ตอนที่ 8
1197 คำ
ณดาที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโทรศัพท์มือถือกรีดร้องขึ้น หล่อนรีบลนลานคว้าขึ้นมาแนบหู
“สวัสดีจ้ะ ธาร”
“ทำงานอยู่เหรอ ณดา”
“อืม ใช่จ้ะ ว่าแต่ธารมีเรื่องสำคัญใช่ไหม”
ฟังจากน้ำเสียงของวรันธาราแล้วทำให้ณดาพอจะเดาออกได้
“ใช่ ก็เรื่องหนุ่มเลิฟไง”
“หนุ่มเลิฟ?”
ณดาตกใจเผลออุทานออกไปเสียงดัง และนั่นก็ทำให้คนอื่นๆ หันมามอง หล่อนยิ้มเจื่อนๆ ให้ก่อนจะรีบเดินออกมานอกออฟฟิศ และรีบถามกลับ
“อย่าบอกนะว่าเธอจัดการให้ฉันแล้วน่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ คืนนี้สองทุ่มที่โรงแรมดาร์วินเซน”
“ตะ แต่ฉันยังไม่พร้อมเลยนะธาร”
ณดาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และแน่นอนว่าไม่พร้อมทำตามที่เพื่อนแนะนำอย่างแรง
“ต้องพร้อมสิ ฉันเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เธอหมดแล้ว และรับรองว่าหนุ่มเลิฟคนนี้หล่อมาก ก.ไก่ล้านตัวเลยแหละ”
“ขอบใจมากนะธาร แต่ฉัน... ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ คือฉันไม่คิดว่าเธอจะจัดการได้เร็วขนาดนี้”
“ไม่ต้องมาโยกโย้เลยณดา เธอจะต้องไปเดทในค่ำคืนนี้ให้ได้นะ ไม่อย่างนั้นฉันโกรธจริงๆ ด้วย”
“แต่ฉัน...”
“โกรธจริงๆ นะ”
วรันธาราใช้ไม้สุดท้ายขึ้นมาข่มขู่
“ก็ได้ ก็ได้...”
“มันต้องแบบนี้สิเพื่อนรัก แล้วอย่าลืมส่งข่าวให้ฉันรู้ด้วยนะว่าเธอกับหนุ่มเลิฟปิ๊งปั๊งกันหรือเปล่า”
แก้มนวลของณดามีสีระเรื่อขึ้น
“คงไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก”
“ใครว่าล่ะ ไม่แน่ต่างหาก เอาเป็นว่าตามนี้นะ และห้ามเบี้ยวเด็ดขาดไม่อย่างนั้นฉันโกรธจริงๆ ด้วย”
สีหน้าของณดาไม่สู้ดีนัก เพราะเต็มได้ความเป็นกังวล “ฉันไม่เบี้ยวหรอกสัญญา”
“เยี่ยมมากเพื่อนรัก”
วรันธาราทำเสียงจ๊วบมาตามสายก่อนจะวางหูไป ณดาถอนใจแรงๆ หน้าตาเคร่งเครียดยิ่งนัก
“แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย”
“ณดาวันนี้คุณว่างหรือเปล่า ผมขาดคนไปงานเลี้ยงด้วยอีกแล้วล่ะสิ” เสียงของหัวหน้างานอย่างครูสทำให้ณดาสะดุ้งตกใจ
“เอ่อ หัวหน้าว่าอะไรนะคะ”
ครูสหรี่ตามองอย่างสงสัย “วันนี้คุณนั่งใจลอยทั้งวันเลยนะ”
“หัว... หัวหน้ารู้ได้ยังไงคะ ณดาไม่ได้...”
“ก็จะไม่ให้หัวหน้ารู้ได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อหัวหน้าก็นั่งมองเธอทั้งวันเหมือนกัน จริงไหมคะหัวหน้า”
เจ๊รอนด้าที่นั่งอยู่ข้างๆ คันปากแซวออกมา ก่อนจะทำหน้าเจื่อนเมื่อเห็นสายตาดุดันของครูส
“เอ่อ เจ๊พูดเล่นน่ะ ทำงานต่อดีกว่า”
ณดางงๆ หันไปมองหน้าครูส “คือว่า... คืนนี้ณดาไม่สะดวกน่ะค่ะ”
“คุณมีนัดด้วยหรือ ไหนว่าเลิกกับแฟนไปแล้วไงครับ”
“เลิกกับแฟนเก่าไปแล้ว แต่ก็ยังมีผู้ชายอีกตั้งเยอะนะคะที่รอเสียบอยู่ จริงไหมณดา”
“คุณรอนด้า...”
ครูสหันไปมองตาขุ่น
“เอ่อ ดิฉันทำงานต่อก่อนนะคะ เมื่อกี้พูดเล่นค่ะ”
ครูสมองจนรอนด้าหันหน้าหนีจึงหันมาถามณดาอีกครั้ง “คุณมีนัดเดทหรือ”
“คือ... คือว่า...” จะให้หล่อนบอกความจริงออกไปได้ยังไงกันล่ะ “คือ... ณดาไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ อยากพักผ่อน”
ครูสลอบถอนใจเบาแอบโล่งอก แต่กระนั้นก็อดคะยั้นคะยอไม่ได้ “แต่งานเลี้ยงนี้มีของกินเยอะเลยนะครับ ผมว่าคุณจะต้องชอบแน่ๆ”
ณดาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน หล่อนไม่ได้อยากไปหาหนุ่มเลิฟเลยสักนิด แต่ก็ติดที่ขัดวรันธาราไม่ได้
“ณดาขอโทษนะคะ คงต้องเอาไว้โอกาสหน้าแล้วล่ะค่ะ”
ครูสพยายามซ่อนสีหน้าผิดหวังเอาไว้ แต่ก็แทบไม่มิด “ก็ตามใจคุณ แต่ผมจะไม่เอาขนมในงานมาฝากคุณหรอกน่ะ”
“แหม หัวหน้าก็ว่าไปนั้น ณดาไม่ใช่คนตะกละสักหน่อย”
ครูสตีหน้ายุ่งก่อนจะเดินออกไปจากออฟฟิศ ณดามองตามอย่างมึนๆ คงจะมีแต่เจ๊รอนด้าผู้รอบรู้เท่านั้นแหละที่มองออก
“ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าหัวหน้าคิดยังไง”
“เจ๊... เจ๊ว่าอะไรคะ”
“เด็กน้อยเอ๋ย คนใกล้ๆ น่ะมองไม่เห็น โอเค ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวตกงาน”
เจ๊รอนด้าหันกลับไปทำงานต่อ ทิ้งให้ณดานั่งมึนเคว้งคว้างเพราะไม่เข้าใจอยู่คนเดียว
“คุณธีโอคะ แย่แล้วค่ะ” นาตาเลียวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องทำงานของธีโอ
“ทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปี ผมพึ่งเคยเห็นท่าทางร้อนรนของคุณก็วันนี้แหละ นาตาเลีย” ธีโอยิ้มบางๆ เงยหน้าขึ้นมองผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างขบขัน
“มีเรื่องด่วนมากน่ะค่ะ”
“ว่ามาสิครับ”
“ไรอันค่ะ ไรอันลาป่วยกะทันหันค่ะ”
“ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่ ถ้าหมอนี่ไม่ได้รับเดทในวันนี้เอาไว้”
นาตาเลียยังคงหน้าตาตื่นเช่นเดิม “คุณธีโอลืมไปแล้วเหรอคะว่า ไรอันคือหนุ่มเลิฟของลูกค้าวีไอพีคนนั้นน่ะค่ะ”
คนที่ทำตัวสบายๆ อยู่หรี่ตาแคบมองคู่สนทนาทันทีเมื่อนึกขึ้นได้
“แย่แล้วล่ะ”
“นั้นน่ะสิคะ แย่มากๆ ด้วย”
ธีโอถอนใจเบาๆ หมุนปากกาในมืออย่างใช้ความคิด “เอาอย่างนั้นก็แล้วกัน คุณรีบโทรหาลูกค้า แล้วขอเปลี่ยนตัวหนุ่มเลิฟ”
“คือว่า... ปัญหาตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่ลูกค้าแล้วน่ะค่ะคุณธีโอ”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของธีโอหรี่แคบมองคู่สนทนาอย่างแคลงใจ “แล้วมันขึ้นอยู่กับอะไรล่ะ ฟ้าฝนหรือ”
“ไม่ใช่ค่ะ คือตอนนี้หนุ่มเลิฟทุกคนมีนัดเดททั้งหมดเลยค่ะ”
“ทั้งเอเมอร์ริค เลิฟไม่มีว่างเลยสักคนอย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงของธีโอเต็มไปด้วยความหงุดหงิดระคนเหลือเชื่อ
“ใช่ค่ะ ดิฉันเช็คหมดแล้ว ไม่มีใครว่างเลย”
ธีโอกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างหงุดหงิด “แล้วทำไมไรอันจะต้องมาลากะหันทันแบบนี้ด้วย”
“ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”
นาตาเลียหน้าซีดเผือด
“โทรหาต่อสายลูกค้าให้ผม เดี๋ยวนี้เลย”
“ได้... ได้ค่ะ”
นาตาเลียรีบกดโทรศัพท์ตามเบอร์ของลูกค้า ก่อนจะทำหน้าผิดหวัง “ลูกค้าปิดเครื่องค่ะ”
“งั้นคงไม่มีทางเลือกแล้ว”
ธีโอลุกขึ้นยืนตระหง่าน แม้สีหน้าจะเรียบเฉยแต่คนที่ร่วมงานด้วยมานานหลายปีอย่างนาตาเลียรู้ดีว่า หัวหน้าของตัวเองกำลังไม่พอใจมากขนาดไหน
“คุณธีโอจะทำอะไรคะ”
“ผมจะไปพบลูกค้าด้วยตัวเอง”
“เอ่อ...”
“วันนี้ผมคงไม่เข้ามาอีก มีอะไรโน้ตไว้บนโต๊ะก็แล้วกัน”
แล้วผู้ชายรูปร่างสูงสง่าก็เดินออกไปจากห้องทำงาน นาตาเลียหน้าตาตื่นด้วยความเป็นกังวล แต่ก็ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง นอกจากก้มหน้าทำหน้าที่ของตัวเองเพียงเท่านั้น
- ผู้เขียน
