“นี่มัน... เรื่องบ้าอะไรกัน”
ณดาแทบทรุดลงกับพื้น แต่โชคดีที่มือคว้าขอบประตูห้องเอาไว้ได้ก่อน หล่อนซมซานกลับเข้ามาในห้องพัก หน้าตาขาวซีดทรมาน
“จะทำยังไงดี... ใครกัน... ใครกันที่นอนกับเรา”
หญิงสาวคร่ำครวญด้วยความเสียใจ หล่อนรีบนำโทรศัพท์มือถือไปชาร์จ และโทรหาวรันธารามือไม้สั่น
“ณดา... ฉันโทรหาทั้งคืนเลยนะ ทำไมปิดเครื่องล่ะ” วรันธาราเค้นเสียงหงุดหงิดไปตามสาย
“แล้วรู้ไหมว่าก่อเรื่องใหญ่เอาไว้น่ะ”
“ธาร... ฉัน...” ณดาร้องไห้สะอึกสะอื้นจนวรันธาราที่โกรธอยู่ใจอ่อนยวบ
“เป็นอะไรณดา ใครทำอะไรเธอ”
“คือฉัน...” พูดไปสะอื้นไห้ไปด้วยความเสียใจ “เมื่อคืน... ฉัน... ฉันนอนกับใครก็ไม่รู้”
“ห๊า...? ว่ายังไงนะ”
“ฉันเมามาก แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าใครพาฉันกลับห้อง แต่พอฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า ฉันก็เห็นตัวเองไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว แถม... ยังมีเสื้อกับกางเกงของผู้ชายตกอยู่ในห้องของฉันอีก”
จากที่ตกใจก
