บุญแล้วทูนหัวมีผัวเป็นพี่

ต้องทำยังไงถึงจะมีเมียชื่อยี่โถ

"วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะคนบ้า!" ปากเล็กๆที่บวมช้ำหลังจากถูกอีกปากประกบเข้ามาอย่างทำโทษในทุกๆครั้งที่เธอพูด 'กู' กับเขา ก่นด่าคนคนที่พาตัวเธอมายังคอนโดของตัวเองโดยพละการอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว

"เงียบก่อนถึงจะปล่อย" จ้าวฮานที่ยังคงแบกยี่โถไว้บนบ่าแกร่งว่าอย่างต่อรองและแน่นอนว่าคนที่ต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการก็รีบรูดซิปปากของตัวเองในทันที

"ก็แค่นี้" สำหรับจ้าวฮานแล้วอย่างไรเสียผู้หญิงก็ยังเป็นผู้หญิงวันยังค่ำ เขาจึงไม่ได้ถือโทษโกรธอันใดที่เธอกระทำตัวไม่น่ารักกับเขาเมื่อก่อนหน้านี้

แต่เอาเข้าจริงถ้าดื้อบ่อยกว่านี้ก็คงจะดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องจูบปากหวานๆ นั่นได้ตลอดยังไงละ!

"ฉันขอโทษ" เป็นจ้าวฮานที่เอ่ยขึ้นก่อน "ฉันรู้ว่าฉันแย่ที่ไม่ยอมรับเธอเข้าทำงาน"

"เหอะ! มาขอโทษตอนนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา" ยี่โถว่าอย่างน้อยใจเพราะยังจำสายตาของเขาที่มองเธอในวันนั้นได้อย่างขึ้นใจ

"จริงๆ แล้วฉันก็พอจะรู้ว่าตัวเองไม่มีมารยาทที่ใส่ชุดแบบนั้นไปตามนัดสัมภาษณ์งาน แต่คุณจะให้ฉันทำยังไงได้ละก็ในเมื่อฉันไม่มีเงินพอที่จะซื้อชุดใหม่ แล้วชุดนั้นจริงๆ แล้วมันไม่ใช่ของฉัน มันเป็นของเจ้าของห้องคนก่อนต่างหากละ" เธอไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะไปบอกให้เขารับรู้ทำไมแต่เพราะความน้อยใจจึงทำให้เธอเผลอพูดออกไปจนหมด

"บ้านฉันล้มละลาย พ่อเกือบเสียชีวิตแม่ก็กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ฉันก็เลยต้องเที่ยวหางานทำตัวเป็นเกลียวแล้วดูสิ่งที่คุณทำ คุณ...คนใจร้าย" เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องไปรู้สึกน้อยใจอะไรเขาเอาเสียขนาดนั้น ทั้งที่ระหว่างเธอกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่เกี่ยวเนื่องกันเลยแม้แต่น้อย...

"คุณรังแกฉันทำไมคนใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย..."

"คุณ...ผมขอโทษ" หัวใจของชายแกร่งที่ยกย่องเพศแม่เหนือสิ่งอื่นใดในโลกใบนี้ก็ถึงกับวูบไหวในทันที่ได้รับรู้ว่าชะตาชีวิตของเธอนั้นช่างฟังดูหดหู่เอาเสียเหลือเกิน

"ผมแค่คิดว่าคุณเป็นเด็กวัยรุ่นที่จงใจจะแอบแฝงเข้ามาทำงานโดยใช้วุฒิการศึกษาปลอม" ที่ผ่านมาได้มีเด็กสาวรุ่นๆ จำนวนหนึ่งซึ่งทำงานกันเป็นกระบวนการที่ค่อยผลัดเวียนกันเข้ามาสมัครเข้ามาทำงานในบริษัทของเขาในตำแหน่งต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับตำแหน่งเลขา...

อาจจะเพราะเขานั้นดูอัธยาสัยดี ยิ้มแย้มแจ่มใสกับพนักงานผู้หญิง จึงทำให้ใครก็พากันคิดเอาไปว่าเขานั้นเป็น 'เสือผู้หญิง'

ทั้งที่จริงๆ แล้วเขานั้นเพียงแค่รู้สึกนับถือผู้หญิงที่ทำงานหาเลี้ยงครอบครัว เพราะมันมักจะทำให้เขาคิดถึงแม่ของตัวเองในตอนที่มีปัญหากับพ่อและเลี้ยงดูลูกแฝดสามคนมาเพียงลำพัง

จึงเป็นเหตุผลให้เขาไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนกลับมาใช้นามสกุลของพ่อ ถึงแม้มันจะเป็นนามสกุลที่ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามมากแค่ไหนก็ตาม

"คุณก็เลยทำท่าหยามเหยียดใส่ฉันแบบนั้นสินะ"

"ก็คุณพูดคำหยาบกับผม"

"แต่คุณเป็นคนที่ต่อว่าฉันเรื่องปลอมวุฒิการศึกษาก่อน หากมีใครมาต่อว่าแบบนั้นเป็นคุณคงจะอยู่เฉยอยู่ได้ไหม พ่อพระดีนี่" ยี่โถพ่นเสียงขึ้นจมูกอย่างประชดประชัน เขาพูดราวกับว่าเธอทำตัวเองแบบนี้มันถูกต้องที่ไหนกัน หมั่นไส้นัก!

"ทูลหัว ผมขอโทษ" ชายที่ได้ชื่อว่าสืบสกุลตระกูลมาเฟียเก่าแก่ก้มไหว้เด็กสาวรุ่นน้องเพื่อขอขมาโทษอย่างไม่มีท่าทีว่าจะเคอะเขิน

"จะมาไหว้ทำไม คุณแก่กว่าฉันตั้งหลายปี" มือเล็กๆ ของร่างสูงโปร่งตรงเข้ารองรับมือหนาที่ยังคงก้มไหว้ตัวเองไม่เลิกด้วยความตกใจ

"แก่ที่ไหน" จ้าวฮานว่าอย่างไม่ห็นด้วยขณะจมูกสันคมก็แอบสูดดมกลิ่นหอมจากมือนางอย่างเนียนๆ

"ถึงจะอายุสามสิบ แต่สามสิบยังแจ๋วนะจ๊ะ" แม้ปากจะสนทนาอยู่กับคนตรงหน้าแต่จมูกโด่งนั้นก็ยังคงกดอยู่กับมือนิ่มสวยนั้นอย่างไม่มีท่าทีว่าจะถอนตัว

"หอมจัง อ้าว...ละคุณจะมาดึงกลับทำไมคนกำลังหอมมืออยู่" มุมปากของคนฉวยโอกาสแบะคว่ำลงอย่างน้อยใจคล้ายว่าเด็กไม่ได้ซื้อของเล่นที่ตัวเองอยากได้

"คุณคนบ้า! เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะฉันจะกลับที่พักของฉันแล้ว" แก้มนางแดงปลั่งราวมะเขือเทศสุกด้วยความเขินอาย คู่ตาสวยนั้นมองลงจรดเท้าของตัวเองเพื่อหลบเลี่ยงสายตาโลมเลียของใครบางคนที่กำลังมองมา

"ขอหอมหน่อยนะ แค่หอมมือเอง" คนหน้าหนารบเร้าอย่างไม่มีท่าทีจะยอมแพ้ซ้ำยังฉกดึงเรียวมือนั้นเข้ามากอบกุมเอาไว้แนบเคียงแก้มสากเสียอีกด้วย

"คุณคนบ้า!" แม้ปากจะด่าแต่ก็ไม่คิดว่าจะดึงมือกลับอย่างเมื่อคราวก่อน สายตาที่เคยหลบลงต่ำค่อยๆช้อนขึ้นมองใครบางคนที่กำลังใช้จมูกถูไถมือเธออยู่ราวกับแมวเหมียวตัวน้อยๆ

"หอมเป็นบ้า หอมจนผมอยากจะฆ่าไอ้คนที่ได้ดมก่อนหน้าให้มันตายห่าลงโลงไปซะ" เสียงที่เคยอ่อนหวานนุ่มนวลพลันกลายเป็นเสียงแข็งกระด้างในทันทีที่นึกไปถึงชายทีดอมดมกลิ่นมือนางเมื่อก่อนหน้า

"คุณพูดอะไร เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องฆ่าต้องแกงกันเลยหรือไง" ยี่โถว่าเสียงสั่นด้วยความหวาดผวาหากแต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะดึงมือตัวเองกลับคืนมา

"เป็นเพราะคุณ!" ตาคมตวัดขึ้นสบตากับสองตากลมหวานตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง "คุณยอมให้มันดมมือ คุณทำให้ผมคลั่งจนแทบจะกระทืบมันให้ตายคาตีน"

"คุณ! เสียงปืนนั้น!"

"ใช่ ผมเอง" จ้าวฮานยอมรับอย่างหน้าตายราวกับว่าการยิงลูกตะกั่วภายในคลับนับเป็นเรื่องปกติที่ใครเขาก็ทำกัน

"คุณ คนป่าเถื่อน! ถ้าเกิดฉันเผลอไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจเข้าคุณไม่ฆ่าฉันทิ้งเลยหรือไง" ยี่โถว่าอย่างเริ่มหวาดระแวง ครั้นจะดึงมือกลับก็โดนมือแกร่งนั้นจับเอาไว้แน่นอย่างไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย

"คุณฮาน คุณทำให้ยี่โถกลัว"

"เรียกพี่ได้ไหม" จ้าวฮานมองท่าทีตัวสั่นเหมือนลูกนกตัวน้อยๆนั้นอย่างนึกเอ็นดู

"แล้วพี่จะให้ค่าขนมจนหมดบัญชีของพี่เลย อยากได้อะไรบอกพี่มาทูลหัว ต้องทำยังไงถึงจะมีเมียชื่อยี่โถบอกบุญไอ้ฮานทีเถอะ" ยอมรับว่าครั้งแรกก็แอบตัดสินใจหญิงสาวจากเสื้อผ้าที่หล่อนนั้นสวมใส่ และพาลคิดไปถึงว่าเธอคือเด็กเลี้ยงของนฤเบศน์

หากแต่สุดท้ายมือเล็กๆ นุ่มนิ่มกลิ่นหอมหวานนี้กลับทำให้เขาลืมการกระทำของตัวเองเมื่อก่อนหน้าไปเสียจนหมดสิ้น

นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกกันว่าหลงเด็ก...

"ยี่โถไม่ได้อยากจะมีคุณเป็นสามีเสียหน่อย" เห็นยอมให้หอมมือหน่อยเดียวอย่ามาทำเป็นเนียนเสียให้ยาก ยี่โถไม่ใช่คนง่าย...

"ยังไงเสียผัวในอนาคตของหนูก็มีแค่ไอ้แก่ฮานคนนี้คนเดียวครับ" ร่างใหญ่ย่างสามขุมเข้าหาคนตรงหน้าก่อนจะรวบเอวบางนั้นเข้าหาตัว

"และเมียของไอ้ฮานก็คือคนนี้ คนที่ชื่อยี่โถ"

"คนขี้ตู่" ยี่โถว่าก่อนจะแสร้งว่าจะดึงมือกลับทั้งที่ในใจอยากจะให้เขาจับมือเอาไว้ไปนานๆ

มือของเขาอบอุ่นเหมือนกับปู่ผู้ล่วงลับของเธอ...

"ถ้าพี่รับหนูเข้าทำงาน มันพอจะลบล้างความผิดที่พี่กระทำต่อหนูให้มันน้อยลงได้ไหมยี่โถ" เขารู้ดีว่าเมื่อแรกเจอเขาปฏิบัติต่อเธอไม่ค่อยดีนัก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เพราะว่าเขากำลังเข้าใจผิดก็เท่านั้นเอง

และตอนนี้เขาก็อยากจะแก้ตัว ถึงจะเป็นคนชั่งในสายตาเธอไปแล้วก็เถอะนะ

"คุณจะรับยี่โถเข้าฝึกงานจริงๆเหรอคะ" คนที่มีความฝันอยากจะเข้าในที่ทำงานสวัสดิการดีๆอย่างอินฮานมานานหลายเดือนถึงกับฉีกยิ้มออกมาจนปากแทบจะถึงใบหู

"แต่งานที่ว่า...คือตำแหน่งภรรยาของพี่นะ"

ลูกบ้านนี้มันเป็นอะไรกันหมด ลูกบักไบโพล่าแน่ๆ ฮ่าๆ