เสียงของเธอแผ่วเบายิ่งกว่าเขาหลายเท่า คลีฟรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มันกำลังดึงดันตัวเองอยู่ใต้จิตสำนึก เขาอยากดึงร่างแน่งน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอด อยากสัมผัส ปรารถนาเหลือเกินที่จะแสดงความรักอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะกระทำต่อผู้หญิงของเขา
“และหลังจากนี้คุณก็จะกลับเมืองไทย”
นิตาแทบไม่อยากหายใจ เบ้าตาของเธอเปียกซึมด้วยรอยน้ำที่รื้นขึ้นมา หญิงสาวเลื่อนสายตาขึ้นมองเขา
“ท่านประธานต้องการแบบนั้นไม่ใช่หรือคะ...ท่านประธานอยากให้ฉันกลับเมืองไทย...กลับบ้านของฉัน”
ร่างเล็กรู้สึกถึงความทรมานสาหัสที่กำลังแทรกซึมขึ้นมาจากใต้บึ้งทีละน้อย ทั้งที่เธออยู่ใกล้คนที่เธอรักมากขนาดนี้ ได้ยินเสียงลมหายใจของเขาชัดเจนถึงขนาดนี้ หากแต่ไม่อาจเอื้อมมือไปสัมผัสหรือแตะต้องเขาได้ หัวใจของเธอไม่อาจไขว่คว้าถึงเขา เหมือนมีบางอย่างขวางกั้นความรู้สึกระหว่างกันและกันไว้ ทั้งที่ใกล้หากก็เหมือนไกลกันคนละโลก
“ผมจะพาคุณไปส่งที่ห้องพั
