One Night Stand คุณแฟนที่รัก

แรบบิท บาร์ คืนวันศุกร์สิ้นเดือน เป็นวันที่หนุ่มโสดส่วนมาก จะต้องใช้เวลาปาร์ตี้สังสรรค์กับเพื่อน ๆ เช่นเดียวกับ ‘เซน’ ที่วันนี้มีนัดรวมตัวพิเศษ กับแก๊งเพื่อนสนิทของเค้า เนื่องในโอกาสวันคล้ายวันเกิดของเค้าเอง แม้จะทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกัน แต่การจะได้มานั่งสังสรรค์ด้วยกันครบแก๊งนั้น เป็นไปได้ยากพอสมควร เพราะปกติจะมีแค่เค้าและบอย เพื่อนซี้คู่หูของเค้าเท่านั้นที่จะว่างตรงกัน ส่วนที่เจอกันยากที่สุดเห็นจะเป็น ‘สมาย’ และโบว์ แก๊งเพื่อนสาวของจีนแฟนไอ้ปราบ หนึ่งในเพื่อนสนิทของเค้า ที่มารวมตัวและสนิทกันได้เพราะเพื่อนของทั้งสองแก๊งคบกัน ประกอบกับสองสาว ไม่ได้ทำงานที่เดียวกับพวกเค้า ทำให้กว่าจะนัดเจอกันได้ เป็นเรื่องค่อนข้างยาก และถือว่าวันนี้เป็นครั้งแรกในรอบ 3 เดือน ที่พวกเค้าไม่ได้เจอกัน เซนและบอย มาถึงร้านก่อนเพื่อน ๆ เค้าจองโต๊ะโซนพิเศษชั้น 2 เอาไว้ เพราะพวกเค้ามีกัน 8 คน ถ้าไปเบียดกันข้างล่าง คงจะอึดอัดและไม่เป็นส่วนตัวเท่าไหร่นัก เมื่อถึงเวลานัด หมอก ฟาน ปราบและจีน ก็เดินขึ้นมาพร้อมกัน แต่ยังขาดอีก 2 คน ที่ยังมาไม่ถึง “มึงรีบหรอเซน มาถึงก็กระดกเลย กลัวไม่เมาว่างั้น” ฟานเดินมานั่งและเหน็บเจ้าภาพของงานทันที “อ่ะ กระผมเนี่ย ไม่มีทางเมาแน่นอน กรุณาให้เกียรติคอผมด้วย วันนี้ผมเป็นเจ้าภาพงาน พวกคุณจะมากระแนะกระแหน ใส่ผมไม่ได้นะครับเพื่อน” เซนตอบกลับฟาน “อายุก็ปาไป 27 และ ทำไมยังไม่โตวะมึงเนี่ย” ปราบตะโกนมาถามเพื่อน “เอ้า เพื่อนปราบ กูไม่ได้กินนมนอนทุกวันเหมือนมึงมั้ย จะเอาที่ไหนมาโต” เซนตะโกนกลับไปแซวเพื่อน “ใครหน้าไหนมันลามปามเพื่อนชั้น ทะลึ่งนักนะ” เสียงสมาย ดังมาจากฝั่งบันไดทางขึ้น เซนหันไปมอง ถึงกับตาค้าง ไม่ได้เจอไม่นานมากนัก ทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้ “โอ้โห น้องสมายครับ ขอถ่ายรูปไปให้น้องที่ออฟฟิตดูหน่อยได้มั้ย” เซนเอ่ยถามสมายที่เพิ่งมาถึง “มึงจะถ่ายทำไมไอ้เซน น้องที่ออฟฟิตแอบชอบมันหรอ” ฟานหันมาถามเพื่อนงง ๆ “ป่าว น้องมันไม่เชื่อเรื่องนางฟ้า กูจะถ่ายไปให้ดูว่านางฟ้ามีจริง” เซนตอบกลับเพื่อนตาลอย ๆ “วุ้ย!!! ไอ้นี่ ทะลึ่งตั้งแต่ปีหนึ่งยันแก่ เอามั้ยของขวัญอ่ะ” สมายบ่นไปถามไป เซนก็เอาแต่นั่งยิ้มกลับมา “เอาน้องสมายแทนได้มั้ยครับ พี่เซนพาไปทำกิจกรรมฉลองวันเกิดในชุดวันเกิด” และ ‘ป๊าบ!!’ เสียงมือฟานที่ประเคนลงไปบนหัวเจ้าภาพทันที “ไอ้สัสนี่ ทะลึ่ง กับเพื่อนนี่ไม่เคยเว้นนะมึง” ตบเสร็จก็หันไปด่าเจ้าของงานอีกชุดนึง “โห่...ทำไมต้องร้ายอ่ะ น้องเซนแซวเล่นคับ” หันไปมองเพื่อนทำหน้าหงอย ๆ ส่งไป “พอแล้ว เลิกเล่น สาว ๆ สั่งอะไรดีวันนี้ จีนเอาค็อกเทลพอนะครับ ปราบไม่อยากให้เมา” ปราบถามเพื่อนแล้วหันไปบอกแฟนต่อ “โอ๊ย หวานกันมาตั้งหลายปี ไม่เบื่อบ้างรึไง เห็นใจคนโสดที่เหลือบ้าง” สมายแซวเพื่อน “อุ๊ย ๆ ไม่รวมเค้านะ เค้าแต่งงานแล้ว เค้าไม่โสดนะตัวเอง” โบว์หันมายกนิ้วชี้ส่ายไปมา ล้อเพื่อน “อ่ะ ผู้หญิงคนสุดท้ายในกลุ่มแล้วนะจ๊ะ แกอ่ะ รอใครอยู่รึเปล่า” จีนร่วมวงแซวเพื่อนบ้าง “นี่ ๆ เป็นโสดมันเหงา มาเป็นแฟนเราก็ได้นะครับ” เซนตะโกนมาแซวสมายอีกคน “จุ๊ ๆ ไม่ต้องเข้าหาค่ะ ถ้าเข้าตาเดี๋ยวพี่จัดเอง” เมื่อสิ้นเสียงสมาย เสียงโห่แซวก็ดังขึ้นรอบวง บรรยากาศครึกครื้น พร้อมการแซวกันไปแซวกันมาระหว่างเพื่อน ๆ เป็นสิ่งที่ห่างหายจากแก๊งพวกเค้าไปค่อนข้างนาน นั่งดื่มนั่งคุย แลกเปลี่ยนประสบการณ์การทำงานของแต่ละคนไปเรื่อย ๆ สาว ๆ ก็ขอตัวลุกไปห้องน้ำ ทิ้งหนุ่ม ๆ ไว้ที่โต๊ะ “มึง ๆ ตกลงใครสั่งเค้กมาวะ อย่าบอกนะว่าลืม” ฟานชะโงกหน้ามากระซิบกับปราบ “สมายกับโบว์ ให้สองคนนั้นสั่งมา เพราะถ้าเป็นพวกเราเดี๋ยวมันรู้ตัว” ฟานทำมือโอเคส่งกลับไปแล้วกลับไปนั่งคุยกับเพื่อนตามเดิม “งั้นกูบอกสาว ๆ เลยดีมะ เดี๋ยวยิ่งดึกแม่งยิ่งเมา เป่าไม่โดนเทียนอีก” ปราบถามหมอก หมอกหัวเราะแล้วพยักหน้าให้ ปราบจึงหยิบโทรศัพท์มาส่งข้อความหาจีนให้เอาเค้กมาด้วยเลย ไม่นานเสียงดนตรีในร้าน ก็ถูกปิดลงพร้อมเสียงดีเจ ดังแทรกขึ้นมา ‘สวัสดีแขกผู้มีเกียรติทุกท่านในวันนี้นะครับ ผมขอคั่นเวลาสนุกกันนิดหน่อย วันนี้มีลูกค้าของเราโต๊ะนึงมาฉลองวันคล้ายวันเกิด ขอให้พวกเราร่วมกันอวยพรวันเกิดให้คุณลูกค้าไปด้วยกันนะครับ’ เมื่อดีเจพูดจบ เสียงเพลง Happy Birthday ก็ดังขึ้น พร้อมสมายที่ถือเค้กเดินเข้ามาพร้อมกับจีนและโบว์ “สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ น้องเซน มีความสุขมาก ๆ อธิษฐานเลย” สมายบอกเซนที่ลุกขึ้นมาหยุดตรงหน้า เซนเอามือประสานกันไว้ หลับตาลงแล้วอธิษฐานในใจ ‘ขอให้ปีนี้เป็นอีกปีที่ดี ขอให้เค้าได้ทำงานที่รัก ได้มีเพื่อนที่รักอยู่ข้าง ๆ และได้มีคนรักดีดีกับคนอื่นบ้างซักทีนะ’ เซนลืมตามองหน้าสมายแล้วก้มลงเป่าเทียนจนดับทุกเล่ม เพื่อน ๆ ต่างเข้ามากอดอวยพร พร้อมกับยื่นของขวัญที่เตรียมมาให้กับเซน “ขอบคุณนะทุกคนเลย” เซนตัดเค้กแบ่งเพื่อน ๆ คนละชิ้น หนุ่ม ๆ กันด้วยกันเป็นหลัก ปล่อยหน้าที่ในการทำลายของหวานเป็นของสามสาวไป “เนี่ย เมื่อกี้นะ เล็งตั้งนาน ว่าสาวที่ไหนถือเค้กให้ ที่แท้ก็น้องสมาย คนในใจของผมนี่เอง” เซนที่นั่งมองสาว ๆ กินเค้กไป คุยกันไป หัวเราะกันไป อยู่ดีดีก็เอ่ยขึ้นมากลางวง จนสมายหันกลับมาจ้องหน้าเซน เพื่อน ๆ เริ่มทำหน้าเลิ่กลั่ก ที่เห็นสมายจ้องเซนกลับมา วันนี้ไอ้นี่มันแซวสมายตั้งแต่มา ไม่ยอมหยุด พวกเค้าเป็นห่วงกลัวว่าสมายจะโกรธ “เอ่อ...สมาย จ้องหน้าไอ้เซนมันทำไม โกรธมันป่ะเนี่ย มึงอ่ะ...เบาได้ก็เบามึง แซวไม่เลิกเลยวันนี้” บอยถามสมายแล้วเอาศอกกระทุ้งเตือนเพื่อน เซนเองก็ไม่ได้สนใจบอย ยังคงมองสมายกลับไป “ป่าวหรอกบอย ไม่ได้โกรธ แค่กำลังมองเฉย ๆ ว่าหน้าตาแบบนี้ ใช่ลูกเขยแม่เรารึเปล่า” สมายตอบบอยไป โดยที่ไม่ได้ละสายตาจากเซน “เอาแล่ว ๆ โดนสวนกลับ หมัดฮุกด้วยครับ รับไหว้มั้ยเพื่อน รถโรงบาลมั้ย กูเรียกให้” ฟานแซวเพื่อน “เชี่ย...น้องสมายครับ ตอบแบบนี้ไปฉลองวันเกิดกับพี่สองคนเถอะ” เซนตะลึงตอบกลับไป เพื่อน ๆ ก็พากันหัวเราะให้กับคนทะเล้นที่เจอคนจริงสวนกลับ “เลิกคิดเรื่องแบบนี้ซัก 5 นาทีเถอะนะ ถือว่าขอกัน ให้ได้มั้ย” สมายถามเซนกลับไป เจ้าภาพก็ได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ หันไปบอกบอย “เอ้ามึง จับเวลาดิ ครบแล้วบอกกู” “โว๊ะ!!! มึงนี่ก็เล่นไม่เลิก เดี๋ยวกูตบหัวหลุด เบาได้เบา เกรงใจหน่อย เพื่อนเป็นผู้หญิง” บอยหันมาบ่น “แหม...เค้าคิดถึง ไม่เจอนาน แซวเล่นนิด ๆ หน่อย ๆ ตัวเองไม่โกรธเค้าน้า” เซนทำตาปริบ ๆ มองสมาย “อ่ะ แซวกันพอประมาณเนอะ แซวกันมาก ๆ ระวังจะได้กันเองนะครับเพื่อนครับ” ปราบตะโกนสงบศึก “เฮ้อ...” สมายถอนหายใจ ส่ายหัวยิ้ม ๆ แล้วจึงหันไปคุยกับโบว์ต่อ “แล้วแกกลับเมื่อไหร่เนี่ยโบว์ คราวนี้อยู่กี่วัน อยู่หลาย ๆ วันหน่อยดิ จะได้ไปเที่ยวด้วยกันมั่ง” “นั่นดิ กว่าจะมาได้แต่ละครั้ง มาทีก็อยู่แปป ๆ” หมอกถามโบว์อีกคน “อีกสองวันก็กลับแล้ว คุณสามีต้องไปดูสาขาใหญ่ที่อเมริกาต่อ ส่วนเราก็จะไปช็อปปิ้ง 555” โบว์ตอบเพื่อน เธอแต่งงานกับนักธุรกิจไทย ที่มีบริษัทสาขาหลักอยู่ที่อเมริกา ทำให้ไป ๆ มา ๆ ไม่ได้อยู่ไทยเป็นหลัก และเป็นเหตุให้มาเจอเพื่อน ๆ ได้ไม่บ่อยนัก “ค่ะ คุณนาย สบายจริง” จีนมองบนให้เพื่อน “เดี๋ยวรอบหน้ามาวันไหนบอกด้วย จะฝากหิ้วของ” “ได้ ๆ เบิกเงินที่ใคร แกหรือปราบ 555” โบว์ตอบกลับพร้อมแซวเพื่อนต่อ จีนทำแค่ยิ้มให้แล้วชี้นิ้วไปที่สามี เพื่อน ๆ หัวเราะลั่นทันที “เอ้าพวกมึง รีบแดก กูจะกลับไปเก็บดอกเบี้ยจีนล่วงหน้าหน่อย พักหลัง ๆ รู้สึกรูดเก่งนัก” ปราบหันมาคาดโทษภรรยาตัวดี “เชี่ย...น้องจีนรูดเก่งหรอครับเนี่ย ไอ้ปราบไม่เห็นเคยบอก” เซนหันมาแซวแฟนเพื่อนบ้าง “ไอ้เชี่ยเซน เมียกู กูแซวได้คนเดียว แล้วที่กูพูดเนี่ย รูดบัตร ไอ้สัส” ปราบด่าเซน ไม่รู้ทำไมชอบแซวจีนนัก รู้ว่าแซวแล้วจะโดนเค้าด่า ก็ยังจะแซว “ไหน ในนี้ใครรักกูบ้างนะ วันนี้มาฉลองวันเกิดให้กู หรือมารุมด่ากู ทำไมทุกคนทำเหมือนกูเป็นสนามอารมณ์ล่ะ ทำไมนะ เพื่อนบอย เพื่อนบอยรักเซนมั้ย” เซนตัดพ้อ ทำน้ำตาคลอ เอียงหัวไปซบไหล่บอย พลางทำหน้าอ้อนส่งให้บอย “รักนะครับเพื่อนเซน แต่ไปอ้อนไกล ๆ ตีนกูนิดนึงครับ เดี๋ยวมันกระตุก” บอยตอบเพื่อนแล้วนั่งร่วมวงกันหัวเราะกับคนที่เหลือ “ใช่สิ กูมันลูกเมียน้อย ไม่มีใครรัก” พูดจบก็ทำหน้างอน สะบัดหน้าหนีเพื่อน ด้านเพื่อน ๆ เมื่อได้ยินประโยคนั้น ก็เริ่มใจไม่ดีพากันเปลี่ยนเรื่อง หาวิธีง้อไอ้คนขี้งอน จีนหันไปสะกิดแขนสมาย ให้พูดอะไรหน่อย สมายมองหน้าเพื่อนที่เหลือ ว่าทำไมต้องเป็นเธอ “โอ๋ ๆ น้องเซนไม่งอนนะคะ พวกพี่รักน้องเซนทุกคนเลย มามะ หันมาชนแก้วหน่อย” แล้วเจ้าภาพก็หันมายิ้มกว้างยกแก้วยื่นมากลางวงอย่างไว เพื่อน ๆ รีบยกแก้วมาชน และหัวเราะไปพร้อม ๆ กัน เซนคือคนที่คอยสร้างสีสันและเสียงหัวเราะให้กับพวกเค้า ถ้าไม่มีเซน บรรยากาศก็คงจะเงียบไปถนัดตา มันแกล้งงอน ก็แกล้งง้อมันหน่อย อย่างน้อยก็ทำให้มันรู้ว่าพวกเค้ารักมันมาก งานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดเซน จบลงในเวลาเที่ยงคืน เรียกได้ว่าอยู่กันจนร้านปิด ด้านสองสาวนั้นสามีสุดที่รักของโบว์มารับกลับ และจะแวะไปส่งสมายให้ก่อน ส่วนหนุ่ม ๆ ช่วยกันขอข้าวของเจ้าภาพมาส่งมันที่รถ แล้วแยกย้ายกันกลับบ้านไป