ณดาที่กำลังโทรศัพท์อยู่ชะงัก เมื่อประตูห้องนอนถูกดันให้เปิดออกโดยไม่มีเสียงเคาะเตือนล่วงหน้า
“ค่ะหัวหน้า ณดาหายแล้วจะรีบไปทำงานนะคะ คงจะเป็นพรุ่งนี้น่ะค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกดตัดสาย ก่อนจะหันไปมองคนไร้มารยาทอย่างโมโห
“คุณควรจะเคาะประตูก่อนนะคะ”
“ที่นี่ห้องของผม แล้วมันจำเป็นด้วยหรือ”
“แต่ถ้าฉันกำลังแก้ผ้าอยู่ล่ะจะทำยังไง”
คนตัวโตไหวไหล่กว้างอย่างไม่แยแส “ก็ไม่เห็นจะต้องทำอะไรนี่ครับ”
“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นผู้หญิง ฉันอายเป็นนะ”
“แต่ผมเห็นคุณมาทั้งตัวแล้ว ทุกซอกทุกมุม คุณจะอายอะไรอีก”
คราวนี้คนที่กำลังจะอ้าปากโต้ตอบชะงักค้าง พวงแก้มนวลแดง ระเรื่อด้วยความขัดเขินกระดากอาย
“คน... คนลามก”
“อ้าว ผมลามกตรงไหน ผมก็แค่อธิบาย”
“แต่คุณพูดให้ฉันอายนี่”
“ถ้าผมไม่พูด ไม่บอก คุณก็กล่าวหาผมฉอดๆ ไม่เลิกสักที ผมรำคาญเข้าใจไหม”
หญิงสาวมองคนใจร้ายน้ำตาคลอ “คุณมันไม่
