“ไม่ต้องมาทำตาใส ผมรู้น่าว่าคุณมาที่นี่ทำไม”
ณดาหน้าแดงก่ำ ก่อนจะค่อยๆ สีเผือด “คุณธีโอ... คงใช้ให้คุณมาพูดกับฉันแทนเขาใช่ไหมคะ” น้ำตารื้นออกมาอีกแล้ว “ความจริง... ฉันไม่อยากให้คุณรับรู้เรื่องอัปยศนี้เลย”
“ผมนี่แหละ ธีโอ เอเมอร์ริค”
“ห๊า?”
“ไม่ต้องมาห๊า ผมตามเกมคุณทันหรอกน่ะ คุณป้ามหาภัย”
ณดาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ แก้วน้ำส้มในมือถูกปัดจนหกเปื้อนกระโปรงยาว
“คุณ... คุณล้อเล่นใช่ไหมคะ”
ธีโอกัดฟันกรอดเดินเข้ามาหา พร้อมกับปาเสื้อผ้าที่เขาทิ้งเอาไว้ที่ห้องของณดาใส่หน้าหล่อน
“หน้าตาของผมเหมือนคนพูดเล่นหรือไง หึ!”
ณดาถอยหลังกรูด ตกใจแทบช็อก “ไม่... ไม่จริงหรอก คุณ... คุณจะคือธีโอ เอเมอร์ริคได้ยังไงกัน ไม่... ไม่ใช่หรอก”
“ต้องให้ผมเอาบัตรประชาชนให้ดูไหมล่ะครับ” น้ำเสียงของธีโอยานคางเชื่องช้า ย้ำทุกพยางค์อย่างชัดเจน
ณดาช็อกพูดไม่ออก สองเท้าแทบไม่มีแรงพอจะทรงกาย “มัน... มันจะเป็นไปได้ยังไง.
