ตอนที่ 7
1230 คำ
ณดาขยับเท้าถอยหลังออกห่างโดยอัตโนมัติ ท่าทางไร้เดียงสาทำให้ธีโออมยิ้ม
“ขอบคุณอีกครั้งก็แล้วกันนะคะ ที่ช่วยเหลือฉันน่ะ”
“ด้วยความยินดีครับ แต่ถ้าจะให้ดีที่สุด คุณป้าเลิกประชดประชันตัวเองด้วยการดื่มดีกว่านะครับ”
“ฉัน...”
“ผมรู้ว่าคุณป้าเสียใจมากที่เลิกกับไอ้แฟนระยำคนนั้น แต่มันเป็นเรื่องที่ดีมากนะครับที่คุณป้าหลุดพ้นจากนรกขุมนั้นมาได้ โอกาสดีๆ ยังรออยู่เสมอครับ”
“ฉันคงน่าสมเพชมากใช่ไหมคะ”
ธีโอจ้องลึกผ่านเลนส์แว่นหนาเข้าไปในดวงตาของคู่สนทนา และโน้มตัวลงไปอีก จนหญิงสาวตัดพ้อและขยับหนีอีกครั้ง
“คุณน่ะ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ฉันใจคอไม่ค่อยดี” ว่าแล้วก็ถอยออกห่างอีก
“ก็คุณป้าตัวเล็กกว่าผมเยอะนี่ครับ ถ้าผมไม่ก้มลงไปหา เราจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไงกัน”
“รู้... รู้เรื่องสิคะ ฉันหูดีจะตายไป และอีกอย่าง...” ณดาช้อนตาขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะพูดออกมาตรงๆ “คุณหล่อมาก เวลาอยู่ใกล้ๆ แล้วฉันเหมือนจะเป็นลม”
จากที่แค่อมยิ้มตอนนี้ธีโอหัวเราะกร๊ากเสียงดังเลยทีเดียว เขาหรี่ตาแคบมองยายป้าเฉิ่มตรงหน้าอย่างขบขัน
“ถึงขั้นจะเป็นลมเลยหรือครับ”
“ก็ใช่น่ะสิคะ อยู่ห่างๆ ฉันเถอะ ขอร้อง”
ธีโอไม่รู้ว่าตัวเองเคยหัวเราะแบบนี้มาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน แต่ด้วยความสัตย์จริงเขาชอบความรู้สึกผ่อนคลายแบบนี้เหลือเกิน
“ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยืดตัวตรง และขยับถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว จากนั้นก็อมยิ้มแล้วเอ่ยถาม “พอหรือยังครับ”
“ก็พอได้ค่ะ”
ธีโออมยิ้มอีกแล้ว “ว่าแต่คุณป้ามาที่นี่ได้ยังไงครับ”
“อ๋อ ฉันมากับหัวหน้าน่ะค่ะ พอดีเลขาของหัวหน้าลา และฉันก็เป็นคนเดียวที่ไม่มีนัดกับใคร ฉันก็เลยต้องมาน่ะค่ะ”
ธีโอพยักหน้ารับทราบน้อยๆ ขณะผินหน้าหันไปมองผู้ชายที่กำลังจ้องมองมาชั่วขณะ ก่อนจะหันมาคุยกับคู่สนทนาต่อ
“ท่าทางหัวหน้าของคุณป้าจะไม่ค่อยพอใจนะครับที่เห็นผมมาคุยกับลูกน้องตัวเองน่ะ”
ณดาหันไปมองครูส และยิ้มให้ ก่อนจะหันมาคุยกับผู้ชายตรงหน้าต่อ “ไม่ใช่หรอกค่ะ หัวหน้าจะมาหวงอะไรฉันกันล่ะคะ อยู่ที่ทำงานด้วยกันทุกวัน เราก็แทบไม่ได้คุยกันเลย”
ธีโอไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เขามองออกว่าครูสกำลังรู้สึกอะไรอยู่
“ว่าแต่คุณเถอะค่ะ มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“ผมหรือ”
“ใช่ค่ะ หรือว่าตามเจ้านายมาเหมือนกับฉัน” ณดาระบายยิ้ม และชวนคุยไปเรื่อย
“ใช่... ผมมากับเจ้านายน่ะครับ”
หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ พลางมองธีโออย่างพิจารณา “เจ้านายของคุณคงใจดีมากใช่ไหมคะ”
“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“ก็ขนาดคนขับรถยังซื้อสูทแพงๆ ให้ใส่เลย”
ธีโออ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะออกมา “คนขับรถหรือครับ”
ณดาพยักหน้ารับ “ใช่ค่ะ หรือว่าคุณไม่ใช่คนขับรถ แต่เป็นบอดี้การ์ดล่ะคะ”
“โอเค ผมเป็นคนขับรถก็แล้วกันครับ”
หญิงสาวยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปหยิบขนมใส่จานกระดาษและยื่นมาให้ตรงหน้า
“อะไรครับ” ธีโอเลิกคิ้วประหลาดใจ
“ขนมยังไงล่ะคะ กินสิคะ ที่นี่มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย”
ธีโอแทบซ่อนรอยยิ้มไม่ทัน เขายื่นมือไปรับมาถือเอาไว้ แต่ไม่คิดจะหยิบกินหรอก
“ผมไม่ชอบของหวานหรอกครับ”
“กินเถอะค่ะ นานๆ จะได้มาที่หรูๆ แบบนี้สักที” ว่าแล้วมือเล็กก็หยิบคุกกี้หน้าตาน่ารักมากๆ ยัดใส่ปากธีโอ ชายหนุ่มตกใจเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่มีสาวคนไหนทำกับเขาแบบนี้มาก่อน
“อ้าปากสิคะ แล้วคุณจะรู้ว่าบนโลกใบนี้ยังมีขนมอร่อยๆ อีกมากมายนักที่ยังไม่เคยลิ้มลอง”
ธีโอไม่มีทางเลือกจึงอ้าปาก และยอมกลืนขนมชิ้นเล็กๆ นั้นเข้าไปในปาก
“อร่อยไหมคะ”
“ก็ดีครับ”
“แหม พูดว่าก็ดีได้ยังไงกันล่ะคะ ต้องบอกว่าอร่อยมากที่สุดในโลก” แล้วหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง รอยยิ้มหวานๆ นั้นสดใสจนธีโอเผลอตัวมองนิ่งอยู่นาน
“อีกสักชิ้นไหมคะ”
“ครับ”
ณดาหยิบขนมยื่นให้กับธีโออีกครั้ง และคราวนี้เขาก็ก้มหน้าลงมางับด้วยตัวเอง ริมฝีปากอบอุ่นสัมผัสกับปลายนิ้วเรียวโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ธีโอรู้สึกเหมือนกับถูกกระแสไฟฟ้าดูดเต็มแรง เขาชะงัก และถอยออกห่าง หน้าตาตกใจ
“เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ พยายามรวบรวมสติของตัวเองให้ได้มากที่สุด ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เสียงเรียกของใครบางคนดังนั้น
“โอเค ผมจะไปเดี๋ยวนี้” เขาพูดกับผู้ชายคนหนึ่งก่อนจะหันมาหาหล่อน “ผมคงต้องไปแล้ว หวังว่าเราจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้งนะครับ”
ณดาใจหายแปลกๆ รู้สึกเหมือนถูกขโมยลมหายใจอีกครั้ง แต่ก็พยายามซ่อนความรู้สึกพวกนั้นเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มและกรอบเลนส์แว่นสายตาของตนเองให้มิดชิดที่สุด
“ไปเถอะค่ะ เจ้านายของคุณคงถามหาแล้วล่ะ”
“ครับ”
ธีโอกล่าวลา ก่อนจะเดินออกไปกับคนของตัวเอง
“ผู้หญิงคนนั้นหมายถึงใครหรือครับ เจ้านาย...?”
“ไม่มีอะไรหรอกเรนโด้ ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มอมยิ้มบางๆ และเดินเข้าไปในฝูงชน
ณดามองตามไปจนลับตาอย่างอาลัยอาวรณ์ “ทำไมเราจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ” หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ กำลังจะหันไปตั้งหน้าตั้งตากินต่อ แต่เสียงของครูสดังขึ้นเสียก่อน
“คุณรู้จักกับผู้ชายคนนั้นด้วยหรือครับณดา”
“หัวหน้านั่นเอง”
ครูสเดินเข้ามาหา และถามซ้ำอีกครั้ง หน้าตาเคร่งขรึมแปลกๆ “คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลย”
“อ้อ... เขาเคยช่วยณดาเอาไว้สองครั้งน่ะค่ะ”
คิ้วเข้มของครูสเลิกสูงอย่างแปลกใจ “เคยช่วยคุณเอาไว้... จากอะไรหรือครับ”
“คือ...” ณดาเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจที่จะเล่า “มันแค่เรื่องบังเอิญน่ะค่ะ ไม่มีอะไรสำคัญหรอก ว่าแต่หัวหน้ามีอะไรจะใช้ณดาหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ผมก็แค่หิวเลยเดินมาหาอะไรกินน่ะ”
“หิวเหรอคะ” ณดาเบิกตากว้างก่อนจะหันไปหยิบขนมใส่จานกระดาษแล้วก็ยื่นให้ “ขนมอร่อยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ”
ครูสรับเอามาถือเอาไว้ ดวงตาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตา จนณดาแก้มแดงก่ำ
“เอ่อ ณดาทำอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ หัวหน้าถึงจ้องหน้าณดาแบบนี้”
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก ขนมอร่อยดีนะ”
“อ๋อ ใช่ค่ะ ที่นี่มีแต่ของอร่อยๆ ทั้งนั้นเลย” ณดาหัวเราะขบขัน ตามความรู้สึกของครูสไม่ทันอีกเช่นเคย
- ผู้เขียน
