Chapter 9 อย่าทิ้งข้าไป
1111 คำ
Chapter 9 อย่าทิ้งข้าไป
“ข้าแอบตรวจสอบอย่างลับๆ เป็นฝีมือของคุณหนูคนเล็กของสกุลหลี่ ที่คิดวางแผนใส่ยาพิษให้พี่สาวต่างมารดาตาบอดเพื่อจะแย่งคู่หมั้นของพี่สาวไป”
เมื่อหยอกเย้าท่านแม่ทัพพอหอมปากหอมคอแล้ว นายกองหวงก็ปรับเปลี่ยนอารมณ์และสีหน้ากลายเป็นเครียดขรึมทันที
“ไม่ต่างจากที่ข้าคิดไว้นัก เป็นเรื่องราวที่ไม่ได้ซับซ้อนอะไร”
แม่ทัพหยักหน้าช้าๆ สตรีนั้นล้วนงดงามเฉกเช่นดอกไม้ในทุ่งกว้าง บางดอกเบิกบานสดใส บางดอกแม้จะงดงามแต่ก็เต็มไปด้วยพิษร้ายและความอิจฉาริษยา
“พิษตัวนี้ไม่มียาแก้พิษ แต่สามารถค่อยๆ ถอนพิษและรักษาได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลาขอรับ”
พูดจบหวงไท่หัวก็ยื่นกระดาษอีกใบ ซึ่งเป็นเทียบยาสำหรับจัดซื้อสมุนไพรมารักษา
จางจ้าวถางยื่นมือไปตบบ่าอีกฝ่ายอย่างขอบใจ แม้จะค่อนข้างขี้เล่นกวนประสาท แต่เป็นคนที่ช่างสังเกต อีกทั้งยังฉลาดเป็นกรด เขาจึงมักให้นายกองหวงอยู่ข้างกายเสมอๆ
“ข้าคงต้องเร่งเดินทางกลับไปยังแคว้นหาน เพื่อตระเตรียมจวนสกุลจางให้พร้อมสำหรับการต้อนรับทุกท่านกลับจวนอีกครั้ง”
“ฝากเจ้าด้วย และฝากขอบใจพวกเราทุกคนในกองทัพที่ยังเชื่อมั่นในตัวข้าและรอคอยข้ากลับไปเสมอ”
แม้ว่ากองทัพของเขาจะถูกจัดสรรปันส่วนไปเข้าร่วมกับกองทัพอื่นๆ ภายใต้การควบคุมดูแลของเสนาบดีกลาโหม กระนั้นทุกคนต่างเฝ้ารอที่จะกลับมาร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับแม่ทัพของตน
“ขอรับท่านแม่ทัพ”
นายกองหวงค้อมกายเคารพก่อนจะกระโดดหายเข้าไปในความมืดมิด
หลี่ซินเหมยรู้สึกตัวตื่น โลกที่ไม่มีแสงสว่างทำได้เพียงใช้ความรู้สึกและประสาทสัมผัสคอยเงี่ยหูฟังเสียงนกร้อง เสียงแมลงตัวเล็กตัวน้อยส่งเสียงจอแจ สังเกตช่วงเวลาจากอากาศที่อบอุ่นขึ้น จากแสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่ตกกระทบลงบนผิวหนัง
หญิงสาวค่อยหยัดกายลุกจากเตียง ควานมือทั้งสองไปเบื้องหน้าอย่างไม่คุ้นเคย หากเป็นเรือนสกุลหลี่นางยังพอจะเดินเหินไปยังห้องต่างๆ เพราะอาศัยความทรงจำที่เกิดและเติบโตที่นั่นจนสามารถหลับตาเดินไปยังห้องต่างๆ ได้
ทว่าไม่ใช่ที่กระท่อมหลังนี้...
นางไม่คุ้นชิน ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน ไม่รู้ว่าประตูหน้าต่างอยู่ที่ใด
โครม!
นางชนเข้ากับอะไรบางอย่าง ดูเหมือนของสิ่งนั้นจะล้มกลิ้งลงไปที่พื้น นางยังคงยื่นมือไปเบื้องหน้า เท้าทั้งสองค่อยๆ ก้าวเตาะแตะไปอย่างระมัดระวัง
“ท่านพี่...”
เอ่ยเรียกหาสามีด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะพบว่าเบื้องหน้าคือประตู นางเปิดออกไปแล้วย่ำเท้าลงบนผืนหญ้าที่ค่อนข้างเปียกแฉะ
เมื่อคืนฝนตกงั้นหรือ นางนอนหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียจนไม่ได้ยินเสียงฝน
“ท่านพี่อยู่ไหนเจ้าคะ ท่านพี่”
หญิงสาวยังคงเรียกหา วูบหนึ่งในใจนั้นแสนหวาดกลัว หากเขาทิ้งนางเล่า หากเขาเหนื่อยหน่ายที่จะต้องดูแลภรรยาตาบอดเช่นนางเล่า
ขมปร่าที่ลำคอ รู้สึกได้เลยว่าหยาดน้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาจากดวงตาที่มืดบอด
“ยะ...อย่าทิ้งข้า ได้โปรด”
ซินเหมย
สะอึกสะอื้นร่ำไห้ ยืนกระสับกระส่ายอยู่หน้ากระท่อมครู่ใหญ่จึงค่อยๆ ออกเดินไปรอบๆ ชักเท้าแล้วหยุดชะงักเป็นระยะด้วยกลัวว่าอาจจะเผลอไปเหยียบพืชผักที่สามีปลูกไว้ แม้ว่าลักษณะการพูดจาของเขาจะดูไม่เหมือนชาวสวนเลยก็ตาม
น้ำเสียงที่ทุ้มนุ่ม คำพูดสุภาพ และกิริยาต่างๆ ที่นางสัมผัสได้นั้นราวกับเขาถูกอบรมมาจากครอบครัวที่มีอันจะกิน คล้ายกับว่าเป็นคุณชายจากตระกูลไหนสักตระกูล
แต่นางอาจจะคิดไปเองก็ได้ เวลานี้นางมองไม่เห็นอะไรเลย ใช้เพียงความรู้สึกและหัวใจนำทาง อาจเป็นเพราะนางรู้สึกดีกับเขานางจึงคิดเข้าข้างเขาไปเองก็เป็นได้
หลี่ซินเหมยนังคงเดินไปเรื่อยๆ จนไปพบกับห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งอยู่ไกลจากกระท่อมพอสมควร นางจึงเปิดประตูเข้าไปโดยยื่นเพียงมือเข้าไปก่อนจากนั้นจึงค่อยๆ ก้าวเข้าไปช้าๆ
“ท่านพี่อยู่ในนี้หรือไม่เจ้าคะ”
นางร้องถาม เมื่อความเงียบคือคำตอบนางจึงจะหมุนตัวกลับ ทว่าสะโพกกลับไปกระแทกเข้ากับตู้เก็บของจนทำให้ของที่อยู่ด้านบนร่วงลงมา และสิ่งนั้นคือตาข่ายดักปลาขนาดใหญ่
ซินเหมยพยายามแกะตาข่ายดักปลาออก แต่เพราะมองไม่เห็น ยิ่งแกะจึงยิ่งพันรัดจนท้ายที่สุดนางก็ล้มกลิ้งลงไปกับพื้นไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้
มิหนำซ้ำลมที่พัดแรงยังกระแทกประตูจนปิดลง
ปัง!
โลกที่มองไม่เห็น แล้วยังไม่สามารถขยับตัวได้อีก ทำให้ความกลัวแล่นปราดเข้าเกาะกุมหัวใจ เหงื่อหยดโตเกาะที่ปลายจมูก หัวใจเต้นรัวแรงหากว่าสามีหนีหายไป นางคงต้องตายโดยที่มีตาข่ายดักปลาพันรัดรอบกายเช่นนี้
แต่เขาจะหนีนางไปจริงหรือ...
น้ำตารื้นออกจากดวงตา ริมฝีปากขบเม้มสั่นเทิ้ม นางตัดสินใจส่งเสียงร้องตะโกนเรียกหาสามีจนสุดเสียง
“ช่วยด้วย! ท่านพี่ช่วยข้าด้วย!”
“....”
เขาไปไหน เขาอยู่ที่ไหน เป็นคำถามที่ไม่อาจรู้ได้ว่านางจะได้รับคำตอบหรือไม่ หลี่ซินเหมยเริ่มสะอื้นไห้จนตัวโยน ก่อนจะตัดสินใจตะโกนออกไปอีกครั้ง
“ท่านพี่ช่วยข้าด้วย!”
โครม!
ประตูห้องเก็บของถูกเปิดออก หากหญิงสาวมองเห็นนางจะเห็นว่าจางจ้าวถางมีสีหน้าตกใจมากเพียงใด เขาวิ่งหานางไปทั่วจนเหนื่อยหอบ เมื่อได้ยินเสียงร้องมาจากห้องเก็บของเขาก็รีบวิ่งมาทันที
“น้องหญิง!”
“ทะ...ท่านพี่!”
ชายหนุ่มรีบแกะตาข่ายดักปลาออก ทันทีที่ซินเหมยเป็นอิสระนางก็โผเข้ากอดเขาเอาไว้แน่น
“ข้ากลัว! ข้ากลัว!”
สะอึกสะอื้นร่ำไห้เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวหาใช่เสแสร้ง แม่ทัพจางกอดตอบนางเอาไว้ มือหนาวางลงบนศีรษะแล้วลูบแผ่วเบาอย่างปลอบโยน
“ข้าอยู่นี่แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว”
“ฮึก...ฮึก...ข้าคิดว่าท่านจะทิ้งข้า”
- ผู้เขียน
