พ่ายรักภรรยามือสอง

ตอนที่ 1 ซื้อบริการทางเพศ (2)

จังหวัดนครศรีธรรมราช อากาศในช่วงบ่ายวันนี้ร้อนอบอ้าวมาก ทั้งเจ้านายและลูกน้องต่างขยับคอเสื้อ ดื่มน้ำเย็น หาอะไรมาพัดกันยกใหญ่ก่อนจะมีใครเป็นลมตาย พวกเขากำลังทำงานในสวนยางพาราขนาดใหญ่อันดับหนึ่งในจังหวัดนครศรีฯ เจ้าของสวนยางเป็นผู้ทรงอิทธิพลในจังหวัดนี้รวมถึงภาคใต้ก็ด้วย ผู้หลักผู้ใหญ่หลายคนผันตัวไปเล่นการเมือง ลง ส.ส. ลงผู้ว่า รับราชการครู เป็นตำรวจยศใหญ่กันทั้งนั้น จึงเรียกได้ว่าในจังหวัดนครศรีฯ ไม่มีใครกล้าหือกล้ามีเรื่องด้วยเลยสักคนแม้จะเป็นรุ่นหลานรุ่นเหลนตัวเล็กๆ ก็ไม่กล้า

ผู้บริหารสวนยางพาราคนปัจจุบันคืออิทธิพล อิทธิพลเป็นคนตัวสูงใหญ่ กำยำ ล่ำสัน ผิวสีแทนคร้ามแดด ใบหน้าก็แสนจะดุ แผดเสียงสั่งงานแต่ละทีไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าอู้งานเลยแม้แต่คนเดียว นับจากกลับจากกรุงเทพก็ผ่านมาร่วมสามสัปดาห์แล้ว คนงานจับกลุ่มนินทาว่าเขาอารมณ์ร้ายมากขึ้น บังเอิญไปได้ยินเข้าพวกมันวิ่งหนีกระเจิงป่าราบ ซึ่งก็จริงของพวกนั้นนั่นแหละ เขาโคตรจะหงุดหงิด! ใบหน้าแสนหวานของอดีตว่าที่คู่หมั้นเพื่อนสนิทยังลอยวนเวียนในหัว

บ้าฉิบ! เขาเก็บหน้าหล่อนไปฝันถึงขั้นไม่มีอารมณ์นอนกับคนอื่น ใจเรียกร้องว่าอยากได้ผู้หญิงคนนั้นสักครั้ง แค่ครั้งเดียวให้พอหายอยาก!

“เร่งมือเข้าสิโว้ยพวกเอ็ง ชักช้าให้หมดเวลางานก่อนหรือไง” หัวหน้าคนงานคอยคุมอยู่ด้านใน

“พ่อฮะ! พ่อ!”

เด็กชายคนหนึ่งร้องเรียกหนึ่งในกลุ่มคนที่กำลังทำงาน แกเป็นเด็กชายวัยเจ็ดขวบแต่งกายด้วยชุดบอลสโมสรดัง ปั่นจักรยานเข้ามาใกล้ก่อนชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของสวนยางจะปรายสายตาไปปรามลูกน้อง แทนการสั่งงาน แล้วเดินออกมานั่งยองๆ ลงรอลูกชายเดินเข้ามาหา

“พ่อ!”

“ว่าไงลูก ปั่นจักรยานมาหาพ่อซะไกล”

“พ่อทำงานเสร็จหรือยังฮะ ไปเตะบอลกับเจ้าคุณหน่อยสิ”

“แล้วโม่ไปไหน ทำไมไม่มาเตะกับเจ้าคุณล่ะ”

“น้าวิบอกว่าโม่ไม่สบายฮะ ตัวร้อนจี๋เลย กลัวเจ้าคุณจะติดไข้”

“พ่อทำงานยังไม่เสร็จด้วยสิ ทำไงดี” มือใหญ่วางบนศีรษะ โยกหัวเจ้าคุณไปมา ใบหน้าของเด็กชายคนนี้ถอดแบบมาจากเขาเป๊ะเหมือนก็อปวาง

“แต่เจ้าคุณอยากเตะบอลกับพ่อนะฮะ ไม่ได้เตะด้วยกันนานแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าคุณกลับไปรอที่บ้านนะ พ่อจะตามไป”

“เย่! รีบมานะฮะ” เด็กชายดีใจ รีบวิ่งย้อนกลับไปที่จักรยานคันเล็ก ขึ้นคร่อมแล้วปั่นมุ่งหน้ากลับไปยังบ้านหลังใหญ่

สวนแห่งนี้ถึงแม้จะกว้างและน่ากลัว แต่ก็เปรียบเสมือนสวนหลังบ้านของเจ้าคุณ ลูกชายเขาเป็นเด็กฉลาดไม่ว่าพ่อจะอยู่ไหนก็มักจะตามหาเจอเสมอ วันหยุดมารดาเขามักจะมาพาหลานไปนอนด้วยที่บ้านในตัวเมือง ส่วนเขาก็มักจะพาสาวๆ มาค้างด้วยเสมอ คนในไร่ต่างรู้กันดีว่าเขาเป็นคนยังไง ต่อหน้าลูกเขาเป็นพ่อที่ดี แต่ต่อหน้าคนอื่นเขาเป็นเหมือนซาตานไร้หัวใจ คนงานในสวนต่างเกรงกลัวเขาทั้งนั้น ไม่ค่อยมีใครกล้ามีปากมีเสียงอะไรด้วย

เขาลุกขึ้นยืน ปัดเศษดินออกจากต้นขา มองเจ้าคุณปั่นจักรยานไปตามถนนดินขรุขระ ก่อนจะเดินย้อนกลับมาคุมคนงานแบบเฝ้าสังเกตการณ์ราวสิบนาที

อิทธิพลย้อนกลับมาขึ้นรถมอเตอร์ไซด์ ขับกลับบ้านไปเตะบอลกับลูกชาย เขาร้องเรียกลูกชายตั้งแต่ยังไม่ลงจากรถเลยด้วยซ้ำ

“เจ้าคุณ พ่อมาแล้ว ขอพ่อเปลี่ยนชุดแป๊บนะลูก” ว่าพลางถอดเสื้อออกจากกายกำยำ เดินผ่านประตูเข้ามาข้างใน ทว่าสายตากลับมองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังป้อนขนมเจ้าคุณด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน

ทั้งสองหันมามองทางนี้พอดี เจ้าคุณส่งเสียงเรียกอย่างดีใจ ส่วนผู้หญิงคนนั้นรีบเมินหน้าหนี อาจเป็นเพราะหล่อนเขินอายที่เห็นเขาเปลือยอก

“พ่อฮะ! น้าวิทำข้าวกับขนมมาฝากเราฮะ อร่อยมากเลย”

วิภาดาส่งรอยยิ้มแสนหวานมาให้ แม้จะยังขัดเขิน “ขอโทษที่มารบกวนนะคะ วิทำอาหารไว้เยอะ ก็เลยตักใส่ปิ่นโตแบ่งมาให้พี่อิฐกับน้องเจ้าคุณ”

“ขอบคุณฮะน้าวิ กับข้าวอร่อยสุดๆ ไปเลยฮะพ่อ”

ลูกชายก็ขยันเชียร์ซะจริง อิทธิพลชี้หน้าลูกอย่างรู้ทันแต่เจ้าคุณก็ไม่สนใจ ยิ้มกว้าง เวลาลูกบอกอยากได้วิภาดาเป็นแม่ใหม่เขาเครียดทุกที เพราะไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเจ้าหล่อน น้องวิเป็นคนน่ารัก แม่ม่ายลูกติดสามีทิ้งเหมือนกับเขาที่มีลูกติดเหมือนกัน ดังนั้นคนแถวนี้จึงค่อนข้างเชียร์ แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กัน เขาไม่ใช่คนดี มีเรื่องผู้หญิงเข้ามายุ่งเกี่ยวตลอด จึงไม่อยากให้วิภาดาต้องมาเสื่อมเสียเพราะคบกับเขา

ที่สำคัญเขาไม่ได้รักวิภาดา เขาเลิกคิดจะมีรักใหม่ตั้งแต่ภรรยาเสียชีวิต การรักใครสักคนทำให้หัวใจของเขาอ่อนแอ และการเสียคนที่รักไปทำให้ชีวิตเขาไม่เป็นผู้เป็นคน ประจักษ์กับตัวเองแล้ว เมื่อหลายปีก่อนที่ภรรยาสุดที่รักถูกรถชนเสียชีวิตคาที่โดยไม่มีคำลาใดๆ

พราวฟ้าจากเขาไปก่อนวัยอันควร อิทธิพลพยายามเลิกนึกถึงเรื่องในอดีต ตีสีหน้าเคร่งขรึมตามเดิมเอ่ยกับวิภาดาด้วยความสุภาพ “ขอบคุณนะครับน้องวิ เจ้าคุณรอพ่อก่อนนะ ไปเปลี่ยนชุดแป๊บเดียว”

“ฮะพ่อ ผมจะกินขนมของน้าวิรอ” เด็กชายนั่งลงกินขนมกับน้าวิ

“อร่อยไหม น้าทำไว้เยอะเลยแต่โม่ป่วย กินไม่ได้”

“ไว้วันหลังโม่หายป่วยน้าวิทำให้โม่กับเจ้าคุณกินอีกนะฮะ”

“ได้จ้ะ กินเยอะๆ นะ” วิภาดาป้อนขนมเด็กชายอย่างเต็มใจ

สองพ่อลูกใส่ชุดนักฟุตบอลเดินออกมาสนามหลังบ้านที่มีโกลสองทาง ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่หลายชนิด ไกลออกไปเป็นวิวสวนยางพาราโอบล้อมบ้านหลังใหญ่ พวกเขาเตะกันอย่างสนุกสนานโดยมีวิภาดาคอยยืนมองจากไกลๆ

เกือบทุกวันหลังเลิกเรียน กาโม่ ลูกชายวิภาดาเพื่อนร่วมชั้นวัยเดียวกันกับเจ้าคุณจะปั่นจักรยานมาเตะบอลด้วยกันเป็นประจำ แต่วันนี้ป่วย เจ้าคุณจึงต้องชวนพ่อมาเล่นด้วย ทั้งสองสลับกันเตะกับเฝ้าโกล ออกมาเดาะบอล เลี้ยงลูกบอล

วิภาดาส่งยิ้มเอียงอายไปให้หนุ่มหล่อเจ้าของสวนยางอีกครั้ง ก่อนจะขับมอเตอร์ไซด์กลับบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากสวนยางแห่งนี้ เพราะใครๆ ก็ต่างเชียร์และคิดว่าเหมาะสม วิภาดาจึงรอคอยอิทธิพลลืมภรรยาเก่าอย่างอดทน

ไม่ว่าเขาจะมีเรื่องผู้หญิงเยอะแค่ไหนก็ไม่ถอดใจง่ายๆ หวังไว้ว่าสักวันหนึ่งความรักความจริงใจจากหล่อนจะเขย่าหัวใจเขาได้

“พ่อฮะ คุณย่าโทรมาหาเจ้าคุณ บอกว่าวันศุกร์หลังเลิกเรียนจะให้ลุงช้างมารับที่หน้าโรงเรียนนะฮะ”

“จะไปไหนกันอีก”

แม่เขาติดหลาน ชอบแย่งเลี้ยงอยู่เรื่อย

“ไปกระบี่ฮะ บ้านยายทวด เจ้าคุณจะไปกินกุ้งตัวใหญ่ๆ”

เด็กชายบอกเล่าพลางเลี้ยงบอลหลบบิดา บ้านหลังนี้เจ้าคุณอยู่กับพ่ออิฐสองคน มีแม่บ้านแต่ก็คอยเทียวไปเทียวมาทำความสะอาดไม่ได้อยู่ประจำ ช่วงเวลากลางคืนเงียบมาก แต่ก็ไม่เคยมีโจรมีขโมยขึ้นบ้านเลยสักครั้ง

“ไปกินคนเดียว ไม่ยอมชวนพ่อเลยนะ อย่างนี้พ่อก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้วสิ” แย่งบอลจากเท้าลูกแล้วรอเจ้าคุณมาแย่งกลับ เด็กชายแย่งไปได้สำเร็จและเลี้ยงไปเตะเข้าโกลตุงตาข่ายสวยงาม ร้องไชโยกระโดดตัวลอย

“พ่อก็ชวนน้าวิมาอยู่ด้วยสิฮะ จะได้ไม่เหงา”

“ทะลึ่งใหญ่แล้วนะเรา ใครบอกว่าพ่อชอบน้าวิ”

“ลุงต๊ะบอกฮะ เจ้าคุณก็อยากให้น้าวิมาเป็นแม่นะฮะ”

“พูดแบบนี้ระวังแม่พราวมาเข้าฝันนะ” ขู่นิดเดียวลูกรีบยกมือปิดปาก ส่ายหน้าไปมาขอโทษแม่พราวใหญ่เลย อิทธิพลหัวเราะ เข้าไปใกล้ลูกอุ้มเด็กชายขึ้นมาขี่หลังพาเดินกลับเข้าทางประตูด้านหลังบ้าน “พ่อล้อเล่น”

“ก็เจ้าคุณอยากให้มีคนมาดูแลพ่อนี่ฮะ พ่อทำงานหนัก แม่พราวก็มาดูแลพ่อไม่ได้” ลูกชายอธิบายด้วยเหตุผลทำให้คนเป็นพ่อภูมิใจ

“ชักจะฉลาด แสนรู้ พูดเยอะเกินไปแล้วนะ อย่างนี้ต้องโดนจับทุ่ม ย้ากกก!” เด็กชายวัยเจ็ดขวบถูกโยนลงโซฟากระเด้งตกลงบนพื้น หัวเราะร่าเริงหลบการโจมตีครั้งต่อไปจากบิดา สองพ่อลูกเล่นกันสนุกสนานจนบ้านเละ หมอนตกกระจายเต็มพื้น หลังเล่นเสร็จก็ไม่มีใครเก็บบ้าน

ทั้งสองมากินอาหารมื้อค่ำที่แม่บ้านทำไว้ให้ รวมถึงมีอาหารฝีมือวิภาดาอีกสองอย่าง เป็นเมนูปักษ์ใต้ เจ้าคุณบริการพิเศษคอยตักใส่จานให้

“ฮึ!” อิทธิพลตวัดสายตามองไอ้ตัวแสบที่ขยันโฆษณาความดีของวิภาดา เด็กอายุแค่นี้ทำไมแก่แดดจังเลยนะ สมัยเขายังเป็นเด็กชายอิทธิพล น่าจะยังแก้ผ้าวิ่งอาบน้ำฝนอยู่เลย ไม่เป็นพ่อสื่อพ่อชักให้ผู้ใหญ่แบบนี้หรอก