“เมื่อก่อนฉันแต่งหน้าให้พวกเจ้าสาว ฉันรักผู้หญิงพวกนั้น...ใบหน้าของพวกเธอจะดูงดงามมากเวลาที่จะเข้าสู่พิธีวิวาห์ เป็นความจริงที่ว่าผู้หญิงสวยที่สุดในวันแต่งงาน ไม่ใช่เพราะชุดที่เธอสวมใส่ ไม่ใช่เพราะสีสันที่อยู่บนใบหน้าของพวกเธอ แต่เป็นเพราะ...ความรัก”
คริสตัลกล่าวขณะไล่ฝีแปรงไปบนใบหน้าอันหมดจดของสาวไทย และทุกสิ่งที่เขากล่าวออกมาก็จุดประกายอันสว่างไสวในความทรงจำของหญิงสาวอีกครั้ง
“นีน่า...ถ้าผมกลับมาจากอัฟกานิสถานเมื่อไหร่ผมจะกลับมารับคุณที่เมืองไทย แล้วเราจะจัดพิธีแต่งงานกันนะที่รัก”
เสียงที่ยังดังอยู่ในมโนนึกของหญิงสาวเสมือนแสงสุดท้ายที่ยังหลงเหลือไว้ให้หัวใจดวงนั้นอบอุ่นนัก
“โอเค...เธอสวยแล้วนะจ๊ะ”
คริสตัลยกกระจกบานเล็กให้หญิงสาวพินิจดูใบหน้าของเธอ นิตาถึงกับอึ้งไป เขาเป็นมืออาชีพอย่างแท้จริงเพราะจัดการใบหน้าของเธอให้กลับมาดูสว่างไสวได้ราวกับใช้เวทย์มนต์
“ถ้าเธอแต่งงานเมื่อไหร่ฉันจ
