นิตามีอาการกระตุกเมื่อมือหนาที่สั่นน้อย ๆ ของเขาเลื่อนมาหยุดที่หน้าอกของเธอ ปลายนิ้วแกร่งแตะที่กระดุมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งซึ่งยังมีรอยเปื้อนของคราบเลือดที่แห้งกรังอยู่บนนั้น หญิงสาวสั่นขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ นานแค่ไหนที่ความรู้สึกนี้แนบนิ่งอยู่ในชั้นตะกอนของความคิดถึง
“ยะ...อย่าค่ะ”
มือเล็กแตะบนหลังมือของชายหนุ่มเบา ๆ นัยน์ตาคู่งามสะท้อนความตกตื่นที่ชายหนุ่มมองเห็นทว่ามันกลับกระตุ้นเร้าไม่ให้เขาหยุดยั้งเมื่อกระดุมเม็ดแรกหลุดออกจากรังดุมเผยให้เห็นเนินอกอิ่มรำไร
“ผมคิดว่าผมจะไม่แตะต้องหรือสัมผัสคุณ...ผมอยากจะแค่จูบ...แต่...พระเจ้า...ผมทำไม่ได้”
ปลายนิ้วของเขากดลงบนเนินเนื้อขาวอวบอิ่มที่โผล่พ้นสาปเสื้อซึ่งมันแยกจากกันเมื่อกระดุมเม็ดแรกถูกปลดออก เสียงหายใจหอบของหญิงสาวบอกให้รู้ว่าเธอตื่นเต้นมากแค่ไหน เนื้อนิ่มที่อยู่ใต้ปลายนิ้วแกร่งระริกไหวราวกับกลีบดอกไม้ต้องละอองน้ำ นิตาหลับตาลงและวางมือลงข้างล
