เกินห้ามใจ
798 คำ
ตอนที่ 17
“อื้มมม!!!..พอแล้วมั่งคะ” พอได้โอกาสพูดเธอก็รีบบอกเขา
“แล้วกู๊ดไนท์พี่หรือยังล่ะ จะให้พี่หลับ” ไม่พูดเปล่าฝ่ามืออุ่นร้อนก็เข้าครอบครองดอกบัวคู่งามที่สะท้านไหวไปตามแรงหายใจที่เต้นรัว เสียงหวานครวญครางอย่างพึงพอใจ คิดเพียงว่าตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในความฝันกับเจ้าชายรูปหล่อ ร่างเล็กบดเบียดเข้าหาความอบอุ่นที่ทาบทับตัวเธอ ฝ่ามือน้อยเริ่มไล้วนไปตามเนินไหล่กว้าง ชายหนุ่มถอนริมฝีปากหยักออกจากริมฝีปากอวบอิ่มแล้วลากไล้ไปตามซอกคอขาวผ่อง มันช่างหอมติดตรึงใจไม่เสื่อมคลาย ใบหน้าคมเงยขึ้นมองหญิงสาวร่างนุ่มเมื่อมือน้อยแสนซุกซนของเธอเริ่มไล้ไปทั่วกายแกร่งของเขา
“ฝันดีนะคะ”
“ปลุกอารมณ์พี่ขนาดนี้แล้วมาบอกฝันดีเนี่ยนะ!!” เสียงทุ้มกระซิบชิดซอกหูนุ่ม ก่อนจะขบเม้มอย่างแผ่วเบาให้สาวเจ้าได้สะท้านจนส่งเสียงครางดังเล็ดลอดดังออกมา เอมิกาจำใจต้องหลับตาลง เพราะกลัวจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว
“จะให้พี่ลักหลับใช่มั้ย” ตุลธรกระซิบปลุกคนที่นอนแน่นิ่งไปให้ตื่นจากการหลับใหลเพราะในตอนนี้ร่างกายเขามันชักจะร้อนรุ่มมากเกินไปแล้ว
“พี่สัญญากับเอมมี่แล้ว จะผิดคำพูดเหรอคะ” และคำพูดของเธอก็ทำให้ตุลธรตัดใจถอยห่าง
“เปล่าหรอก แต่มันห้ามใจยากเหลือเกิน อย่าโกรธพี่นะครับ..”
“งั้น..เอมมี่ให้พี่นอนกอดเฉย ๆ โอเคมั้ยคะ” เธอเสนอ
“ก็ได้ครับ” เพียงแค่นี้เขาก็มีความสุขเหลือเกินแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้าเขาจะขืนใจเธอด้วยซ้ำ แต่เขาก็หลงรักเอมิกามากมายจนเกินที่จะข่มเหงเธอแบบนั้นได้
เช้าวันต่อมาตุลธรอาบน้ำเสร็จก็ลงมาด้านล่าง เห็นกับข้าววางเรียงรายอยู่หลายเมนู ก็เลยตัดสินใจเอ่ยถามคนที่กำลังขมักเขม่นอยู่ในครัว
“วันนี้นึกยังไงถึงเข้าครัวเองครับ” เขาสวมกอดเธอจากทางด้านหลังแล้วเอ่ยถาม ดีกว่าคนใช้และป้าแม่ครัวไม่อยู่ที่นี่
“เอมมี่แค่อยากทำของโปรดไปให้แม่ทานค่ะ แต่ในจานที่ตักวางเอาไว้ พี่ตุลทานได้เลยนะคะ ส่วนที่จะเอาไปให้แม่ เอมมี่แบ่งเอาไว้แล้ว”
“ดูน่ากินจัง แบบนี้..แม่ครัวบ้านพี่ก็ตกงานกันพอดีสิ” เขาแอบแซวแม่ครัวคนใหม่ด้วยรอยยิ้มที่ปลื้มใจ โดยไม่คิดว่าเอมิกาจะทำอาหารเป็น แล้วเขาก็แอบชิมจนรู้ว่ามันอร่อย
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เอมมี่แค่เป็นลูกมือของป้าสมรเท่านั้นเอง”
“แล้วป้าสมรไปไหนซะแล้วล่ะ”
“เห็นป้าแกบอกว่าจะออกไปทำธุระที่หน้าปากซอยค่ะ”
“นี่เป็นกาแฟค่ะ ไม่รู้ว่าชงถูกใจหรือเปล่านะคะ” น้ำเสียงเอมิการาบเรียบขณะยื่นแก้วกาแฟให้กับตุลธร ก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงตรงกันข้ามกับเขา
“อื้ม!..รสชาติไม่เลว เอมมี่รู้ได้ยังไงว่าพี่ชอบรสนี้”
“ป้าสมรบอกเอาไว้ค่ะ เพราะแกรีบไป”
“แล้วเอมมี่ไม่ทานกาแฟเหรอ”
“ไม่ค่ะ เอมมี่กินกาแฟแล้วใจสั่น”
“แล้วใจสั่นเวลาที่อยู่ใกล้พี่ด้วยมั้ย” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อยิงคำถามนั้นออกไป
“ก็ปกตินี่คะ” เธอยื่นหน้าตอบสีหน้าและแววตาบ่งบอกถึงความท้าทาย
“งั้นคืนนี้ลองอีกทีมั้ย”
“หือ!!!..พี่ตุลนี่ชอบเอาเปรียบเอมมี่อยู่เรื่อยเลย”
“เอ่อ..พรุ่งนี้วุฒิชวนเอมมี่ไปงานวันเกิดเค้า พี่ตุลให้ไปไม่มั้ยคะ”
“ไม่!.. พี่ไม่อนุญาต” ไม่ต้องคิดอะไรมากเขาก็หลุดคำตอบออกมาทันควัน
“ว่าแล้ว! พี่ต้องพูดแบบนี้” เธอหัวเราะเบา ๆ เพราะรู้คำตอบของเขาอยู่แล้ว แต่ก็อยากรู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขาคิดแบบนั้น จนเขาได้อธิบายออกมา
“พี่ว่านายวุฒิอะไรนั่น..เค้าดูชอบเอมมี่นะ”
“เปล่ามั้งค่ะ วุฒิเป็นเพื่อนของเอมมี่ ก็แค่นั้นเอง ทำไมพี่ตุลถึงคิดว่าเขาชอบเอมมี่ล่ะคะ”
“ไม่รู้สิ ผู้ชายด้วยกันย่อมมองสายตาของอีกฝ่ายหนึ่งออก เวลาที่เราชอบใครสักคน” ตุลธรจับจ้องใบหน้าของเธอเขม็ง เขาช่างทำให้คนอื่นเสียขวัญได้เก่งจริง ๆ เธออยากเบนสายตาไปทางอื่น แต่เหมือนถูกตรึงไว้ให้เคลิบเคลิ้มเหมือนโดนมนตร์สะกด
- ผู้เขียน
