สมายที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง รู้สึกเหมือนกำลังมีคนก่อกวนการนอน เริ่มส่งเสียงงุ้งงิ้ง ๆ อยู่ในคอ
“อื้อ...” สมายพยายามลืมตาขึ้น เพื่อจะหาสิ่งที่รบกวนการนอนของเธอไม่หยุด เธอพยายามกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับความมืดภายในห้อง และเมื่อมองไปรอบ ๆ ห้องเธอก็ขมวดคิ้ว ‘นี่ไม่ใช่ห้องเธอ’ พยายามคิดย้อนเหตุการณ์ เมื่อนึกถึงเหตุการ์เมื่อคืนได้ ก็รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่กวนการนอนนั้นคืออะไร สมายพลิกตัวหันกลับไปหาเจ้าของห้องอย่างไว พลางจ้องอีกคนหน้าตาตื่น
“อ่า...ที่รักตื่นแล้ว เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่ง ที่รักค่อย ๆ คิดดีดี อย่าเพิ่งด่าเซนนะ” เซนยกมือห้ามอีกคนที่กำลังจะอ้าปากพูด ส่งเสียงหัวเราะแห้ง ๆ กลับไปให้
“กลัวโดนด่าเรื่องอะไร ไหนพูดซิ” สมายยกมือขึ้นมาหนุนหัวไว้ นอนมองอีกคนที่ อึก ๆ อัก ๆ ไม่ยอมพูด
“ก็ ก็ที่รักเมาเมื่อวาน แล้วอ่อยเซนอ่ะ เราก็เลย อ่า...นั่นแหละ ที่รักจำได้มั้ยเนี่ย” เซนตอบกลับกล้า ๆ
