้องชายของตนเองไม่ไหว กลัวจะกระโดดปล้ำจนต้องขอแยกห้อง
“ตามใจ”
คุยกันแค่นั้น จิลลาก็ลุกจากไปก่อน ทิ้งให้เธอกลอกตา แล้วค่อยยิ้มออกมาอีกครั้งในที่สุด
สามวันของเขาไม่มีผลอะไรกับเธออีกแล้วสินะ คิดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
เที่ยงแล้ว แต่จุติไม่ยอมกลับมากินข้าว จนเย็นก็ยังไม่เห็นกลับมา มืดค่ำก็แล้ว ยังไม่ได้ยินเสียงรถกลับเข้ามาเสียที
อรนลินกินข้าวและเข้านอนในเวลาต่อมา ก่อนหลับ เธอคิดเพลิน ๆ ไปว่าบางทีเขาอาจกลับมาตอนดึกมาก ๆ ก็เป็นได้ เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อนั่งลงที่โต๊ะอาหารจิลลาจึงบอกเสียงรียบ เนื้อหานั่นก็เหมือนกับจะสั่งดี ๆ นี่เอง
“เดี๋ยวเราเข้าไปดูติหน่อยนะ”
อรนลินชะงักมือที่กำลังจะหยิบช้อนส้อม ถามอย่างแปลกใจ “มีอะไรหรือคะ”
“เห็นนิดบอกว่าในฟาร์มเลี้ยงมีเรื่องวุ่น ๆ ไม่รู้ว่าสามีเราเป็นยังไงบ้าง นี่รู้บ้างหรือเปล่าว่าเมื่อวานทั้งวัน สามีเธอเขาไม่ได้กลับมากินข้าวเลยน่ะ”
ต่อว่าจนหนำใจแล้ว จิลลาก็สั่งสอนหน้าที่ภรรยาที่พึงกระทำต่อสามีให้เธอฟัง แล้วให้เธอหอบกล่องอาหารสี่ถึงห้ากล่องขึ้นรถไปส่งให้น้องชายของตนเอง โดยไปกับคนงานคนหนึ่ง ที่ชื่อ แมน
ถึงฟาร์มเลี้ยง ก็เห็นว่าคนงานเดินเข้าออกวุ่นวายกันไปหมด
แมนถามเมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว “คุณผู้หญิงจะเอาของเข้าไปให้นายเองไหมครับ”
“จ้ะ”
“เดินตรงเข้าไปด้านในเลยนะครับ หรือจะให้ผมไปเป็นเพื่อนครับ”
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวหนูดีเดินเข้าไปเองก็ได้”
อรนลินบอกแล้วลงจากรถทันที เธอมองเข้าไปยังโรงเลี้ยงที่ดูชุลมุนวุ่นวาย หอบเอากล่องข้าวเดินเข้าไปในนั้น ระหว่างทาง เธอสวนกับหญิงสาวท้องโตคล้ายใกล้คลอดคนหนึ่ง เลยเรียกเอาไว้ เพื่อถามหาเขา
“ขอโทษนะคะ นาย...เอ่อ...คุณจุติ นี่อยู่ข้างในนี้ไหมคะ”
“นายหรือจ๊ะ อยู่จ้ะ อยู่ที่ด้านใน คุณมาติดต่อธุระอะไร ไปติดต่อที่ออฟฟิศด้านหน้าเลยนะ นายไม่รับคุยงานวันนี้หรอกจ้ะ”
“อ้อ...ฉันไม่ได้มาติดต่อธุระอะไร ฉันเอาข้าวมาให้เขาน่ะ”
“เอาข้าวมาให้นาย? แต่นายกินที่โรงครัวแล้วนี่จ๊ะ”
“ไม่เป็นไร งั้นเอาไว้กินมื้อเที่ยงก็แล้วกัน” อรนลินบอกอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดใด
หญิงท้องโตเอียงคอมองสาวสวยตรงหน้าด้วยความสงสัย ก่อนจะถามออกไป “คุณ?...ใช่นายผู้หญิงหรือเปล่าจ๊ะ”
อรนลินทำเพียงพยักหน้ายิ้ม ๆ สาวท้องโตเลยโบกไม้โบกมือบอกอย่างรับแขกมากยิ่งขึ้น เปลี่ยนคำว่า ‘จ้ะ’ ‘จ๊ะ’ เป็น ‘ค่ะ’ ในทันที “มาเลยค่ะ เชิญทางนี้ค่ะนายผู้หญิง ข้างในอึดอัดแถมสกปรก มารอนายตรงนี้ดีกว่า สักพักนายคงออกมาแหละค่ะ”
อรนลินยิ้มแล้วจึงเดินตามหญิงท้องโตไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงข้างทางเข้าฟาร์มเลี้ยง สายตาก็เพียรมองท้องที่นูนออกมาจนดูน่ากลัวของอีกฝ่ายไปพลาง ชวนคุยด้วยการถามอีกฝ่ายไปว่า “กี่เดือนแล้วเนี่ย”
“หกเดือนเองค่ะนายผู้หญิง”
- ผู้เขียน
