นายหัวเถื่อน

บทที่ 8.

​

นายหัวเถื่อน 25+

บทที่ 8.

ร่างสูงที่กำลังแบกหญิงสาวร่างบางหน้าตาสวยหมดจดเข้ามาในหมู่บ้าน ทำให้ชาวเกาะมืดต้องพากันหันไปมองอย่างแปลกใจ บางคนถึงกับยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองหลายครั้ง เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นตาเห็น โดยเฉพาะสาวๆในเกาะต่างพากันอ้าปากค้าง ก่อนจะทำหน้าเสียดายปนอิจฉา เพราะอยากจะเป็นหญิงสาวที่อยู่บนหลังนายหัวรามกันทั้งนั้น

"โอ๊ย! หัวใจฉันเดาะ"

หญิงสาวนางหนึ่งถึงกับยกมือขึ้นกุมหน้าอกหน้าใจของตัวเองไว้ แล้วทำท่าเจ็บปวดซวนเซไปเกาะเสาไม้ที่ค้ำชายคาบ้านไว้พร้อมกับทำหน้าอาลัยอาวรณ์ปานจะขาดใจ

"ต้องทำบุญด้วยอะไรวะ อีสร้อยคนนี้ถึงจะมีบุญได้ขึ้นไปอยู่บนหลังแน่นๆของนายหัวบ้าง"

หญิงสาวที่บอกว่าตัวเองชื่อสร้อยพูดขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝันแบบสุดๆ เรียกเสียงหัวเราะจากบรรดาเพื่อนสาวที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆให้ดังขึ้นมา

"ยิ่งมองก็ยิ่งอยากได้ ถ้ามีโอกาสได้นอนกกนอนกอดสักคืน กูคงจะฟินไปถึงชาติหน้าเลยล่ะมึง"

"งั้นมึงก็รอชาติหน้าเถอะอีสร้อย เพราะลำพังแค่ชาตินี้แม้แต่ปลายเท้าของนายหัวมึงก็ไม่มีบุญได้จับ ถุย!"

เสียงหัวเราะครึกครื้นเงียบหายไปทันทีที่เสียงเเหลมๆของใครคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง

"มองอะไรกัน! ทำงานต่อไปสิ เดี๋ยวๆ เดี๋ยวกูจะฟ้องนายมิ่งให้ลงโทษพวกมึงให้หมดเลย"

ผู้หญิงคนเดิมพูดขึ้นมาอีก เธอกวาดตามองทุกคนอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะหันกลับมาที่หญิงสาวอีกคนที่มาด้วย และพูดเสียงอ่อนเสียงหวานต่างจากเมื่อครู่นี้ลิบลับ

"เข้าร่มเถอะจ้ะคุณแม่ ข้างนอกแดดร้อน''

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าคุณแม่เดินเข้ามาภายในชายคาด้วยใบหน้าเรียบเฉย สายตาของเธอมองตามร่างสูงของราเมศน์ที่มีผู้หญิงอยู่บนหลังไปอย่างสงสัย ก่อนจะยิ้มเหยียดออกมาแล้วหันกลับมาที่สาวๆกลุ่มนี้อีกครั้ง

"มึงรู้ไหมว่านายหัวพาใครมา อีสร้อย?"

"ไม่รู้หรอกจ้ะคุณรำพึง สร้อยก็เห็นก่อนหน้าคุณรำพึงแค่นิดเดียวเท่านั้นแหล่ะ ถ้าคุณรำพึงอยากรู้ก็ให้อีแขกมันไปสืบที่เรือนใหญ่สิ เรื่องสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านายอีแขกมันถนัด"

สร้อยจีบปากจีบคอพูด และไม่วายหันไปจิกกัดนแขกคนสนิทของรำพึงเล็กๆน้อยๆ เพราะเมื่อครู่นี้เธอถูกจิกกัดไว้ก่อน

"อีสร้อย!มึงว่าใครสอดรู้สอดเห็น!?"

"กูเอ่ยชื่อมึง ก็ต้องเป็นมึงสิอีแขก!"

"พวกมึงหยุด!''

ทั้งแขกและสร้อยทำท่าจะพุ่งเข้าหากัน แต่ติดตรงที่รำพึงส่งเสียงห้ามไว้ซะก่อน

"อีแขกมึงไปสืบมาให้รู้เรื่อง กูจะกลับไปรอที่บ้าน"

พูดจบรำพึงก็เดินกลับออกไปทันที ทิ้งให้แขกกับสร้อยยืนจ้องหน้ากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"อีแขก! ไปเดี๋ยวนี้!"

"จ้าคุณแม่!"

เสียงตวาดของรำพึงที่ดังขึ้นมาอีก ทำให้แขกรีบลนลานทำตามคำสั่งทันที

ส่วนรำพึงก็เดินกลับบ้านไปด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่ม ในหัวอกของเธอตอนนี้ร้อนเหมือนมีใครเอาไฟมาสุม

รำพึงเป็นถึงลูกสาวของหัวหน้าคนงานที่คนในเกาะมืดให้ความเคารพนับถือ เธอหลงรักราเมศน์มาตลอดตั้งแต่เเตกเนื้อสาว และหวังไว้ว่าสักวันเธอจะได้เป็นผู้หญิงที่เขาเลือก เพราะราเมศน์ไม่เคยมีใคร และในเกาะก็มีแค่เธอเท่านั้นที่เหมาะสมคู่ควรกับเขา

แต่ตอนนี้ความฝันของเธอทำท่าจะพังทะลายลง เมื่ออยู่ๆก็มีผู้หญิงแปลกหน้าโผล่เข้ามาแทรกกลาง

..............

"ตายแล้ว!นายหัวราม!"

นางหมายแม่บ้านใหญ่ของเกาะถึงกับยกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจที่เห็นร่างสูงใหญ่ของนายหัวรามเดินขึ้นมาบนเรือนพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่บนหลัง แต่คำพูดที่ตามมาของนายหัวรามก็ทำให้นางต้องมองค้อนชายหนุ่มแทน

"ยังไม่ตายหรอกป้า แค่หลับไปเท่านั้น"

ราเมศน์พูดแหย่อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพาร่างบางบนหลังเดินเข้าไปในห้องนอนของตน โดยมีร่างอ้วนท้วมของนางหมายลุกตามไปติดๆ

มือหนาค่อยๆประคองร่างบางลงนอนบนเตียงอย่างเบามือที่สุด ก่อนจะหันกลับมาหานางหมายที่กำลังจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาสงสัย

"มันเกิดอะไรขึ้นนายหัว ไปฉุดลูกสาวใครมา แล้วนั่นใส่ชุดเจ้าสาวใช่ไหม ทำไมมันถึงได้ขาดรุ่งริ่งแบบนั้น"

นางหมายรัวคำถามเป็นชุด จนราเมศน์ต้องยิ้มออกมาเพราะไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี

"อย่าพึ่งถามเลยป้า เอาไว้ถามเจ้าตัวเองก็แล้วกัน ตอนนี้ขอผ้าขนหนูกับน้ำสักกะละมังเถอะ อ้อ..ขอยาทาแก้ปวดด้วย เธอขาเจ็บ''

รสเมศน์บอกเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปมองร่างบางที่นอนหลับสนิทด้วยสายตาอ่อนโยน

สายตาอ่อนโยนของนายหัวรามทำให้นางหมายขมวดคิ้วอย่างสงสัย จากนั้นความสงสัยก็เปลี่ยนเป็นความยินดี เมื่อคิดว่าในที่สุดสิ่งที่นางและทุดคนบนเกาะมืดรอคอยกำลังจะมาถึง นั่นคือ...

'นายหัวรามกำลังจะมีเมีย'

ถึงจะเป็นแค่ข้อสงสัย แต่นางหมายก็อดที่จะยิ้มหน้าบานไม่ได้ แล้วนางก็ออกจากห้องเพื่อไปเอาของที่ราเมศน์สั่ง ไม่นานร่างอ้วนท้วมก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับเด็กสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง

นางหมายวางกะละมังไว้ที่โต๊ะตรงหัวเตียง มืออวบกำลังจะหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กจุ่มน้ำในกะละมัง แต่ก็ยังช้ากว่ามือหนาของราเมศน์

"นายหัว นั่น..จะทำอะไร?"

นางหมายเอ่ยถามราเมศน์เสียงสูง ทำให้มือหนาที่กำลังจะถอดชุดแต่งงานออกถึงกับชะงัก

"ก็จะเช็ดตัวให้เธอยังไงล่ะ"

ราเมศน์ตอบ แล้วก็หันไปถอดชุดเจ้าสาวอีกครั้ง

"ไม่ได้!"

นางหมายตวาดเสียงดังเลยคราวนี้ ราเมศน์ถึงกับสะดุ้งรวมทั้งเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆนางหมายด้วย

"ทำไมถึงไม่ได้?"

รสเมศน์ถามอย่างไม่เข้าใจ แค่เขาจะเช็ดตัวให้หทัยชนก เธอจะได้นอนแบบสบายเนื้อสบายตัวขึ้น มันมีอะไรที่มันไม่ได้ตรงไหน?

"นังหนูคนนี้เป็นอะไรกับนายหัว เป็นเมียแล้วรึยัง?"

นางหมายถามอย่างคาดคั้น หรี่ตามองชายหนุ่มที่นางเลี้ยงมาแต่เล็กแน่น้อยอย่างรอคอยคำตอบ

"เปล่า...ยังไม่ได้เป็นเมีย"

'แต่อีกไม่นานก็ต้องได้เป็น' เพราะเขาหมายมั่นในใจเอาไว้แล้ว ราเมศน์ต่อท้ายในใจก่อนจะเผลอยิ้มออกมา ทำให้นางหมายยิ่งสงสัยหนักเข้าไปอีก

'แบบนี้มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆเชียว'

"ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วนายหัวจะเปิดดูในร่มผ้าเขาได้ยังไงกัน นังหนูคนนี้เสียหายแย่เลยนะนายหัว"

นางหมายพูดเหมือนไม่เห็นด้วย แต่สายตาลอบมองท่าทางของนายหัวรามอยู่ตลอด ดูสิจะทำหน้ายังไงถ้าถูกจับได้ไล่ทัน

ราเมศน์เงียบไปทันที จริงอย่างที่นางหมายพูดทุกอย่าง ระหว่างเขากับหทัยชนกยังไม่มีอะไรที่ชัดเจนและแน่นอน แค่เขาแบกเธอขึ้นหลังมาแบบนี้เธอก็อาจจะเสียหายมากพอแล้ว

"งั้นป้าก็จัดการทีละกัน เสร็จแล้วก็ให้คนไปทำความสะอาดเรือนริมน้ำด้วย ถ้าผู้หญิงคนนี้ตื่นขึ้นมาก็ให้ไปอยู่ที่นั่น"

ราเมศน์สั่งเสียงเรียบก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องไป ปล่อยให้นางหมายเป็นคนจัดการทุกอย่างแทน

"คุณคนนี้สวยจังเลยเนอะป้าหมาย"

หลังจากที่ราเมศน์ออกจากห้องไปแล้ว เด็กสาวอีกคนในห้องก็เดินเข้าไปก้มมองหทัยชนกใกล้ๆแล้วพูดออกมาอย่างชื่นชม

นางหมายไม่พูดอะไร เพราะตอนนี้สองมือของนางกำลังวุ่นวายอยู่กับการถอดชุดเจ้าสาวออกจากร่างบาง

"ป้า...ป้าว่าคุณคนนี้จะมาเป็นนายหญิงของเกาะมืดไหม?"

"ฮื้อ! เอ็งก็พูดไปเรื่อยนัง 'กระต่าย''"

คราวนี้นางหมายหันมาทำเสียงดุใส่เด็กสาวที่นางเรียกว่ากระต่ายทันที แต่เด็กสาวที่ชื่อกระต่ายก็ไม่ได้มีความกลัวในน้ำเสียงดุๆนั่นเลยสักนิด หนำซ้ำยังฉีกยิ้มทะเล้นส่งให้นางหมายอีกต่างหาก

"หรือป้าไม่คิดเหมือนกระต่ายล่ะ"

นางหมายเงียบไปนิดนึง ไอ้คิด..มันก็คิดอยู่หรอก แต่เรื่องแบบนี้มันก็ต้องอยู่ที่ความสมัครใจของทั้งสองฝ่ายด้วย

"เรื่องของผู้ใหญ่เขา เอ็งเป็นเด็กอย่าเที่ยวเอาไปพูดเชียวนะ ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดเดี๋ยวจะวุ่นวายกันไปใหญ่"