ณดาตีหน้าไม่ถูก หล่อนอยากจะยิ้มให้กับเด็กผู้หญิงตรงหน้า แต่ก็ยิ้มไม่ออก เพราะตอนนี้อับอายเหลือเกิน ใช่ หล่อนอับอายจนแทบจะอยากจะย้ายไปอยู่โลกใหม่ได้อยู่แล้ว แต่เขาสิ... เขายืนยิ้มให้กับหลานสาวของตัวเองด้วยใบหน้าที่ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด ทำเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้... ทำอะไรกับร่างกายของหล่อนอย่างนั้นแหละ
คนบ้า
“พี่เค้าเขินน่ะถึงได้แก้มแดง”
“เขินเรื่องอะไรเหรอคะอาเท็ดดี้”
ธีโออมยิ้มให้กับหลานสาว ก่อนจะปรายตามามองหล่อนเล็กน้อย “มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เอาไว้มิลลี่โตแล้วจะเข้าใจน่ะครับ”
“อาเท็ดดี้พูดแบบนี้อีกแล้ว” เด็กหญิงแสดงท่าทางแง่งอนแต่ไม่ได้จริงจังอะไรนัก
ธีโอยกมือขึ้นลูบศีรษะของมิลาด้ามองด้วยความเอ็นดู “มิลลี่กินข้าวหรือยังครับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วอาเท็ดดี้กับ... เพื่อนล่ะคะ”
“อากับเพื่อนของอายังไม่ได้กินครับ แต่ว่าจะลงไปกินข้าวเร็วๆ นี้แหละ มิลลี่ไปรออาข้างล่างก่อนนะครั
